To musi być jeden z
najgłośniejszych tegorocznych filmów i prawdopodobnie jeden z najbardziej
wyczekiwanych obrazów wszech czasów, jeśli chodzi o biografie artystów
rockowych. Temat jak marzenie, bo niewielu swoim życiem zapewniło filmowcom
tyle materiału. 27 lat po śmierci lidera Queen do kin wchodzi biografia grupy –
Bohemian Rhapsody. 20th Century Fox z
reżyserem Bryanem Singerem (zanim go wywalono) i pod czujnym okiem muzyków
Queen – Briana Maya i Rogera Taylora – stworzyli disneyowską opowiastkę o życiu
jednego z najbardziej ekscentrycznych i kolorowych herosów rocka. Z jednej
strony rozumiem taką decyzję – to film, na który w zasadzie można pójść całą
rodziną bez narażania się na niewygodne pytania nastoletnich dzieci i bez
obawy, że o piątej rano dnia następnego wraz z drzwiami wejściowymi wpadną do
domu antyterroryści, żeby w asyście pomocy społecznej odebrać zdeprawowane
pociechy. Obraz ten niewątpliwie sprawi, że kolejne pokolenie dowie się, kim był
Freddie Mercury i jakiś procent młodych ludzi zakocha się w muzyce tej grupy
być może szybciej, niż gdyby ten film nigdy nie powstał. Ale przesłodzono. Te
sceny z pojednaniem się rodziny przed Live Aid, te zbliżenia na miny muzyków na
scenie, wpadających niemal w ekstazę jak panie w reklamach jogurtu tuż po
wsadzeniu łyżki do ust… No i ten obowiązkowy morał walący po oczach – wokalista
zaczyna coraz bardziej wierzyć w siebie, źli ludzie dookoła podpowiadają mu,
żeby kopnął pozostałych w dupę i sam był panem swego losu, on daje się im
namówić, za karę dotyka go straszna choroba i traci przyjaciół, ale mądrzeje w
porę (no, powiedzmy…), przeprasza, zostaje ponownie przyjęty do rodziny i
wszyscy żyli długo i szczęśliwie. No, poza nim… I pewnie dałoby się to
przełknąć, gdyby faktycznie tak było.
Odpuszczę sobie całą historię
powstania tego obrazu, bo jest długa, zawiła i była przerabiana w mediach
milion razy. Przejdźmy do konkretów. Bohemian
Rhapsody jest kinem familijnym. Jeśli ktoś spodziewał się opowieści
trzymającej się faktów, to niestety mocno się rozczaruje. Twórcy filmu wybrali
sobie pewne zdarzenia z historii Queen i biografii Mercury’ego, wymieszali je,
dopisali sobie kilka swoich i stworzyli z tego obraz, który ma zwabić przed
wielki ekran tłumy. No cóż, sądząc po frekwencji w kinach (pomijając polską
prowincję, która decyzją dystrybutora filmu nie obejrzy…) i szacowanych
zarobkach – udało się. Zanim jednak skupię się na dłużej na samej opowieści,
chciałbym poświęcić chwilę kilku kwestiom.
Aktorzy. Wszyscy siłą rzeczy zwracają uwagę na Ramiego Maleka, ale
dla mnie absolutnie najlepiej dobranym odtwórcą roli muzyka Queen jest Gwilym
Lee wcielający się w Briana Maya. Może nie jestem obiektywny, bo z całej
głównej czwórki tylko jego wcześniej znałem jako fan Morderstw w Midsomer, ale według mnie przygotował się do swojej
roli fantastycznie. Nie chodzi tylko o podobieństwo fizyczne, które przecież do
pewnego stopnia jest dopieszczane przez charakteryzatorów. Chodzi o sposób
poruszania się i mówienia. Naprawdę można by się założyć, że podkładano głos
prawdziwego Briana. Malek z imitacją ruchów i mowy Freddiego też poradził sobie
całkiem dobrze, choć niestety trudno odwrócić uwagę od tej fatalnej protezy,
którą go uszczęśliwiono. Ja wiem, że Mercury miał kompleksy związane ze swoimi
zębami, ale serio – nigdy oglądając teledyski czy koncerty Queen nie zwracałem
na nie uwagi. Tu walą po oczach w każdej scenie. Przegięli. Przez to i mowa
lekko ucierpiała. Choć głos i sposób artykulacji niby podobny, miałem wrażenie,
że Malek sepleni przez to ustrojstwo, które wepchnięto mu do ust. Przecież to
nigdy nie było aż tak widoczne u Mercury’ego! Fizycznie lepiej się sprawdza
jako młody Freddie. W latach 80. wokalista trochę zmężniał, natomiast Malek na
Live Aid przypomina niezgrabnego, chuderlawego kurczaka. Joseph Mazzello w roli
Johna Deacona raczej nie rzuca się w oczy (czyli zupełnie jak pierwowzór), ale
w kilku sytuacjach ewidentnie było widać podobieństwo. Kompletnie przestrzelono
natomiast według mnie z Benem Hardym grającym Rogera Taylora. O ile pozostałą
trójkę można było bez problemu dopasować do oryginału dzięki charakteryzacji
lub mowie, o tyle Taylor w wersji filmowej Taylora prawdziwego nie przypomina ani
fizycznie, ani mową czy gestykulacją. Mam wrażenie, że twórcy i producenci filmu
(czyli w zasadzie także sam Taylor) uznali, że zamiast silić się na oddanie
podobieństwa, wystarczy uwiesić mu na ramionach panienki w każdym ujęciu i na
tym to całe podobieństwo będzie się opierać. Niewątpliwie sympatię wzbudza Lucy
Boynton w roli Mary Austin, co nie wiem, czy jest najlepszym pomysłem, bo Mary
to postać mocno dzieląca fanów. Tu przedstawiono ją w bardzo korzystnym świetle,
co zresztą jest nawet dość zaskakujące, biorąc pod uwagę jej niezbyt przychylne
wypowiedzi na temat muzyków Queen po śmierci Mercury’ego.
To, co słychać i to, co widać. Muzyka musi być na najwyższym
poziomie, w końcu mamy do czynienia z filmem o jednym z najwybitniejszych
zespołów w historii. Oczywiście to w dużej mierze zestaw największych przebojów,
ale miło, że znalazło się miejsce choćby na Doing
All Right – nagrane zresztą na potrzeby filmu od nowa przez oryginalny
skład Smile. Dodatkowe brawa za ciekawy pomysł z intrem 20th Century Fox.
Również dla oka jest to film całkiem miły. Raczej nie silono się na przedmioty „z
epoki”, co zresztą ułatwiał choćby wystrój domu Mercury’ego, zdominowany przez
stare meble. Do tego prawdziwego domu twórcy niestety wstępu nie mieli, bo
wspomniana Mary Austin, która mieszka w nim od 27 lat, ekipy wpuścić nie
chciała, ale z relacji przyjaciół Mercury’ego a także nielicznych prywatnych
filmików krążących po sieci można ułożyć w głowie obraz tego, jak wnętrze
Garden Lodge wyglądało i myślę, że oddano to całkiem celnie. Na pewno nieco
dają po oczach wygenerowani komputerowo widzowie na Live Aid, ale nie jest to
coś, co psułoby odbiór całości. Momentami można odnieść wrażenie, że oglądamy
dwugodzinny teledysk, ale skoro to biografia grupy rockowej, to także to jestem
w stanie wybaczyć. Oczywiście nie można nie wspomnieć o bardzo długiej
sekwencji z Live Aid. Podobno na potrzeby wersji reżyserskiej odtworzono całość
występu Queen. W wersji kinowej mamy obszerne fragmenty, które i tak robią
wrażenie, bo to odważny i rzadko spotykany zabieg, by tak szczegółowo
przedstawić czyjś występ.
Elementy komediowe. Te zapewniają głównie Mike Myers i koty. Oczywiście
im ktoś więcej wie o zespole, tym więcej wyłapie ciekawostek i smaczków, które
w pewnym sensie też do tych elementów komediowych można zaliczyć. Uważni
widzowie (lub po prostu ci, którzy zdążyli już o tym przeczytać) wyłapią nawiązania
w kwestiach postaci granej przez Myersa do jego innej roli, także związanej z
Queen, zauważą Adama Lamberta w roli wąsatego tirowca, nie ujdzie ich uwadze
także nagły najazd na dwójkę pokazywanych wcześniej kilka razy w tle ziutków siedzących
na rusztowaniu podczas Live Aid. Choć oficjalnie nie potwierdzono nigdzie, że
to May i Taylor, byłbym bardzo zdziwiony, gdyby było inaczej. Tym bardziej, że
obaj byli na planie w trakcie kręcenia tych scen. Fani rozpoznają też fragmenty
wypowiedzi Mercury’ego z różnych wywiadów, wsadzane w jego usta w kilku
sytuacjach pokazanych w filmie. To oczywiście mało ma wspólnego ze sztywnym
trzymaniem się faktów, ale jest zabiegiem według mnie dopuszczalnym i w sumie
nawet wyszło całkiem udanie. Uważam, że ten aspekt filmu wyszedł dobrze. Jest
na luzie, czasem można wyłapać mrugnięcie do fanów, uśmiechnąć się, ale bez bycia
zasypywanym humorem na każdym kroku.
Jako fan Queen od ponad
ćwierćwiecza i ktoś, kto – jak sądzę – wie sporo o tym zespole, mogę przymknąć
oko na wiele drobiazgów i uznać, że to czy tamto zostało zmienione, bo tego
wymagała płynność akcji lub po prostu wszyscy poza fanami będą mieli gdzieś
pewne szczegóły. Poza tym dokładniejsze przedstawienie pewnych kwestii
wymagałoby zrobienia serialu na osiem czy dziesięć odcinków w stylu Netflixowskich
produkcji. Nie przeszkadza mi zatem jakoś bardzo, że Mercury poznaje Briana i
Rogera w momencie rozpadu Smile, mimo że przecież znali się od dawna, a Freddie
był kumplem ich wokalisty. Nie przeszkadza także historia poznania zarówno Mary
jak i Jima, mimo że niewiele się w obu przypadkach zgadza. Nie będę się jakoś
szczególnie czepiał tego, że na pierwszej amerykańskiej trasie zespół gra Fat Bottomed Girls, które przecież
powstało dopiero pod koniec lat 70. Już nawet pieprzyć te wąsy przy nagrywaniu We Will Rock You, choć doprawdy nie wiem
czemu umiejscowienie tego we właściwym miejscu w historii i przesuniecie w
filmie pięć minut wcześniej miałoby być tak wielkim problemem dla twórców. Przełknę
także pewne uproszczenia w relacjach i rozstaniu z menedżerem czy stworzenie
fikcyjnej postaci bonza z wytwórni płytowej, który nie chce zgodzić się na
wydanie Bohemian Rhapsody na singlu,
a także potraktowanie po łebkach motywu z Kennym Everettem, który przecież
odegrał olbrzymią rolę w sukcesie singla. Już nawet nie zamierzam się
szczególnie czepiać tego, że muzycy wpadają sobie na genialne motywy muzyczne
tak łatwo, że człowiek zaczyna się zastanawiać, czemu sam nie zarabia milionów,
skoro to takie proste jak w tym filmie. W porządku. Rozumiem. 15 lat w dwie
godziny.
Te wszystkie drobiazgi naprawdę
mogę przełknąć, bo one nie mają w zasadzie żadnego znaczenia. Ale to, co
zrobiono z całą otoczką Live Aid, przypomina mi obecne pisanie na nowo
życiorysu dzielnych braci K. stojących na czele walki o demokrację w latach 80.
Oczywiście największą bzdurą jest rozpad zespołu przed Live Aid i kilkuletnia
przerwa w działalności, podczas gdy w rzeczywistości ledwie dwa miesiące przed
tym koncertem panowie skończyli trasę promującą The Works! Powrót zespołu po wielkiej kłótni i obrażaniu się na
Freddiego za nagrywanie solo jest zatem kompletną bzdurą. Przecież nie było
żadnego tematu rozpadu w związku z karierą solową. Ba, on nawet nie był
pierwszym członkiem zespołu, który zaczął nagrywać na boku. Nie był nawet
drugi! Taylor nagrał pierwszy solowy album na początku lat 80., a May w 1983
roku wypuścił swoją EP-kę. I jeszcze diagnoza, która według wszelkiego
prawdopodobieństwa i relacji najbliższych miała miejsce dobre dwa lata po Live
Aid, co oczywiście w kontekście filmu ma KOLOSALNE znaczenie. Do tego
implikowanie, że przed wyjściem Queen na scenę cała impreza była totalną klapą
finansową i nagle cudownie w trakcie ich koncertu kasa zaczęła tryskać w stronę
Geldofa wszystkimi otworami. Ja naprawdę rozumiem, że twórcy filmu chcieli
zrobić z Live Aid kluczowe wydarzenie, wokół którego budowali akcję. Nie byli
zresztą pierwsi, bo do pewnego stopnia na podobny zabieg zdecydował się kilka
lat temu Mark Blake w Królewskiej
historii, którą zresztą miałem przyjemność tłumaczyć (autoreklama… a przy
okazji – tytuł to nie mój wymysł, więc nie będę przepraszał). Ale do ciężkiej
cholery – czy naprawdę trzeba było tak zmyślać, żeby mieć jakiś punkt zwrotny, wielkie
wydarzenie w historii tego zespołu lub życiu samego Mercury’ego? Czy jego
życiorys – ten prawdziwy, a nie stworzony przez ekipę filmową – nie jest
wystarczająco fascynujący sam w sobie?
Bohemian Rhapsody to moralizatorska bajeczka częściowo oparta na
faktach. Dobrze się to ogląda, jest zabawnie, jest momentami wzruszająco, jest
świetna muzyka, trochę humoru, są mniej lub bardziej znaczące mrugnięcia okiem
w stronę fanów, którzy znają biografię Mercury’ego i historię grupy. Tyle że
mam wrażenie, że to nie jest film skierowany do fanów, a raczej do tych, którym
w temacie Queen w zupełności wystarczy posiadanie zestawu Greatest Hits albo nawet odsłuchanie czterech czy pięciu
najbardziej oklepanych numerów w komercyjnych stacjach radiowych. Nieścisłości
i zwykłych kłamstw / bajek jest tu tyle, że fani mający jakiekolwiek pojęcie w
temacie po prostu będą momentami kręcili głową z niedowierzaniem, jako i ja
kręciłem. Ale dobrze w sumie, że ten film powstał. Oczywiście idealnie byłoby,
gdyby za kilka lat powstał kolejny, tym razem bez koloryzowania i tak niezwykle
bujnego życiorysu i bez dokładania dramatów w biografii, która wolna od tych
dramatów wcale nie była. Chciałbym doczekać mroczniejszego obrazu, który
przedstawiałby rzetelnie początki grupy (a może i czasy przed jej powstaniem)
czy szalony okres monachijskich imprez w latach 80., albo wnikał w psychikę
muzyków zespołu od drugiej połowy lat 80., bo przecież był to także dla
pozostałej trójki czas niezwykle trudny. Ale takiego filmu prawdopodobnie nigdy
się nie doczekamy, bo żeby jego stworzenie miało sens, musiałaby pojawić się w
nim muzyka Queen. A na to zgody Maya i Taylora nie będzie, jeśli film nie
będzie cukierkowym obrazkiem dla całych rodzin.
--
Zapraszam
na prowadzone przeze mnie audycje Lepszy Punkt Słyszenia oraz Purple FM w radiu Rock
Serwis FM w każdy piątek o 21 i sobotę o 19
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji
http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji
Dobrze napisane, ale dzieci do kin nie wezmą, przynajmniej nie w Polsce, bo homopropaganda...
OdpowiedzUsuńwiesz, znam przynajmniej kilka osób, które z dziećmi się wybrało lub wybiera, takimi powiedzmy 12-14 lat, a może i by poszli sami, gdyby film był 'mocniejszy', więc różnie to bywa :)
OdpowiedzUsuńJestem pod wrażeniem, dużo serca tu widać. Ja owszem Queen doceniałem, ale daleko mi do bycia fanem, inne muzyczne rejony były dla mnie ważniejsze. Życiem rockowych artystów pasjonowałem się średnio, ważniejsza była muzyka, silniej poznawałem chyba tylko Franka Zappę, którego uwielbiam za inteligencję i dowcip. No i oczywiście za muzykę!
OdpowiedzUsuńCzytałem jakieś echa premiery Bohemian Rhapsody, przeważnie wyrażające rozczarowanie, choć takie bardziej ogólne, a tu widać kompetencje.
Queen powinni cieszyć się z takiego fana :-)
Nigdy nie byłem fanem Queen, ciągle mi się wydawało że za bardzo zbliżali się do granicy kiczu, i tak naprawdę nie grali rocka tylko wariację na jego temat, ale może to wina ostatnich płyt na których Freddy uskutecznił swoje ciągoty do popu, a reszta towarzystwa się na to zgodziła. Nie rozumiem też nagłego wzrostu popularności Queen po śmierci Mercury'ego w rozgłośniach komercyjnych - do dzisiaj Queen pojawia się tam codziennie, a takie Budgie z fajniejszymi utworami, np. tymi z lat 80-tych, nadającymi się świetnie do radia, nie pojawia się wcale. Moim zdaniem popularność Queen jest mocno rozdmuchana i przerasta znacznie ich faktyczne dokonania, a bazuje na chwytliwej medialnie, barwnej postaci Freddy'ego.
OdpowiedzUsuńOglądałem ten film i bardzo serdecznie go polecam. Bardzo dobra biografia przedstawiająca genialny zespół. Oby więcej takich filmów! Jest tak wiele życiorysów które można przedstawić na filmie a dalej ich nie ma :/
OdpowiedzUsuń