Slow Season - Westing [2016]

Kalifornijska formacja Slow Season zwróciła moją uwagę dwa lata temu przy okazji premiery drugiej płyty zatytułowanej Mountains. Niby nic niezwykłego – gitarowy hard rock podszyty bluesem i polany dodatkowo psychodelią, mocno czerpiący z najlepszych wzorców w gatunku. Ale z jakiegoś powodu ich muzyka przypadła mi do gustu, choć trudno było posądzać grupę o nowatorstwo. Na pewno spodobało mi się na tyle, że zapamiętałem nazwę (oraz miłe dla oka okładki ich płyt). Teraz wracają z albumem numer trzy – Westing – wydanym przez coraz popularniejszą wytwórnię RidingEasy Records, która specjalizuje się właśnie w wypuszczaniu płyt zespołów nawiązujących brzmieniem do złotej ery muzyki rockowej. Obecność w katalogu tego wydawcy w zasadzie gwarantuje przynajmniej solidny poziom materiału muzycznego, na Westing czekałem więc może bez wielkiej ekscytacji, ale na pewno ze spokojem o to, że będzie to album godny uwagi. I w zasadzie zawartość płyty idealnie oddaje moje odczucia przed jej premierą. Niby nie usłyszałem tu nic nowego, ale jest dobrze.

Otwierający płytę utwór Y’wanna od razu ustawia poziom dynamiki i rockowego czadu dość wysoko. Sporo tu z brzmienia rockowych tuzów początku lat 90. Do klasycznej ery rocka nawiązuje Flag, choć produkcja (zwłaszcza mocno przyprawione efektami wokale) sprawia, że inspiracji należy doszukiwać się także w nieco nowszej muzyce. Poprzedniczka Westing, płyta Mountains, dość mocno kierowała myśli słuchaczy w stronę grup takich jak Led Zeppelin. Na Westing oczywiście wciąż słychać te inspiracje, choć są one chwilami nieco mniej bezpośrednie, bo już początek sugeruje trochę wszechstronniejszą mieszankę. A jak już jesteśmy przy klasycznym, podszytym bluesem rocku, w którym specjalizowali się Zeppelini, to niewątpliwie pierwszym przedstawicielem tego gatunku na Westing jest The Jackal. Kapitalnie bujający numer, który bez problemu mógłby uchodzić za zaginiony odrzut z którejś z płyt sławnego kwartetu z Londynu, bo i gitara jakoś tak pod Page’a, i wokal momentami bardzo w stylu Planta. Na „zeppelinowo” jest też zdecydowanie w Saurekӧnig, choć przez nakładki wokalne całość brzmi, jakby Page nagrał numer z Ozzym. Świetnie brzmi nieco orientalny klimat w połączeniu z rytmem rodem z When the Leavee Breaks.

Podobnie jak w przypadku strony A wydania winylowego, stronę B rozpoczyna numer (Damascus), który bardziej kojarzyć się może z brudnym, rockowym brzmieniem lat 90. (choćby Soundgarden) niż z klimatami lat 70. Miranda to najbardziej… „skoczny” utwór na płycie, wiedziony niemal funkowym riffem, choć znowu nie potrafię odgonić skojarzeń z Zeppelinami. To może być największy problem dla potencjalnych słuchaczy. Dla niektórych po prostu mocne skojarzenia z muzyką jakiegokolwiek sławnego zespołu są często powodem do natychmiastowego skreślenia młodej grupy, a tu – nie ukrywajmy – jest ich sporo. Dla odmiany umieszczony na płycie chwilę potem Manifest to zdecydowanie najspokojniejsza kompozycja – klimatyczna, trochę przytłaczająca brzmieniem (zwłaszcza dzięki gęstym organom w tle), ale prowadząca nas w rejony, w których na tej płycie wcześniej raczej nie byliśmy. Zamykający krążek Rainmaker to znowu blues-rockowe łojenie w mocno zeppelinowych klimatach. Może nawet trochę niepotrzebnie. Przydałoby się coś z innych brzmień dla odmiany na koniec albumu.

Westing na pewno nie wejdzie do kanonu muzyki rockowej jako album przełomowy, wnoszący coś zupełnie nowatorskiego do tego gatunku. To chyba dla wszystkich oczywiste. Muzycy Slow Season nasłuchali się w życiu klasyków rocka i czerpią pełnymi garściami z dokonań swoich mistrzów (głównie tych wymienianych już przeze mnie kilka razy w tym tekście), ale robią to z głową i przede wszystkim zazwyczaj bez zwykłego imitatorstwa (choć w numerze Rainmaker zbliżyli się do granicy dopuszczalnej inspiracji dość mocno). Poza tym kawałkiem w żadnym momencie odsłuchu tej płyty nie pomyślimy sobie, że przecież ten numer pod innym tytułem słyszeliśmy 40 czy 45 lat temu. Pojawiają się znajome motywy, ale wszystko z szacunkiem dla historii rocka. A przede wszystkim ten album po prostu dobrze brzmi. Amerykańska grupa świetnie czuje taki klimat i to słychać – tu nie ma udawania, silenia się na pewną muzyczną konwencję. To jasne, że dla muzyków z Kalifornii takie granie jest czymś naturalnym, w czym znakomicie się odnajdują. Slow Season to na pewno zespół, na który warto zwrócić uwagę, bo po prostu są dobrzy w tym, co robią. Tylko tyle i aż tyle.

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w soboty o 13)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji