The Blood Moon Howlers - Mad Man's Ruse [2019]

Mad Man’s Ruse to pierwszy krążek kalifornijskiej formacji The Blood Moon Howlers. Trio, które – co można wywnioskować ze zdjęć – z czasem przerodziło się w kwartet, powstało w 2017 roku i miało już na koncie dwie EP-ki. Przyszła pora na zupełnie nowy materiał, który wypełnił pierwszy pełnowymiarowy album. Pierwsze skojarzenia? Black Mountain, choć być może dlatego, że w grupie jest dwoje wokalistów, a muzyka zespołu często łączy melodyjne, bluesowe lub rockowe motywy z psychodelią. Twórczość zespołu jest jednak przede wszystkim niezwykle różnorodna, co bardzo dobrze wpływa na jakość materiału zawartego na debiucie.

Zaczynają dynamicznie i melodyjnie w numerze tytułowym, ale już w drugim na płycie Sugar Babe pokazują się z zupełnie innej strony – to numer niezwykle spokojny, delikatny, w stylu subtelnych balladek śwykonywanych w zadymionych amerykańskich klubach, fantastycznie, stylowo zaśpiewany przez wokalistkę/basistkę grupy, JuJu. Kapitalnie udało się tu zespołowi przywołać klimat czasów muzycznie zamierzchłych, bo z pierwszej połowy poprzedniego wieku. Śmiało mogę stwierdzić, że to jeden z moich ulubionych tegorocznych numerów. Do klasycznej dynamiki w knajp-rockowym wydaniu wracamy wraz z Lose Myself (Bar 9), które w drugiej części przeobraża się w kapitalną, hipnotyczną psychodelię. Gdzieś w tle przebija się nawet saksofon, który znakomicie pasuje do tych muzycznych czarów. Pojawia się zresztą jeszcze w kilku innych numerach, nadając lekko jazzowy posmak nawet przeważnie niespecjalnie jazzowym z pozoru utworom grupy. Do najlepszych momentów tego albumu z pewnością mogę zaliczyć też niezwykle oszczędne, nieco mroczne Run Run Baby, gęste, może nieco toporne rytmiczne, ale sprawdzające się tu świetnie Drunk n’ Cold, które brzmi jak coś, co mogłoby nagrywać Welshly Arms, gdyby nie poszli w komercyjne popy, oraz wpadające w ucho Going Home, pod koniec którego świetnie sprawdził się sitar. Ale – tak szczerze mówiąc – wpadek tu po prostu nie ma. Wszystkie osiem kompozycji to naprawdę dobra robota. A na koniec jeszcze bonus – dwie dodatkowe piosenki, w tym bardzo udana przeróbka Chocolate Jesus Toma Waitsa.

Nie da się ukryć, że państwo wyjący do księżyca urzekli mnie swoją muzyką właściwie od pierwszego odsłuchu ich debiutanckiej płyty. Brzmią tak, jakby taśmę z ich blues-rockowymi utworami ktoś polał w post-produkcji wiekową whisky, okopcił dymem z cygar i posypał środkami psychodelicznymi. To jest jeden z tych strzałów, kiedy człowiek od razu wie, że trafił na coś fantastycznego, co będzie chciał „sprzedać” innymi i do czego będzie wracał także w kolejnych latach. Jestem przekonany, że to ekipa o ogromnym potencjale i przy odrobinie szczęścia (bo to niestety jest potrzebne zawsze) The Blood Moon Howlers mogą naprawdę solidnie namieszać na amerykańskiej i – miejmy nadzieję – także europejskiej psychodelicznej scenie koncertowej. Wierzę, że bardzo szybko przekonaliby do siebie na tyle dużo osób, by częste wypady na koncerty na nasz kontynent nie były obarczone ryzykiem finansowej ruiny. Życzę im tego i trzymam za to kciuki.

1. Mad Man's Ruse (5:04)

2. Sugar Babe (5:25)

3. Lose Myself (Bar 9) (6:56)

4. Run Run Baby (3:27)

5. Drunk n' Cold (4:34)

6. Buckled Under (3:20)

7. See Right Through You (2:44)

8. Going Home (3:48)

9. Whiskey and Wine (Blood House Sessions) (3:46)

10. Chocolate Jesus (3:28)

--

Zapraszam na prowadzone przeze mnie audycje Lepszy Punkt Słyszenia oraz Purple FM w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 i środę o 18
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji