Monomyth - Exo [2016]

„Czemu ja ich wcześniej nie poznałem?”, mógłbym spytać w przypadku holenderskiej grupy Monomyth. „Boś głupi”, mogłaby brzmieć odpowiedź. Ze trzy razy wyparłem się… No dobra, nie idźmy w tę stronę. Ale fakt, że ze trzy różne osoby polecały mi w ostatnich tygodniach muzykę tej grupy, tyle że zawsze wyskakiwało coś nowego albo nie było czasu usiąść i w spokoju posłuchać tego, co grupa Monomyth ma do zaoferowania. Czas w końcu się znalazł i całe szczęście – bo do zaoferowania formacja z Hagi ma bardzo wiele.

„Panie, ale co to są w ogóle te Monomythy? Dobre to jest? Trzepie?”. No ba, dobre! I trzepie! Exo to trzeci krążek w ich dorobku. 44 minuty kapitalnego instrumentalnego grania rozłożonego na pięć kompozycji. Trudno tu w zasadzie mówić o konkretnych utworach, bo całości świetnie słucha się w… no właśnie – w całości. Dominuje klimat space rocka i rocka psychodelicznego z silnymi naleciałościami krautrocka, ale także stoner czy nawet doom rocka. Mówiąc inaczej – jeden wielki instrumentalny odjazd. Otwierająca album, zdecydowanie najdłuższa – bo niemal piętnastominutowa – kompozycja Uncharted to wręcz popisowy odlot muzyczny, choć nie tak oczywisty, jak mogłoby się wydawać. Owszem – jest bardzo psychodelicznie, lekko, hipnotycznie, a wszystko bardzo powoli, lecz niezwykle przyjemnie rozwija się wraz z upływem kolejnych minut. Do momentu. Pod koniec panowie przyciskają trochę mocniej i nagle wpadamy niemal w doomrockowy trans z ciężkimi, powtarzanymi riffami. Surface Crawler to z kolei numer, który od początku zaczyna się dynamiczniej niż poprzednia kompozycja, a w dodatku momentami brzmi jakby ktoś zrobił psychodeliczny kawałek z chińskiej melodii ludowej z myślą o komputerowej przygodówce. Rewelacja! Kapitalny poziom pierwszej części krążka utrzymuje się także w jego drugiej połowie. ET Oasis przenosi nas w klimaty podszytego kosmosem dynamicznego hard rocka, którego nie powstydziłby się na przykład Joe Satriani. Wszystko to prowadzi do niezwykle soczystej, mocnej gitarowo-klawiszowej kulminacji, po której mamy płynne przejście w rozpoczynające się elektronicznym motywem LHC. Stały, dość szybki rytm, elektroniczna podbitka pod rockowym szkieletem – miłośnicy polskich programów popularno-naukowych z lat 80. i początku lat 90. powinni być zachwyceni, bo to klimat, który dość mocno kojarzy się z utworami wykorzystywanymi w tamtych czasach przez (tfu) TVP. Trochę Jarre’a, trochę Bilińskiego, więcej niż trochę Hawkwind. To taka muzyka, przy której ramię w ramię mogliby się bawić na jakiejś imprezie zarówno fani rocka, jak i klimatów elektronicznych. Po intensywnej końcówce LHC, w której na przód wysunął się już zdecydowanie czynnik rockowy, na zakończenie najkrótszy numer na płycie – sześciominutowy Moebius Trip. Pierwsze kilka minut to spora dynamika i znane już z wcześniejszych kompozycji sprawne łączenie mocnych gitar z elektronicznym tłem. Im bliżej końca, tym bardziej muzycy wyciszają emocje, przechodząc stopniowo z rockowego hałasu i jazgotu w pierwszych sekundach kompozycji, niemal w ciszę ostatnich kilkudziesięciu sekund tego albumu.

Exo to płyta z cyklu tych, które bardzo łatwo polubić, ale równie łatwo skrytykować i odrzucić od razu po pierwszym odsłuchu. Miłośnicy tego typu muzycznych klimatów będą zachwyceni, bo w zasadzie nie ma poważniejszego powodu, żeby zachwyconym nie być. No może poza tym, że – jak zapewne będą twierdzili przeciwnicy tego albumu – nie ma tu nic nowatorskiego. Taki klimat doskonale znamy przynajmniej od drugiej połowy lat 60. Tak – w tym sensie można ponarzekać sobie, że mamy kolejny zespół zakochany w dawnych dźwiękach. Ale to są dźwięki, w których niezwykle łatwo się zakochać. To są piękne dźwięki! Cieszmy się nimi, cieszmy się tym, że są obecnie wykonawcy, którzy grają w ten sposób i zaprzeczają marudom twierdzącym, że tak się dzisiaj… a zresztą, pisałem już o tym wiele razy.

--

Zapraszam na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji
oraz na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 22 (powtórki w soboty o 13)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji