Blackwater Holylight - s/t [2018]

Okładka, czcionka, a do tego obecność w stajni RidingEasy Records – to wszystko zwróciło moją uwagę na grupę Blackwater Holylight i jej debiutancki album. Reklama płyty i jej zbliżającej się premiery trafiała przed moje oczy tak często, że oczywiście nie mogłem tego albumu przegapić. I zupełnie nie wiem czemu, ale miałem jakieś dziwne przeczucie, że to może być coś, co mi się spodoba. To w zasadzie głupie, bo przecież opierałem się wyłącznie na tej ciekawej, ciepłej kolorystycznie okładce i psychodelicznej czcionce, nie mając pojęcia, co ten zespół prezentuje sobą muzycznie. A jednak do pierwszego odsłuchu przystąpiłem z całkiem sporymi nadziejami, co mogło być zarówno dobrym jak i złym znakiem dla tego krążka. Ładnych kilka odsłuchów całości później wracam do niego coraz chętniej i coraz częściej zaczynam myśleć, że to może być czołówka mojej listy ulubionych tegorocznych płyt.

Blackwater Holylight to żeński kwartet z Portland. Muzyka? Bardzo różnorodna, sięgająca zarówno po syntezatorowo-gitarowe klimaty psychodeliczne, jak i po rock alternatywny. A to oznacza, że znajdą tu sporo dla siebie zarówno fani brzmienia lat 90., jak i wczesnych Floydów czy – z bardziej współczesnych obszarów – fantastycznej kanadyjskiej grupy Black Mountain. To ostatnie podobieństwo nasuwało mi się kilka razy podczas odsłuchu debiutu Blackwater Holylight, a że płyta IV wspomnianej formacji to jeden z moich absolutnie najbardziej ulubionych albumów ostatnich lat, musi to być dla żeńskiej grupy ze stanu Oregon dobra wiadomość. Willow rozpoczyna się niezwykle intrygująco, może nieco tajemniczo – bardzo przyjemnie łączy gitarowego rocka z psychodelicznym popem końca lat 60. czy nawet lekko surferskimi klimatami w szybszym fragmencie. Od razu słychać, że bardzo ważnym elementem muzyki tej grupy jest współbrzmienie gitary i syntezatorów. Z jednej strony mamy rockowy pazur, z drugiej niezwykle interesujący klimat tła. Numer łączy się z kolejną kompozycją – Wave of Conscience – która znowu prowadzi nas w rejony rocka alternatywnego czy sceny (nie tak przecież odległego od Portland) Seattle. Przyjemnie brzmi wokal – nie wysuwa się raczej na pierwszy plan, ale służy za kolejną „warstwę” dźwięku, ładnie wtapiając się w brzmienie instrumentów. Mimo niespecjalnie rozbudowanego instrumentarium (dość tradycyjnie – jedna gitara, bas, bębny i syntezatory) brzmienie jest niezwykle pełne, soczyste, gęste i bardzo ciepłe. I znowu kompozycja płynnie przechodzi w kolejną – to zresztą częsty zabieg na tym krążku, co może nie do końca jest dobre dla prezenterów radiowych, ale w odbiorze płyty na pewno pomaga. Babies to fantastyczna psychodeliczna podróż, niemal kojąca, zaczarowana w pewien sposób, w bogatszych aranżacyjnie fragmentach mocno sięgająca do klimatów Barrettowskich Floydów – czyli jest trochę magii, trochę hipnozy, ale także wpadająca w ucho melodia. Wokalistka grupy pięknie czaruje głosem w ostatnim utworze pierwszej części – Paranoia. Do tego znowu delikatna, ale niezwykle klimatyczna gitara z mocnym pogłosem i aura pewnej trudnej do opisania tajemniczości dominująca w całej kompozycji. Z tego hipnotycznego klimatu wyrywają mocniejsze szarpnięcia strun w „refrenie”. Jesteśmy w połowie płyty, która wciąga coraz bardziej.

Drugą część rozpoczyna prosty, dynamiczny podkład perkusyjny i klimat niczym z utworu pop, ale od czasu do czasu gitara trzęsie numerem, a absolutnie obłędnie brzmią syntezatory w tle, które w zasadzie z drugiego planu robią całą melodię. Trochę jakby ktoś skrzyżował pop, new romantic z późniejszymi, syntezatorowymi kompozycjami Rush. Mocniejszy atak przesterowanej gitary – pierwsza klasa. Kapitalny kontrast. I znowu – tak jak na pierwszej stronie wydania winylowego – nie mamy wyciszeń i przerw między utworami. Wszystko płynnie się łączy. Po chwili popowych klimatów znowu w Slow Hole wraca mrok i tajemnica, ale w wydaniu niezwykle oszczędnym brzmieniowo. Nie trzeba wspomagać się żadnymi środkami, żeby przy tej muzyce mieć w głowie wiele różnych obrazów. Ciarki na łapie i karku oraz uczucie, że sunie po mnie nielichy walec, mimo że sam numer wcale nie jest ciężki ani głośny – za to klimat gęsty, wręcz duszny. Kapitalny numer! I po tym długim (najdłuższym na płycie), snującym się wolno kawałku znowu mamy zmianę klimatu i więcej dynamiki (choć wcale nie więcej natężenia dźwięku) już na starcie Carry Her, które rozpoczyna przyjemny, delikatny motyw gitarowy, znowu jakby barrettowski w charakterze. A za moment robi się w dodatku dość ciężko, gdy gitara zaczyna mocniej łoić. To ona dominuje w głośniejszych fragmentach, bo w tych lżejszych robotę znowu robią w dużej mierze syntezatory – wibrują, świdrują, wygrywają przykuwające uwagę melodie. Znakomite połączenie. Namieszali, przyspieszyli nieco i przyłożyli mocniej, ale na sam koniec płyty znowu wracają do klimatu, oszczędnego aranżu i spokojnego tempa. Jizz Witch to kapitalne zwieńczenie płyty – psychodeliczne, tajemnicze, nieco hipnotyczne, z czasem coraz intensywniejsze, ale nigdy hałaśliwe czy ciężkie.

Debiut Blackwater Holylight to jak na razie dla mnie największa niespodzianka tego roku. W 41 minutach paniom z północnego-zachodu Stanów Zjednoczonych udało się zawszeć w muzyce wiele emocji i oddać je pięknym, klimatycznym, niezwykle ciekawym graniem. Śmiem twierdzić, że ta płyta może przypaść do gustu nawet tym, którzy nie przepadają szczególnie za kobiecym głosem w szeroko pojętej muzyce rockowej, bo – jak już wspomniałem – wokal jest tu w zasadzie kolejnym elementem przestrzeni dźwiękowej, a nie wysuwającym się do przodu punktem centralnym. Przesterowane gitary i wibrujące syntezatorowe dźwięki tworzą wspaniałą paletę muzycznych barw, zapewniając niezwykle przyjemne, ciepłe, pełne brzmienie. Tej płyty po prostu nie chce się wyłączać. Byłem kupiony już po pierwszym odsłuchu. Teraz to ja kupuję – tę płytę. Do czego i was zachęcam, bo to jedna z tych tegorocznych pozycji, których nie można przegapić.

1. Willow (5:21)

2. Wave of Conscience (4:13)

3. Babies (5:17)

4. Paranoia (4:13)

5. Sunrise (4:51)

6. Slow Hole (6:55)

7. Carry Her (4:43)

8. Jizz Witch (5:29)

Płytę możecie wysłuchać na profilu grupy w serwisie Bandcamp.

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji