Isla Fortuna - Verity [2018]

Na grupę Isla Fortuna trafiłem kilka tygodni temu i – jak to często bywa – przez przypadek. Czytając komentarze na Facebooku pod nagraniami cypryjskiej formacji Arcadian Child (o której nowej płycie pisałem niedawno), natknąłem się na wpis osoby, która była zaskoczona, bo w ciągu bardzo krótkiego czasu poznała dwa świetne zespoły z Cypru. I tam właśnie padła nazwa Isla Fortuna. Dość osobliwa, może trochę kiczowata, ale jednak ciekawa okładka ich debiutanckiej, wydanej na początku tego roku płyty zachęciła do szybkiego sprawdzenia, o co w tym chodzi. No i okazało się, że chodzi po prostu o to, że Isla Fortuna to naprawdę dobry, obiecujący zespół, który „umie w stonery”.

Gӧsta Berlings Saga - Et Ex [2018]

Szwedzki zespół Gӧsta Berlings Saga poznałem kilka miesięcy temu, gdy przez przypadek trafiłem na jedno z nagrań z ich czwartej płyty, wydanej w 2016 roku Sersophane. Widziałem też wtedy zapowiedź krążka numer pięć, więc spisałem sobie tę informację, ale jakoś tak zebranie się do odsłuchu tej nowej płyty zajmowało bardzo dużo czasu. Za dużo. Wiedziałem to już po pierwszych kilku minutach Et Ex. Błąd naprawiam także na blogu, bo nie wyobrażam sobie, by tekstu o tej płycie miało zabraknąć w tym miejscu. Wciąż nie znam zupełnie pierwszych trzech wydawnictw zespołu, ale i na nie na pewno przyjdzie czas, bo to, co grupa ze Szwecji prezentuje w 2018 roku, jest po prostu zbyt dobre, żeby te starsze nagrania ignorować.

Katedra - Człowiek za dużo myślący [2018]

Wrocławski zespół Katedra narobił nieco zamieszania trzy lata temu przy okazji premiery krążka Zapraszamy na łąki. Bigbitowo-poetycka stylistyka tamtego krążka spodobała się słuchaczom i o zespole zrobiło się dość głośno, przynajmniej w rockowym podziemiu. To na pewno był udany krążek, choć nie da się ukryć, że sporo na nim muzycznej naiwności, ale chyba przynajmniej częściowo zamierzonej – w końcu bigbit, do którego płyta mocno nawiązywała, właśnie taki naiwny muzycznie i często także tekstowo był. Płyta Człowiek za dużo myślący to już jednak inna bajka.

Brant Bjork - Mankind Woman [2018]

Brant Bjork to nazwisko, które przemykało przed moimi oczami już od kilku lat, ale to także jeden z tych przypadków, kiedy człowiek już z nazwą/nazwiskiem dobrze się opatrzy, a wciąż nie zna twórczości artysty. Być może tak właśnie było dlatego, że z jakiegoś powodu podejrzewałem pana Bjorka o granie wyłącznie hałaśliwego, przytłaczającego stonera. Tymczasem po odsłuchu Mankind Woman okazało się, że – przynajmniej w przypadku tej płyty – byłem w wielkim błędzie. Muzyk, który ma na koncie płyty nagrane z takimi formacjami jak Vista Chino, Fu Manchu oraz przede wszystkim Kyuss, którego był przecież jednym z założycieli, nagrał płytę, do której zupełnie niespodziewanie wracam bardzo często i z dużą przyjemnością.

Mt. Mountain - Golden Rise [2018]

Blog i audycja dają mi kopa, żeby szukać nowych wydawnictw i poznawać nowe zespoły. Ale oczywiście przy takiej liczbie poznawanych rok rocznie grup, nie da się pamiętać o wszystkich. A czasem nawet gdy się o kimś pamięta, kolejne wydawnictwa jednak nie olśniewają i z czasem traci się zainteresowanie odkrytą dwa czy trzy lata temu grupą. W przypadku Mt. Mountain chyba jednak tak nie będzie. Poznałem ich w zeszłym roku, gdy powalili mnie klimatem swojego drugiego dużego wydawnictwa – Dust. Nie mogłem oczywiście przegapić premiery kolejnego, wydanego w listopadzie i zatytułowanego Golden Rise. I z pewnością zespół poza orbitę moich muzycznych zainteresowań przynajmniej na razie nie wylatuje, bo Golden Rise, choć inna od poprzedniczki, stoi na naprawdę dobrym poziomie.

The Heavy Crown - Reign On [2018]

Grup w retrorockowym lub stonerowo-psychodelicznym podziemiu z „ciężkością” w nazwie jest mnóstwo. Bardzo łatwo się w tym pogubić. Najprościej więc wyróżniać się kapitalną muzyką, wtedy szansa na to, że słuchacz będzie mylił jednych ciężkich z drugimi, jest mniejsza. Zespół The Heavy Crown na razie robi sporo, żebym nie mylił ich z nikim innym. Po raz pierwszy natknąłem się na tę formację, gdy przymierzałem się do penetracji belgijskiej sceny rockowej na potrzeby mojej audycji. Wtedy mieli na koncie tylko jeden album – wydaną w 2015 płytę Full of Haze, która tak w zasadzie powinna być liczona jako EP-ka. I tak się przymierzam do tych belgijskich zespołów w audycji i przymierzam, i ciągle pojawia się tyle świetnych nowości, że nie mam zwyczajnie czasu, żeby belgijskiemu rockowi poświęcić tyle czasu, ile powinienem. Efekt jest taki, że te formacje dalej czekają w radiu na swoją kolej, ale za to jedna z nich zdążyła w międzyczasie wydać już nowy album i z nim właśnie w audycji zagościła. Czas więc i na bloga.

SkyDive Trio - Sun Sparkle [2018]

SkyDive Trio to – niespodzianka – trio z Norwegii, które w tej konfiguracji osobowej zadebiutowało trzy lata temu, choć jak można wyczytać w internecie, muzycy tworzący tę formację to doświadczeni zawodnicy, którzy na skandynawskiej scenie muzycznej co nieco już pograli, ba, mają nawet na koncie współpracę z naprawdę dużymi nazwiskami, głównie ze świata jazzu. Trudno zatem traktować ich jak zespół początkujący. Nie ma to jednak tak naprawdę większego znaczenia, bo to, czy ktoś dopiero się uczy i rozkręca, czy może jest już w pełni ukształtowanym muzykiem, może mieć znaczenie przy opisywaniu płyty poprawnej, ale posiadającej pewne wady, które można próbować usprawiedliwiać pewnymi czynnikami. Tu nie ma czego usprawiedliwiać, bo na Sun Sparkle mamy do czynienia z absolutnie fantastyczną muzyką.

Arcadian Child - Superfonica [2018]

Nie da się ukryć, że do zespołu Arcadian Child przyciągnęło mnie głównie jedno słowo znalezione w opisie zespołu – Cypr. Ile znacie zespołów z Cypru? Ja kilka, ale wszystkie to zespoły piłkarskie… Muzyka z tej wyspy była mi do tej pory całkowicie obca, ale jedną z rzeczy, które najbardziej lubię w odkrywaniu nowych zespołów, jest penetrowanie nieznanych mi dotąd rynków muzycznych. Dla nas Cypr jeśli chodzi o muzykę jest totalną egzotyką, ale przecież na pewno istnieje tam interesująca scena rockowa, bo… w zasadzie wszędzie istnieje. Przyjemna dla oka okładka ich pierwszej płyty – Afterglow – także zachęcała do poznania muzyki tej formacji. No i okazało się, ze był to strzał w dziesiątkę. Wszystko to miało miejsce kilka miesięcy temu, więc na pisanie o zeszłorocznym debiucie Cypryjczyków nie było już czasu, ale dokopałem się od razu do informacji, że jeszcze w 2018 roku wyjdzie płyta numer dwa. I wyszła – zatytułowana jest Superfonica i jest równie udana, co debiut formacji.

King Buffalo - Longing to Be the Mountain [2018]

King Buffalo byli wśród grup, które otwierały ten rok na blogu – ich tegoroczna EP-ka Repeater przyczyniła się do udanego rozpoczęcia sezonu, ale nie spodziewałem się, że jeszcze pod jego koniec wrócę do tego zespołu w tym miejscu. Tymczasem panowie wydali swój drugi duży album i o ile przy debiucie oraz przy EP-ce mogłem mieć jeszcze jakieś obawy, czy aby nie jest to chwilowy wystrzał, po którym za moment nie będzie śladu, o tyle teraz jestem już przekonany, że King Buffalo będą cieszyli nas swoją kapitalną muzyką przez długie lata.

Futuropaco - s/t [2018]

Debiutancka płyta projektu Futuropaco to typowy przykład albumu, który czekał na liście rzeczy do poznania ładnych kilka miesięcy, a pewnie nie czekałby wcale, gdybym od razu przesłuchał choćby fragment tej płyty. Czasem jednak nie da się ze wszystkim wyrobić i człowiek sobie odsuwa w czasie poznanie pewnych wydawnictw, a jak już pozna, to okazuje się, że to kapitalne płyty, które będą się biły o czołówkę w rankingu ulubionych krążków wydanych w danym roczniku. Tak właśnie jest tutaj. Moją uwagę przyciągnęła bardzo ciekawa okładka, typowa dla płyt wypuszczanych przez duński label El Paraiso. Okazało się, że muzyka jest równie klimatyczna, jak zdobiąca krążek grafika.