Greta van Fleet - From the Fires [2017]

Każdy gatunek muzyczny musi mieć swojego nowego bohatera co kilkanaście miesięcy – nową sensację, jeszcze bardziej sensacyjną niż sensacja poprzednia. Rock nie jest tu żadnym wyjątkiem. A sensacja jest najbardziej sensacyjna, gdy: a) wprowadza coś kompletnie nowego, co jeszcze się nie pojawiało; b) nie wprowadza absolutnie nic nowego i niewyobrażalnie udanie kopiuje jeden lub kilka legendarnych zespołów. W przypadku kwartetu Greta van Fleet oczywiście obowiązuje wersja druga. Band ze stanu Michigan wystrzelił nagle kilka miesięcy temu, gdy okazało się, że można całkiem nieźle robić w konia słuchaczy wszelakich audycji, wciskając im kit, że oto odkryto nieznany wcześniej numer zespołu na L i na Z. Bo choćby nie wiem jak człowiek próbował zaprzeczać, skojarzenia są oczywiste jak spotkanie żula pod Żabką wieczorową porą.

Arabs in Aspic - Syndenes Magi [2017]

Istnienie zespołu Arabs in Aspic dotarło do mojej świadomości stosunkowo niedawno, toteż ich piąty (szósty, jeśli do dużych płyt zaliczać wydawnictwo Progeria) album jest moim pierwszym świadomym kontaktem z muzyką tej formacji. Nazwa dość dziwna, nietypowa jest też geneza powstania formacji, bo podobno pierwszy skład tworzyli muzykujący na boku skoczkowie narciarscy. Nie wykluczam prawdziwości tej historii, wszak w Norwegii każdy rodzi się od razu z nartami na nogach (oraz astmą), ale zweryfikować tego nie mam jak, bo nazwiska panów muzyków wiele mi nie mówią. Nie to jest jednak w tym wszystkim ważne. Syndenes Magi to, jak już wspomniałem, piąty studyjny krążek zespołu i to na pewno słychać. Muzycy czują się bardzo dobrze w tym, co robią – inaczej pewnie nie odważyliby się na nagranie albumu, na który składają się zaledwie trzy kompozycje.

Wobbler - From Silence to Somewhere [2017]

Norweską formację Wobbler poznałem jakieś osiem czy dziewięć lat temu, gdy zaczynałem kopać w muzyce skandynawskiej. Byli jednym z tych zespołów, które w największym stopniu zwróciły moją uwagę, co z perspektywy czasu nie jest dla mnie żadnym zaskoczeniem, bo niewiele wcześniej zacząłem słuchać nieco uważniej muzyki progresywnej, więc tego typu brzmienia wtedy wydawały mi się niezwykle atrakcyjne. Jednak z czasem moje zainteresowanie losami tej grupy nieco zmalało, w czym spory udział miało zapewne to, że panowie niespecjalnie spieszyli się z wydawaniem kolejnych płyt. Dość powiedzieć, że tegoroczne wydawnictwo – From Silence to Somewhere – to dopiero czwarty album grupy w jej kilkunastoletniej historii, co przy tempie wydawania płyt przez większość wykonawców w dzisiejszych czasach wrażenia nie robi. Od premiery poprzedniego krążka minęło aż sześć lat. Czy muzyka formacji zmieniła się przez ten czas? Absolutnie nie. Wciąż dokładnie wiadomo, czym uraczą swoich słuchaczy. I wciąż jest to bardzo dobre.

Legend - Midnight Champion [2017]

Nazwanie swojego zespołu Legend jest mało roztropne. I nie chodzi wcale o to, że ktoś może oskarżyć muzyków o przerośnięte ego. Po prostu jest to słowo, które raczej nie sprzyja szybkiemu znalezieniu informacji o grupie po wpisaniu go w wyszukiwarkach. Na pewno nie pomaga to, że na podobny pomysł wpadło kilkudziesięciu innych wykonawców, przez co tych „legend” w muzycznym świecie trochę jest. No cóż, chyba wszyscy oni wiedzieli, co robią, kiedy się na to decydowali. Jestem pewny, że wiedzieli dwaj panowie z Islandii, bo muzycznie zdecydowanie wiedzą, czego chcą. Panowie ci to Krummi Bjӧrgvinsson i Halldór Bjӧrnsson. W 2012 roku duet wydał swoją pierwszą płytę oraz EP-kę i… tyle. Na kolejne nagrania trzeba było czekać aż pięć lat, jeśli nie liczyć pojedynczych wyskoków, takich jak split nagrany z rodakami z Sólstafir (związki osobowe są tu zresztą mocniejsze). Nie znałem ich do niedawna, więc raczej nie mogę powiedzieć, żeby mój apetyt był zaostrzony przez to czekanie, bo po prostu na tę płytę zupełnie nie czekałem. Ale ukazała się – i naprawdę jest dobra.

Electric Eye - From the Poisonous Tree [2017]

Poznałem ich muzykę kilkanaście miesięcy temu, najpierw za sprawą numeru, który brzmiał niczym alternatywna wersja pewnego przeboju T. Rex. Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że domeną norweskiej formacji Electric Eye jest przede wszystkim muzyka psychodeliczna. Kupili mnie w zasadzie od pierwszego odsłuchu całej płyty Different Sun, więc tegorocznego, trzeciego studyjnego krążka formacji, wyczekiwałem z pełną świadomością, że może to być czarny koń w walce o czołówkę mojej listy ulubionych tegorocznych płyt. Nie zawiedli. From the Poisonous Tree od pierwszych singli wydanych wiele tygodni temu zapowiadało się kapitalnie i cała płyta niewątpliwie dorównała moim dość sporym oczekiwaniom.

Hadal Sherpa - Hadal Sherpa [2017]

Już sama okładka powinna mi dać do myślenia. Kapitalna grafika, lekko w stylu niektórych prac duetu Hipgnosis, od razu rzuciła mi się w oczy. A jednak nim posłuchałem w końcu płyty, która kryje się za tą okładką, minęło sporo tygodni. Nie jestem w stanie stwierdzi, jaki był tego powód. Pewnie najłatwiej zwalić winę na kolejny mocno urodzajny w płyty rok, ale gdy ma się przeczucie, najczęściej słucha się takich rzeczy poza wszelką kolejnością. Tym razem tak nie zrobiłem i już po kilkudziesięciu sekundach pierwszego odsłuchu wiedziałem, że był to błąd. Odsłuch debiutanckiego albumu fińskiej formacji Hadal Sherpa to obowiązek jeśli chcecie, by wasza lista najlepszych płyt 2017 roku miała jakikolwiek sens. Tak zwyczajnie – niewiele znajdziecie równie dobrych płyt wydanych w tym roku.

Kaiser Franz Josef - Make Rock Great Again [2017]

Kaiser Franz Josef to trio z Wiednia, które powstało w 2010 roku i zadebiutowało trzy lata później płytą o zdradzającym spore ambicje muzyków tytule Reign Begins. Co prawda „cesarze” na razie świata swoją muzyką nie podbili, ale sądząc po zdjęciach, są jeszcze bardzo młodzi, mają sporo zapału, a przede wszystkim całkiem niezłe umiejętności, więc kto wie, co czeka ich w kolejnych latach. Na pewno już teraz ubogacają i tak bardzo prężnie działającą austriacką scenę rockową. Make Rock Great Again to drugi duży album zespołu i wyraźnie słychać na nim, że grupa jest jak najbardziej gotowa na wypłynięcie na szerokie i głębokie wody. Nie pojawiają się zresztą znikąd z tym albumem, wszak mają kontrakt z wielką wytwórnią, która na pewno pomoże w dotarciu w wiele miejsc, grają właśnie trasę u boku Airbourne, występowali na największych europejskich festiwalach, supportowali AC/DC, a i liczba fanów na Facebooku już teraz jak na ten etap kariery robi wrażenie.

Alcest - Warszawa [Progresja], 12 XI 2017 [galeria zdjęć]

Francuska formacja Alcest wystąpiła jako support przed Anathemą podczas tegorocznych koncertów Angielskiego zespołu w Polsce. Choć "support" jest w zasadzie nie najtrafniejszym określeniem, bo jestem przekonany, że bardzo dużo osób czekało na występ Alcest równie mocno, co na koncert Anathemy. To zresztą było widać bo fantastycznej frekwencji już od początku występu Francuzów.

Dla odmiany były też jakieś światła...

Anathema - Warszawa [Progresja], 12 XI 2017 [galeria zdjęć]

Angielska formacja po raz kolejny odwiedza w tym roku Polskę. Tym razem w nieco okrojonym składzie, bo klawiszowiec/perkusista John Douglas został tym razem w domu ze swoją rodziną. Pierwszym z trzech koncertów był występ w wyprzedanej warszawskiej Progresji. Zespół uraczył fanów dłuższą niż zwykle na tej trasie setlistą, w której znalazło się miejsce zarówno na sporą reprezentację tegorocznego albumu The Optimist, jak i na kilka klasyków (Flying, Closer, niegrane na ostatnich koncertach A Natural Disaster, A Simple Mistake, Universal czy Fragile Dreams zagrane z intrem w postaci fragmentów Shine on You Crazy Diamond i See Emily Play). Dwie i pół godziny solidnego grania, które zdecydowanie rozkręciło się, gdy grupa sięgnęła po repertuar z lat 1998-2003. Pod koniec można wręcz było odnieść wrażenie, że zespół nie chce schodzić ze sceny, mimo późnej już pory.

Zdjęcia są, jakie są. Widocznie zespół nie chce, by ktokolwiek robił zdjęcia na tej trasie, bo trudno znaleźć inne wytłumaczenie na brak jakichkolwiek przednich świateł przez 99% czasu trwania koncertu. Galeria z występu grupy Alcest (tam, dla odmiany, trochę światła jednak było) w osobnym wpisie.

Heat - Night Trouble [2017]

Heat to kwintet z Berlina, który od kilku lat zdobywa coraz większą popularność dzięki przypominaniu słuchaczom klimatów klasycznego hardrockowego grania lat 70. Czyli jak miliard zespołów w tym momencie. Jedni robią to lepiej, inni gorzej. Może Heat akurat nie należą do ścisłej czołówki moich ulubionych ekip grających w stylu retro rocka, ale zdecydowanie bliżej im do tych najlepszych. Ich po prostu dobrze się słucha. Nowy album, trzeci w dorobku formacji, nie jest wyjątkiem. Night Trouble ukazał się w połowie października, składa się z dziewięciu przeważnie niezbyt skomplikowanych rockowych numerów i na pewno pozwoli grupie dotrzeć do kolejnych fanów takich klimatów.