Black Mountain - Destroyer [2019]

Oczekiwania musiały być ogromne. IV – wydany w 2016 roku ostatni do niedawna album kanadyjskiej formacji Black Mountain – to jedna z moich dwóch ulubionych płyt tamtego rocznika, o czym zresztą pisałem na blogu. Ba, to w ogóle jedna z moich ulubionych współczesnych płyt. Co prawda od wydania tego krążka z obozu zespołu nie dochodziły zbyt pozytywne wieści, ale nawet zmiana basisty (wrócił dawny), perkusisty i wokalistki (spowodowana odejściem perkusisty) – jednego z dwóch głównych głosów w zespole – nie osłabiły mojej wiary w to, że nowy materiał ponownie mnie zachwyci. I faktycznie zachwycił. Momentami.

Prysma - Closer to Utopia [2019]

Closer to Utopia to debiutancki album greckiej formacji Prysma. Kwartet z Salonik powstał w 2014 roku, miał więc okazję pograć nieco razem przed nagraniem debiutu, które zresztą nie zajęło zbyt dużo czasu, bo główna sesja trwała podobno trzy dni. Efektem jest album trwający 42 minuty i zawierający pięć numerów. Muzyka, którą proponuje nam grecki zespół, to generalnie rock progresywny, choć momentami zahaczający o psychodelię, a czasami oferujący nieco mocniejsze granie. Efekt jest… hmm trudny do jednoznacznej oceny.

Shotgun Sawyer - Bury the Hatchet [2019]

Shotgun Sawyer to kalifornijska formacja, która zadebiutowała trzy lata temu krążkiem Thunderchief, a w 2017 roku wydała singiel z dwoma kolejnymi nowymi nagraniami. W 2019 roku dorzuciła do tych dwóch numerów siedem kolejnych i w ten sposób powstała płyta numer dwa – Bury the Hatchet. Przyznam, że wcześniej nie miałem żadnego kontaktu z muzyką tej grupy, więc gdy zobaczyłem okładkę, byłem przekonany, że będę miał do czynienia z ciężkim, wgniatającym wręcz w fotel materiałem, w którym pewnie niewiele będzie miejsca na różnorodność. Pozory czasem mylą.

Glenn Hughes [wywiad]

Przy okazji zeszłorocznego koncertu Glenna Hughesa w Polsce, który odbył się w ramach trasy Glenn Hughes Performs Classic Deep Purple Live, miałem okazję odbyć z artystą krótką rozmowę. Fragmenty tego wywiadu pojawiły się w jednej z moich audycji, całość zaś postanowiłem opublikować tutaj w formie pisemnej.

 

 

 

 

Octopussy - Ep [2019]

Nazwa Octopussy nie była mi obca. Gdzieś tam o nich słyszałem, część składu jest na polskiej scenie bardzo dobrze znana, okładki ich poprzednich wydawnictw obijały mi się o oczy, istnieje nawet spore prawdopodobieństwo, że kilka lat temu widziałem zespół na żywo – tak przynajmniej twierdzi mój kalendarz koncertowy, bo ja kompletnie tego nie pamiętam. Coś też słyszałem i choć wrażenie ogólnie było niezłe, chyba jednak nie na tyle, żebym jakoś bardzo chciał zainteresować się tematem bliżej. A może po prostu trafiłem na nich w nie do końca odpowiednim momencie… Tymczasem w tym roku trójmiejski sekstet wydał nowy krążek – Ep – i nagle trafił idealnie w moje aktualne muzyczne potrzeby.

Bjørn Riis - A Storm Is Coming [2019]

Solowe płyty norweskiego gitarzysty Bjørna Riisa to ciekawa sprawa. Przyznaję, że na początku nie do końca wiedziałem, o co w tym wszystkim chodzi. Fanem grupy Airbag, w której Riis gra na gitarze i jest głównym kompozytorem, jestem już od jakichś dziewięciu lat, bo ich muzykę poznałem wkrótce po premierze debiutanckiego albumu formacji. Siłą rzeczy śledziłem też solowe dokonania Riisa od samego początku i nie do końca rozumiałem, dlaczego zdecydował się na takie muzyczne rozdwojenie jaźni, bo przecież muzyka na jego albumach utrzymana jest w tym samym klimacie, co płyty Airbag, do tego dość solidnie wspomagają go na nich muzycznie jego koledzy z zespołu, a przecież to i tak przede wszystkim on odpowiada za muzyczny kierunek Airbag. Niby Bjørn tłumaczył przy okazji jednego ze swoich pierwszych wydawnictw, że zebrał na nim kompozycje, które nie do końca pasowały do Airbag, ale ja, szczerze mówiąc, kompletnie nie słyszałem różnicy między tym jego solowym materiałem, a dorobkiem jego macierzystej formacji. O ile jeszcze w przypadku pierwszej solowej płyty inne wytłumaczenie było dość sensowne – Asle, wokalista Airbag, wybrał się w roczną podróż dookoła świata, więc nuda, bezczynność i takie tam… Ale później? Trochę żałowałem, że Riis nie wybiera po prostu najlepszych pomysłów i nie wydaje ich pod szyldem Airbag, zamiast rozdzielać je na dwa zespoły. Przyznaję jednak, że z nowym albumem jest nieco inaczej.

The Pilgrim - Walking into the Forest [2019]

The Pilgrim to zupełnie nowa nazwa na europejskiej scenie muzyki zacnej i przyjemnej. To włoski duet, w skład którego wchodzi Gabriele Fiori – wokalista i gitarzysta kojarzonego być może przez część z was zespołu Black Rainbows, lider innej być może kojarzonej przez was grupy Killer Boogie, której muzykę prezentowałem w swojej audycji, oraz szef wytwórni Heavy Psych Sounds – oraz jego kolega z Black Rainbows, perkusista Filippo Ragazzoni. Panowie pod nowym szyldem postanowili stworzyć płytę opartą na brzmieniach akustycznych, osadzoną w klimatach szeroko pojętego psychodelicznego folk-rocka. Efektem jest album Walking into the Forest.

High Brian - Brian Air [2019]

Austriacka formacja High Brian zwróciła na siebie moją uwagę dwa lata temu udanym debiutem, na którym sprawnie łączyła klasyczne rockowe granie w starym stylu z silnymi naleciałościami psychodelicznymi. Oczywiście natychmiast trafili na listę grup, których poczynania obserwuję. Zawsze staram się wracać do muzyki takich zespołów i sprawdzać, czy czasem nie umknęły mi wieści o nowym wydawnictwie. Tu akurat bardzo nie musiałem się starać, bo reklamy nowej płyty High Brian zdecydowanie rzucały się w oczy na Facebooku. W 2019 roku kwartet z Grazu serwuje nam kolejną czterdziestokilkuminutową dawkę podobnych muzycznych klimatów, choć tym razem z urozmaiceniem w postaci pewnego motywu spajającego całość.

Heavy Feather - Débris & Rubble [2019]

Heavy Feather to nowopowstały szwedzki kwartet, choć złożony z muzyków, którzy działają już od dawna w innych zespołach. Niewątpliwie najbardziej znaną z tych formacji jest Siena Root – to w niej na co dzień gra Matte (gitara), z nią od kilkunastu miesięcy na gościnnych zasadach koncertuje (a obecnie także nagrywa) Lisa (wokal i harmonijka), to w końcu w niej gra też tu udzielający się gościnnie w paru miejscach Erik (klawisze, organy). Wiecie już, czemu nie mogłem przejść obok tego albumu obojętnie. Dodam tylko, że skład uzupełniają Morgan (bas) i Ola (perkusja).

Lucy in Blue - In Flight [2019]

Dawno już minęły czasy, gdy muzycznie Islandię kojarzyliśmy tylko z Bjӧrk i jej osobliwą elektro-pop-awangardą. Ostatnie lata przyniosły nam całkiem spore grono tamtejszych wykonawców, którzy znakomicie radzą sobie zarówno na scenie pop-rockowej, jak i w klimatach hard rocka, psychodelii czy stonera. To, że ktoś gra tam właśnie tak jak Lucy in Blue, absolutnie mnie nie dziwi. Zdziwiło mnie trochę, że aż tak bardzo polubiłem ich drugą płytę, choć w zasadzie nie powinno, bo to przecież znakomita muzyka, w dodatku mocno trafiająca w mój gust. A jednak miałem pewne obawy przed pierwszym odsłuchem. Niepotrzebnie.

Mythopoeic Mind - Mythopoetry [2019]

Mythopoeic Mind to debiutujący projekt Steinara Børve – norweskiego multiinstrumentalisty i lidera bardzo ciekawej formacji Panzerpappa. Z tą grupą Steinar wydaje płyty od niemal dwóch dekad, a ciekawe połączenie progresji, jazzu i awangardy z pewnością przyciąga do zespołu fanów intrygującej, ambitnej muzyki. Czasem jednak Børve wpada na takie pomysły, które – według niego samego – nie do końca pasują do stylistyki Panzerpappy. Teraz postanowił takie właśnie pomysły wydać pod innym szyldem i stąd narodziny projektu Mythopoeic Mind. Do udziału w nagraniach saksofonista i klawiszowiec zaprosił znajomych z różnych norweskich grup, także swoich kolegów z macierzystej formacji. Efekt jest niezwykle ciekawy i faktycznie odbiega od stylistyki twórczości Panzerpappy.