Summer Fog Festival - Warszawa [Torwar], 27 VII 2019 [relacja / galeria zdjęć]

Jakiś czas temu zaczął funkcjonować u nas mit, że w Polsce jest mnóstwo fanów Pink Floyd. No cóż, wychodzi na to, że większość to raczej fani 'przebojów Pink Floyd', bo o ile koncerty Watersa i Gilmoura czy co popularniejszych cover bandów, grających najbardziej znane numery zespołu, sprzedają się u nas znakomicie, o tyle zainteresowanie występem perkusisty grupy, który gra kompozycje z wczesnych płyt Pink Floyd, było dużo mniejsze, niż można się było spodziewać. Szkoda organizatora, który sprowadził na pierwszą edycję Summer Fog Festival znakomity line-up, szkoda trochę zespołów, zwłaszcza tych rozpoczynających festiwal, bo grały dla niemal pustego Torwaru. Szkoda też Masona, który z kolegami prezentuje tak kapitalne występy, że zasługują na coś więcej niż jakieś półtora tysiąca słuchaczy w mogącej pomieścić cztery razy tyle hali. Szkoda tych, którzy z jakiegoś ważnego powodu być nie mogli, bo przegapili prawdopodobnie jedyną okazję, by to psychodeliczne show zobaczyć na własne oczy. Nie jest mi szkoda tych, którzy mogli być, ale odpuścili. Sami są sobie winni.

Nebula - Holy Shit [2019]

Kalifornia Skandynawią Ameryki Północnej! Nie wiem czy to kwestia klimatu, krajobrazów pustynnych, trzęsień ziemi czy może po prostu gęstości zaludnienia i popularności regionu, ale wydaje się, że złoża stonerowo-psychodeliczne są w tym stanie tak bogate, że chyba nigdy się nie skończą. Co więcej, jak człowiek dokładniej przestudiuje składy tych wszystkich zespołów, okazuje się, że to istna Moda na sukces – każdy gra lub grał z każdym. Podobnie jest z formacją Nebula. Zespół powstał w 1997 roku, a pierwszy skład tworzyli w dużej części muzycy znani z grupy Fu Manchu. Z biegiem lat skład ten zmieniał się i dziś jedynym muzykiem, który gra w Nebula od początku, jest wokalista i gitarzysta Eddie Glass. Zespół zresztą miał dość długie okresy nic nierobienia, co nie jest specjalnie zaskakujące, skoro każdy z muzyków gra w kilku grupach. Apollo – czwarta i do niedawna ostatnia studyjna płyta tej formacji – ukazała się w 2006 roku. Jednak w końcu fani dynamicznego pustynnego stonera doczekali się albumu numer pięć – wydawnictwo o uroczym tytule Holy Shit ukazało się w czerwcu.

Yawning Man - Macedonian Lines [2019]

Jeśli wierzyć internetom, kalifornijska formacja Yawning Man powstała w 1986 roku. Czemu akurat w tym przypadku miałbym to kwestionować? No cóż – zespół swój pierwszy album wydał w roku 2005. To co robił przez pierwszych 19 lat istnienia? Według wspomnianych już internetów grał długie jamy na kalifornijskich imprezach, zdobywając coraz liczniejszych fanów i inspirując wielu muzyków, którzy w późniejszych latach stanęli na czele kalifornijskiej sceny pustynnego stonera i psychodelii. OK, można i tak. Ale żeby przez 19 lat nie wydać ani jednej płyty? Na szczęście panowie w ostatnich kilkunastu latach trochę się pod tym względem ogarnęli, czego efektem jest już piąty studyjny album – Macedonian Lines. Wydawnictwo ukazało się w czerwcu i zawiera nieco ponad pół godziny bardzo przyjemnego instrumentalnego grania w klimatach melodyjnej, sennej psychodelii.

Her Name Is Calla - Animal Choir [2019]

Her Name Is Calla to angielska formacja, która niedawno wypuściła swój szósty (lub piąty – zależy jak kto liczy) album studyjny i powinna go właśnie promować na koncertach. Problem w tym, że zespół… nie istnieje. Poprzednia płyta formacji ukazała się w 2015 roku. Ta nowa – Animal Choir – powstawała w wielkich bólach i w trakcie jej tworzenia grupa uznała, że dalsze wspólne granie przynajmniej na razie nie ma sensu. Wydała więc swój ostatni krążek i jeszcze przed jego premierą ogłosiła, że zwija interes. To nie zdarza się często, musicie przyznać. Całkiem nieźle pasuje to wszystko do równie nietuzinkowej muzyki zawartej na Animal Choir.

Budos Band - V [2019]

The Budos Band (a od tej płyty w zasadzie już tylko Budos Band) to nowojorski nonet, który istnieje już od 14 lat i właśnie wydał swój piąty album. Przyznam, że wolę trafiać na zespoły w nieco wcześniejszym stadium ich działalności, żeby móc obserwować ich rozwój. Zresztą często zbyt bogata dyskografia staje się dla mnie dobrą wymówką, by nie zagłębiać się w przeszłość odkrywanej przeze mnie formacji. Jakim cudem nie trafiłem na nich wcześniej? No cóż, byś może przy okazji premiery poprzednich płyt nie zwracałem uwagi na albumy z tej muzycznej bajki. W dodatku od wydania płyty numer cztery minęło już pięć lat. Ale tym razem trochę przez przypadek udało się na nich trafić i okazało się, że to zaskakująco „moja” muzyka. To stało się dla mnie oczywiste w zasadzie już przy pierwszym odsłuchu.

Hollywood Vampires - Rise [2019]

Gdyby przeprowadzić profesjonalną ankietę na temat tego, czy słuchacze muzyki rockowej odbierają Hollywood Vampires jako „prawdziwy” zespół, czy raczej ciekawostkę muzyczną, wyniki mogłyby nie być dla tego tworu zbyt pozytywne. Mam wrażenie, że reakcje na nagrania i koncerty tej formacji wciąż są mniej więcej takie same: „Hyhy, patrzcie, Johnny Deep Depp gra na gitarze, o i jest Alice Cooper i ten gość z Aerosmith.”. Jakby na to nie patrzeć, zespół działa już kilka lat i właśnie wydał swoją drugą płytę i nawet jeśli jest o nim głośno głównie ze względu na nazwiska jego członków, a nie wybitne osiągniecia na polu muzycznym, nazwa Hollywood Vampires nie jest już obecnie zupełnie nieznana. Rise to drugi krążek formacji.

Salem's Bend - Supercluster [2019]

Salem’s Bend to kalifornijska grupa, która obiła mi się o oczy i uszy pod koniec zeszłego roku. Wtedy to trafiłem na ich nazwę w internecie, posłuchałem paru rzeczy z pierwszej płyty i załapałem się akurat na wydanie niealbumowego singla. Wrażenia były na tyle pozytywne, że dodałem profil grupy na Bandcampie do obserwowanych, żeby nie przegapić wydania zapowiadanego już wtedy krążka numer dwa. Ten jest zatytułowany Supercluster i ukazał się pod koniec maja nakładem bardzo prężnie działającej firmy Ripple Music. Oldskulowa okładka płyty całkiem nieźle pasuje do jej zawartości, bo i muzyka też brzmieniem nawiązuje do lat świetności wczesnego hard rocka. Ale jeśli spodziewacie się muzycznych klonów jakiegoś konkretnego zespołu, to przyjemnie się zaskoczycie, bo triu daleko do bezmyślnego kopiowania wielkich.

The Comet Is Coming - Trust in the Lifeforce of the Deep Mystery [2019]

Zaczęło się od przeglądania rankingu najlepszych tegorocznych płyt według średniej na rateyourmusic.com. Czasem tak robię, żeby sprawdzić, czy nie umknął mi jakiś świetny album z gatunków, które mnie interesują. Potem następuje częściowo losowy odsłuch obcych mi rzeczy, z wyborem w dużej mierze opartym na tym, czy okładka przyciągnie moją uwagę. Może to niesprawiedliwe, ale wszystkiego odsłuchać się nie da, więc jakimś kryterium kierować się muszę. A wspomnianą uwagę najskuteczniej przyciągnęła kapitalna, niezwykle kolorowa, nieco psychodeliczna grafika autorstwa Nat Girsberger. Zdobiła płytę zespołu The Comet Is Coming. Spojrzałem na tagi: nu-jazz, jazz fusion… Rzuciłem okiem na opis wspominający o elektronice i psychodelii. Pomyślałem, że to może być coś dla mnie. Tak właśnie trafiłem na album o długim i trudnym do zapamiętania tytule Trust in the Lifeforce of the Deep Mystery – drugą płytę wspomnianego londyńskiego projektu. Jakże trafna była decyzja o wyborze do odsłuchu właśnie tej płyty!

Duff McKagan - Tenderness [2019]

Duff McKagan to muzyk znacznie bardziej wszechstronny niż mogłoby się wydawać. Kojarzymy go przede wszystkim jako basistę Guns n’ Roses – tego członka zespołu, który zawsze wnosił do muzyki formacji nieco punkowego chaosu i zadziorności. Nic dziwnego – gdy dołączał do powstających Gunsów, miał już na koncie grę w kilkudziesięciu głównie punkowych formacjach, w których bywał wedle potrzeb basistą, gitarzystą lub perkusistą. Ale przecież Duff pochodzi z Seattle, gdzie – zanim przeniósł się do Kalifornii – należał do tamtejszej rockowej sceny i jego ścieżki prywatne i muzyczne często krzyżowały się z wykonawcami, których obecnie znamy jako legendy grunge’u. To wszystko oraz brzmienie poprzednich płyt Duffa wydawanych solo lub pod szyldem Loaded wskazywałoby, że nowy album muzyka będzie utrzymany w stylistyce dynamicznego, prostego rocka. A tu niespodzianka!