Eric Clapton - I Still Do [2016]

Eric Clapton to jedna z tych legend, które tak bardzo zasłużyły się dla muzyki w ostatnich kilkudziesięciu latach, że nic nie muszą, bo swoje już zrobiły, a i często ze względu na przebogaty dorobek trudno im się przebić do słuchaczy z nową muzyką, bo spora część fanów jest nastawiona tylko na największe hity, a tych przecież Clapton miał w swojej karierze mnóstwo. Wydaniu nowych albumów takich postaci zazwyczaj nie towarzyszy już wielka akcja promocyjna, choć oczywiście zdobycze techniki XXI wieku pozwalają przypominać o sobie i informować o swojej nowej muzyce relatywnie niskim kosztem. Nie ma się jednak co oszukiwać – nowe nagrania takich wykonawców jak Clapton nie zdobędą szturmem list przebojów w 2016 roku. Co nie znaczy, że należy je zupełnie ignorować, bo – powiedzmy to sobie szczerze – niektórych artystów ignorować zwyczajnie nie wypada, nawet jeśli zbliżają się już do emerytury. Nowej płyty Erica Claptona absolutnie ignorować nie zamierzam, ale i zachwycać się nią nie potrafię, bo to płyta, której można się było po nim spodziewać na tym etapie kariery – płyta bezpieczna, niczym nie zaskakująca. Czy to źle? Zależy czego się oczekiwało.

A nie ma sensu oczekiwać po tym wydawnictwie niczego nowego. To dobrze znane motywy, zgrane do spodu melodie, choć – naturalnie – podane w sposób mistrzowski. Bo Clapton to mistrz jakich mało. Dzięki temu nawet tak proste, by nie powiedzieć banalne numery, jak I Will Be There zaśpiewane w duecie z tajemniczym Angelo Mysterioso (którym okazał się Ed Sheeran), brzmią naprawdę dobrze. Czasami o sile utworów decydują drobiazgi, jak przyjemne tło organowe w Can’t Let You Do It czy nieco jazgotliwe fortepianowo-harmonijkowe tło w Cypress Grove. Największą siłą tego albumu są jednak nowe kompozycje (współ)napisane przez Claptona. Przede wszystkim fantastyczne Spiral ze świetnym połączeniem brzmienia gitar i instrumentów klawiszowych i nieco leniwym, ale cholernie przyjemnym klimatem. Oczywiście szkielet to dość prosty blues, ale podany w taki sposób i zagrany z tak wielkim wyczuciem, że nie sposób nie zauważyć tej kompozycji. Druga z kompozycji Claptona to Catch the Blues, przyjemny, subtelny, pół-akustyczny kawałek, w którym znowu spory udział ma delikatne tło organowe, które fantastycznie ociepla brzmienie i robi grunt pod bardzo oszczędne, ale niezwykle wysmakowane wstawki gitary elektrycznej. Potrafię sobie wyobrazić ten utwór na płycie Nory Jones. Serio. Problem w tym, że to jedyne autorskie numery Claptona (za Spiral odpowiadają wraz z nim niezwykle ceniony gitarzysta i stały współpracownik mistrza Andy Fairweather Low i gitarzysta/klawiszowiec Simon Climie). Reszta to przeróbki często starych, niezbyt wyszukanych bluesów. Nowe, świeże aranżacje sprawiają, że słucha się ich dobrze (Little Man, You’ve Had a Busy Day czy I’ll Be Seeing You), ale z prostej piosenki czasem sprzed niemal 100 lat aż tak wiele się nie wyciągnie, zwłaszcza jeśli artysta nie odchodzi od klimatu oryginału. I to sprawia, że przed nowym albumem Claptona na kolana nie padam. Bo to wydawnictwo, do którego pewnie miło będzie się wracało, ale w kontekście wyboru najlepszych płyt 2016 roku nie będę go brał pod uwagę.

Nie przeczę, że tej płyty słucha się całkiem przyjemnie. W końcu to Clapton, a – jak wiadomo – „Clapton is God”. Eric nagrał już w swoim życiu kilkadziesiąt albumów i nic nie musi. Pewnie wielu powie, że powinniśmy cieszyć się nową muzyką takich mistrzów jak Clapton, póki jeszcze cokolwiek nagrywają. Trochę racji w tym jest. A w przypadku Erica cieszy nie tylko jego gitara, lecz także wciąż kapitalnie brzmiący głos. Miło, że wciąż chce mu się wchodzić od czasu do czasu do studia nagraniowego i pograć, ale same dobre chęci to nawet w przypadku Claptona trochę za mało, bym wpadł w zachwyt, bo ta płyta po prostu niespecjalnie oferuje cokolwiek, czego już byśmy od niego nie dostali przez te wszystkie lata. Nie do końca widzę sens w nagrywaniu kolejnego albumu z przeróbkami starych bluesowych numerów. Ile razy można grać ten sam kawałek tylko z innym tekstem? Ciekaw byłbym płyty z numerami napisanymi przez Claptona. Tu mamy zaledwie dwie takie kompozycje, ale pokazują one, że taka autorska płyta mogłaby być całkiem dobrym posunięciem, bo zwłaszcza Spiral wybija się na tle reszty albumu. A tak to jest jak na imieninach u lubianej cioci – miło i przyjemnie, herbatka z wytwornych filiżanek smakuje, ciasto też przednie, wszyscy się uśmiechają, ale słuchanie trzydziesty raz tych samych anegdotek nieco już nudzi, nawet jeśli staramy się tego nie pokazywać.

--

Zapraszam na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji
oraz na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w soboty o 13)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji