Lenny Kravitz - Strut [2014]

Lenny Kravitz to jeden z tych wykonawców, z którymi kiedyś muzycznie było mi bardzo po drodze, ale z czasem jakoś moje oczekiwania i jego koncepcja oddaliły się od siebie. Cenię go, ale naprawdę lubię jedynie pierwsze cztery krążki. Po absolutnie fantastycznym albumie Circus z 1995 roku Lenny poszedł w kierunku, który przyniósł mu jeszcze większą popularność i uwielbienie na całym świecie, ale to już nie była do końca moja bajka. Za dużo bujania i radiowego smęcenia o miłości – za mało rocka. Wystarczył jednak zaledwie jeden singiel z nowej płyty, by Kravitz ponownie zainteresował mnie swoją twórczością.

Strut to dziesiąty krążek w dorobku tego multiinstrumentalisty, ale równie dobrze mógłby być krążkiem numer jeden, bo przez większość czasu wyraźnie czuć pewną nostalgię artysty za latami osiemdziesiątymi. Otwierające płytę dwa single – Sex i The Chamber – aż kipią seksem i klimatem erotycznych uniesień w dusznej saunie. Mamy tu i trochę z disco, i całkiem sporo funku, a wszystko w rockowym sosie. Jest bardzo przebojowo, ale jednocześnie – w przeciwieństwie do wielu najpopularniejszych hitów z późniejszych płyt Kravitza – czuję tu rockowego ducha zupełnie jak na pierwszych albumach artysty. To właśnie nagranie The Chamber – tyleż popularny co kontrowersyjny pierwszy singiel – sprawiło, że zainteresowałem się nowym albumem Lenny’ego. W ostatnich latach spisałem go już chyba na straty i miło było usłyszeć świeżość i polot w nowym nagraniu sygnowanym jego nazwiskiem. Pozytywne wrażenie potwierdzają kolejne numery, jak choćby mocno gitarowe Dirty White Boots. Tu czuć „starego” Kravitza – tego, któremu bliżej było do Led Zeppelin, The Who czy Hendrixa niż do artystów z wytwórni Motown. Bardziej luzacko i z większym naciskiem na funka czy soul niż na muzykę rockową jest w New York City (to musi być kolejny singiel!) między innymi dzięki dodanym dęciakom. The Pleasure and the Pain ukazuje spokojniejsze oblicze Kravitza. To ostatnio typowe dla niego numery – niezbyt szybkie tempo, lekkie brzmienie, wielogłosy w refrenach, przyjemny basik i wracająca od czasu do czasu wspomniana już sekcja dęta. Równie typowo kravitzowo jest w She’s a Beast – mimo że takich pościelówek Lenny nagrał już przynajmniej kilkanaście, to i tak każdej kolejnej słucha się z przyjemnością, choć oryginalnością nie grzeszą.

Niemal każdy numer na Strut natychmiast wpada w ucho i ma radiowy potencjał, co można odebrać zarówno jako zaletę, jak i wadę tego krążka. „Radiowość” nie jest raczej powodem do dumy w ostatnich latach, choć większa w tym „zasługa” samych stacji radiowych niż artystów. Jednak w większości przypadków Kravitzowi udało się połączyć przebojowość z naprawdę przyjemnym muzycznym klimatem i nawet jeśli w kilku utworach niebezpiecznie zbliża się do granicy lukru lub wręcz lekko zahacza o muzyczny banał (Happy Birthday), to i tak całościowo z tych dźwiękowych wycieczek wychodzi obronną ręką.

W 1982 roku grupa Queen zszokowała swoich fanów, nagrywając płytę Hot Space, która sporymi fragmentami łączyła rocka z elementami funky, R&B czy disco. Tamten eksperyment nie wyszedł. O ile na żywo utwory z Hot Space dostawały dodatkowego kopa i brzmiały naprawdę porywająco, o tyle na płycie wszystko zdawało się płaskie, sztuczne i plastikowe. Nowe wtedy brzmienia syntezatorowe zestarzały się w tempie ekspresowym i dziś powrót do tamtego krążka raczej nie sprawia słuchaczom przyjemności (no chyba, że ktoś jest muzycznym masochistą). Strut to takie Hot Space roku 2014, tylko zrealizowane z dużo większym powodzeniem. Lenny Kravitz zrobił to, co zespół Queen usiłował osiągnąć 32 lata wcześniej – nagrał niezły krążek sprawnie łączący estetykę rockową z czarną muzyką. W dodatku tej płyty – w przeciwieństwie do Hot Space – będzie się dalej równie dobrze słuchało za 20 czy 30 lat, bo Strut po prostu dobrze brzmi. Kravitz sprawdza się od lat nie tylko jako multiinstrumentalista, ale także jako producent własnych nagrań. Bez względu na muzyczne rejony, w które się zapuszcza, Strut brzmi soczyście i „żywo”, nawet jeśli do poziomu artystycznego czterech pierwszych albumów wciąż trochę brakuje. Jednak całkiem możliwe, że Strut to najciekawsze wydawnictwo Kravitza od dobrych kilkunastu lat.