Gary Clark Jr. - The Story of Sonny Boy Slim [2015]

Przyznam, że muzyczne rejony, w których porusza się Gary Clark Jr., to dla mnie wciąż teren w dużej mierze niezbadany i jakoś nie do końca palę się, żeby to zmieniać. Do niedawna muzyk ten był dla mnie całkowicie anonimową postacią i dopiero gościnny udział w nagraniu jednej z kompozycji na Sonic Highways Foo Fighters sprawił, że nazwisko zaczęło mi coś mówić. Kilka rekomendacji od znajomych później postanowiłem sprawdzić dokładniej, kto to taki i czy warto zainteresować się jego nową płytą, The Story of Sonny Boy Slim. I choć przekonałem się, że twórczość Gary’ego, łącząca w sobie elementy rocka, R&B i soulu, to nie do końca moja bajka, byłbym nieszczery, gdybym stwierdził, że wspomniany album zupełnie nie przypadł mi do gustu.

Wśród 12 kompozycji na podstawowym wydaniu płyty przynajmniej kilka mnie zaciekawiło. Dobry klimat mamy na pewno w Cold Blooded, które brzmi trochę jak numer Lenny’ego Kravitza, ale zaśpiewany wysokim, łagodnym głosem. Podobało mi się ciężkie i gęsto zaaranżowane Stay, w którym bardzo przyjemnie „buczy” przesterowana gitara, a także czysto rockandrollowe Shake – numer brzmiący jakby powstał w drugiej połowie lat 60. Miło jest także w Church, w którym dominuje gitara akustyczna i harmonijka. To prawdziwy powrót do źródeł czarnej muzyki, bez niepotrzebnych ozdobników, studyjnych smaczków i nowoczesnych udziwnień. Podobają mi się także pojawiające się w niektórych utworach delikatne wstawki organowe, znakomicie uzupełniające brudne gitarowe dźwięki. Szkoda także, że po zaledwie minucie urywa się BYOB, bo dęciaki robiły tu niezły klimat i zapowiadało się bardzo sympatycznie. Niestety sporo numerów w jakiejś części popsuło przesadne unowocześnienie brzmienia, które jest według mnie zupełnie zbędne. Ja wiem, że Gary jest także fanem hip hopu i nowoczesnego R&B, ale ja jakoś niespecjalnie, więc na tym polu chyba się z artystą nie dogadamy. Otwierające płytę The Healing byłoby naprawdę świetne, bo ma znakomity rytm, ciekawy klimat z przybrudzonym brzmieniem gitary i wpadającą w ucho linię wokalu, ale te yeah yeahy i inne stękania trochę mnie odrzucają. Także dynamiczny Grinder z fantastyczną partią gitary brzmiałby według mnie dużo lepiej, gdybyśmy zamiast monotonnego podkładu perkusyjnego usłyszeli coś bardziej urozmaiconego.

Razi mnie trochę ta nowoczesność w muzyce Clarka, te jęki, yeahy, achy i ochy rodem z utworów wyjących panienek i kolesi z MTV oraz przesadne wykorzystanie zapętlonych motywów perkusyjnych. Znacznie lepiej słuchałoby mi się tej płyty, gdyby brzmienie podkładu perkusyjnego było zawsze „żywe”. Twórczość Gary’ego Clarka Juniora brzmi jak wypadkowa muzyki Lenny’ego Kravitza, Marvina Gaya, Santany (z ostatnich płyt nagrywanych z zastępami gości) i The Black Keys, z mocnymi (czasami aż nazbyt) naleciałościami rodem ze współczesnego R&B. To intrygująca mieszanka, która ma szansę zaciekawić dość spore grono słuchaczy różnych muzycznych gatunków – zarówno fanów rocka, którzy nie stronią od klimatów soulowych i R&B, jak i zwolenników takich bardziej tanecznych, czarnych rytmów, którzy nie uciekają z wrzaskiem na widok gitary elektrycznej. Mnie Gary przekonał do siebie tylko częściowo, ale na pewno gość ma spory potencjał i warto zwrócić na niego uwagę.

--

Zapraszam na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20
http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji
oraz na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 22 (powtórki w soboty o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji