Pain of Salvation - In the Passing Light of Day [2017]

Wyjaśnijmy sobie jedno na sam początek – nie jestem fanem Pain of Salvation. Znam ich głównie z nazwy, z ogólnego klimatu i kilku numerów. Nigdy nie czułem głębszej potrzeby zapoznania się z ich twórczością, bo… hmm w zasadzie to nie wiem czemu. Może po prostu w ostatnich latach odczuwam pewne zmęczenie ogólne klimatami rocka i metalu progresywnego, bo z progresją większość tych wykonawców ma tyle wspólnego, co ja z mercedesami, czyli nic i nigdy nie uwie… a nie, to już inny temat. Zostańmy przy tym, że znam szczątkowo. Ale wielki hałas się podniósł, bo nowa płyta wyszła, no to dobrze, należy dać szansę. Dałem. I nawet nie żałuję, bo okazało się, że to granie całkiem zacne, trzymające dobry klimat, niby dość wymagające, ale nieprzekombinowane. No i przede wszystkim nieprzedobrzone popisami technicznymi i nieprzeładowane patosem, którego w muzyce progresywnej znieść absolutnie nie mogę.

Na potrzeby własne oraz prezentacji In the Passing Light of Day w cyklu Album Tygodnia na antenie rockserwis.fm wybrałem pięć kompozycji. Silent Gold – najkrótszy numer na płycie – kapitalnie sprawdza się jako przeciwwaga dla mocniejszych momentów, które jednak zdecydowanie dominują na tym albumie. Oszczędna fortepianowa ballada tworzy świetny klimat i pozwala wyciszyć się po pierwszych kilku numerach. Full Throttle Tribe z miejsca atakuje dość niespokojnym, szarpanym rytmem i mocnym łupnięciem, a przy tym pojawiają się tu fragmenty niezwykle chwytliwe, zwłaszcza w refrenie, co sprawia, że całość stanowi niezwykle intrygującą mieszankę. Gdybym miał wybrać swoją ulubioną kompozycję w tym zestawie, to wytypowałbym właśnie ten kawałek. Kapitalny klimat dominuje w Angels of Broken Things. Znowu nieco szarpany, niespokojny rytm, pulsujący bas, oszczędny aranż – całość ewidentnie zmierza powoli do wybuchu i wybuch ten następuje po mniej więcej czterech minutach wraz z niezłym perkusyjnym łomotem i kapitalną, porywającą partią gitary. Również na kontrastach zbudowane jest If This Is the End – spokojny, klimatyczny początek z okazjonalnymi wybuchami oraz mocne zakończenie stanowiące jeden z najbardziej dynamicznych i najgłośniejszych fragmentów wydawnictwa. I na koniec wisienka na torcie. Ponad piętnastominutowy numer (niemal) tytułowy. Płyta w pigułce – tu jest wszystko to, czym można się było zachwycać w poprzednich kompozycjach: z jednej strony bardzo spokojny, nieco tajemniczy klimat, który natychmiast każe zwrócić na ten numer uwagę (w czym znacznie pomaga też wpadająca w ucho linia wokalu w refrenie), z drugiej oczywiście musi dziać się tu coś więcej, bo inaczej kompozycja ta nie miałaby ponad 15 minut. I dzieje się – od mniej więcej połowy utworu robi się intensywniej i głośniej, choć bez przesady. Cały czas dominują chwytliwa melodia refrenu i ogólna „bujalność” przeplatane chwilami trochę mocniejszego tłuczenia, ale pod koniec całość zmierza już ewidentnie do nieco filmowego zakończenia i wyciszenia.

Te pięć numerów trwa w sumie nieco ponad 40 minut. Gdyby tak dodać jeszcze z jeden (o, na przykład bardzo przyjemne, bujające, choć niepozbawione ciężaru Meaningless), byłyby mniej więcej trzy kwadranse – wzorcowa wręcz długość płyty. Byłoby znakomicie! A tak to jednak całość trochę mi się dłuży, bo 71 minut to w przypadku większości płyt długość ponad moje siły. Czy to oznacza, że reszta kompozycji jest słabsza niż te pięć? No cóż, nieprzypadkowo zapewne wybrałem akurat te, ale to wcale nie jest tak, że pozostałe odstają. Na tym krążku nie ma ewidentnych niewypałów czy rzeczy wymuszonych. Po prostu jest nieco zbyt duża dawka dźwięków jak na moje możliwości, ale są tacy, którzy chłoną z radością płyty nawet 130-minutowe, więc wcale nie twierdzę, że moje podejście musi odpowiadać każdemu (choć mogłoby).

Czy In the Passing Light of Day jest płytą, która spodoba się fanom Pain of Salvation? Jest na to spora szansa. A czy może to być krążek, który zachęci do poznania wcześniejszej twórczości zespołu kogoś, kto zna Pain of Salvation bardzo pobieżnie? Po moim przykładzie można wnioskować, że tak, bo przyznam, że to moje pierwsze zetknięcie się z ich muzyką w takiej skali wypadło całkiem pozytywnie. Wciąż nie jest to mój ulubiony klimat, ale do tej płyty po prostu chce się wracać (choć może niekoniecznie do wszystkich 71 minut jednocześnie), a to chyba w tym przypadku jest najważniejsze.

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w niedziele o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji