King Crimson - Wrocław [Narodowe Forum Muzyki], 21 IX 2016

Trzy perkusje trochę popsuły mi odbiór Epitaph, jeśli mam być szczery. Rama rytmiczna trochę zbyt mocna i przez to gdzieś uleciała część kapitalnego klimatu tego utworu. Nastawiłem się na olbrzymie emocje, a po wszystkim czułem się jednak... może nie zawiedziony, ale na pewno nie byłem też wniebowzięty po wysłuchaniu tej wersji. Czemu piszę o tym na samym początku tego tekstu, sprawiając, że zastanawiacie się, czy nie zgubiłem gdzieś pierwszego akapitu? Bo to jedyna rzecz, do której mogę się przyczepić przy okazji ostatniego z czterech polskich koncertów King Crimson. Tym razem bez zdjęć, bo tych zespół sobie nie życzył. O koncertach, na których nie fotografuję, zazwyczaj tu nie przeczytacie, ale takie wydarzenie zasługuje jednak na choćby krótką relację mimo braku galerii.

Kosmici – to słowo cały czas miałem w głowie, obserwując występ tej jednej z najbardziej legendarnych formacji w historii muzyki rockowej. Siedmioosobowy skład z trzema perkusistami to prawdziwy muzyczny potwór. To, co ci ludzie wyczyniają na scenie, przechodzi momentami ludzkie pojęcie. A właśnie – scena. Cała produkcja była niezwykle oszczędna. Światła przez cały wieczór niemal się nie zmieniały, scenografii w zasadzie brak, zaś ruch sceniczny ubranych nienagannie muzyków ograniczał się do wymiany instrumentów. Nic nie odciąga uwagi od samej muzyki – także ekrany telefonów i aparatów, bo zgodnie z życzeniem papy Frippa podczas koncertu obowiązywał kategoryczny zakaz fotografowania czymkolwiek. I bardzo dobrze!

A muzyka? Pierwszy set ogólnie nieco bardziej awangardowy, cięższy, trudniejszy w odbiorze, choć i w nim znalazło się miejsce dla numerów nieco bardziej przystępnych jak na ten zespół, czyli na przykład wspomnianego Epitaph. Do momentów, które spodobały mi się najbardziej w tej części, należały na pewno potężne Level Five i kończące tę część genialnie porąbane Larks’ Tongues in Aspic, Part Two (to zresztą numery w bardzo zbliżonym klimacie). Set drugi, który rozpoczął się po dwudziestominutowej przerwie, był dziełem skończonym. Więcej w nim było numerów należących do najbardziej uwielbianych przez fanów grupy, choć pierwszy wielki zachwyt to nieoczekiwanie chyba Meltdown – nowy utwór, którego nie miałem wcześniej okazji słyszeć, bo jeszcze nie sięgnąłem po najnowsze wydawnictwo koncertowe, na którym ta kompozycja się znalazła. Starless po prostu musiało powalić, tym bardziej, że świetnie wokalnie wypadł Jakko Jakszyk. Utwór ten niedawno wygrał w głosowaniu słuchaczy rockserwis.fm na najlepszą kompozycję King Crimson i na sali zdecydowanie widać i słychać było, że jest to numer szczególnie kochany przez fanów formacji. „Heroes” Davida Bowiego, zagrane na bis, było zaskoczeniem, bo na żadnym z trzech poprzednich polskich koncertów tego utworu grupa nie grała (warto pamiętać, że gitarę w wersji oryginalnej obsługiwał Robert Fripp). Prawdziwą bombą muzyczną było jednak wydłużone wykonanie 21^st Century Schizoid Man, które zakończyło koncert. Nie wierzę, że na sali była choć jedna osoba, która po tym numerze czuła się zawiedziona. Mimo fantastycznych momentów w trakcie całego występu i mimo kapitalnych płyt nagrywanych przez cały okres istnienia King Crimson, debiut tej formacji ma jednak niesamowitą moc i wrocławski koncert doskonale to pokazał. Awangarda awangardą, popisy popisami – „Schizofrenik” to utwór absolutnie genialny i wypadł tak znakomicie, że po nim – choćby nie wiem co się działo – po prostu nie można już było nic zagrać. Podobno Kurt Cobain był namawiany podczas rejestracji MTV Unplugged, by wrócił jeszcze na scenę na bisy po wykonaniu Where Did You Sleep Last Night, ale powiedział, że nie byłby w stanie przebić tego, co zaprezentował w trakcie tej ostatniej kompozycji setu. W przypadku wrocławskiego koncertu i 21^st Century Schizoid Man było podobnie. Tu oczywiście nie było najmniejszej szansy na powrót muzyków na scenę, ale choćby nawet uparli się i coś jeszcze nieplanowanego zagrali, to nic już nie byłoby w stanie przebić 21CSM.

Oczywiście cały koncert był wielkim popisem fantastycznej muzycznej intuicji i technicznych umiejętności, ale przyznaję, że z tą Crimsonową awangardą to różnie u mnie bywa – nie wszystko mnie „bierze”. W wielu przypadkach bardziej doceniam to, co robili, niż naprawdę uwielbiam. Chwilami panowie lekko mnie gubili i nie do końca potrafiłem wczuć się w ten zwariowany, awangardowy klimat kilku kawałków. Ale były w trakcie tego koncertu momenty absolutnie piękne, a ostatnie cztery numery – Sailor’s Tale, Starless, „Heroes” i 21^st Century Schizoid Man – sprawiły, że był to z pewnością jeden z tych koncertów, których nie będzie się w stanie zapomnieć. Czasami człowiek wychodzi z występu i wie, że był świadkiem czegoś tak niezwykłego, że zarówno na gorąco tuż po koncercie, jak i już jakiś czas później na spokojnie, trudno to pojąć. To był jeden z takich przypadków.

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w soboty o 13)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji