Joe Bonamassa - Different Shades of Blue [2014]

Different Shades of Blue to jedenasty krążek studyjny Bonamassy. Od wydania w 2000 roku debiutu – A New Day Yesterday – Joe nagrał też dwie płyty coverowe z Beth Hart, trzy albumy z Black Country Communion oraz kilkanaście koncertówek, nie wspominając o gościnnych udziałach na wydawnictwach innych artystów. Teoretycznie kondycja i poświęcenie dla sztuki godne pozazdroszczenia. Problem w tym, że zaczynam odczuwać pewien przesyt Józkiem. Ale o tym za chwilę.

Different Shades of Blue w solowej dyskografii Bonamassy wyróżnia przede wszystkim to, że jest to pierwszy album gitarzysty, na którym nie znajdziemy coverów… z wyjątkiem krótkiego fragmentu Hendrixowskiego Hey Baby użytego jako albumowe intro. Przeróbki starych bluesowych (i nie tylko) nagrań to jedna ze specjalności gitarzysty, ale z biegiem lat wiele osób zaczynało narzekać, że Joe całą swoją karierę opiera na cudzych kompozycjach, nawet jeśli jego zdecydowanie największym hitem dotychczas była własna kompozycja – The Ballad of John Henry (no dobrze… częściowo własna, bo oparta na starej bluesowej pieśni). Przynajmniej te narzekania nie mają racji bytu na tegorocznej płycie. Problem w tym, że to chyba jedyna nowa rzecz na Different Shades of Blue, bo w zasadzie wszystko inne to „stary dobry” Bonamassa – bez zawodu, bez wpadek, ale i już bez większych zaskoczeń.

Wspomniane już osiemdziesięciosekundowe intro Hey Baby (New Rising Sun) to soczysty, mocny gitarowo-organowy początek, po którym następuje pierwszy z serii naprawdę przyjemnych bluesrockowych numerów – Oh Beautiful! Gitara śmiga aż miło, Joe dwoi się i troi, wyczarowuje ogniste gitarowe solo, sekcja rytmiczna wkręca się w ten klimat, a w tle cały czas brzmienie ubarwiają organy obsługiwane przez Reese’a Wynansa znanego ze współpracy z grupami Double Trouble i Captain Beyond oraz takimi artystami, jak Buddy Guy, John Mayall czy Kenny Wayne Shepherd. To zapewne będzie kolejny koncertowy klasyk w dorobku Bonamassy, bo jego publiczność wprost uwielbia tego typu numery. Nie da się nie tupać rytmicznie do Living on the Moon, trudno nie zachwycić się kolejnymi natchnionymi gitarowymi popisami Joe w Heartache Follows Wherever I Go, utworze tytułowym czy w singlowym Get Back My Tomorrow. Od czasu do czasu całość ubarwia sekcja dęta, która po raz pierwszy dochodzi odważnie do głosu w nieco funkowym Love Ain’t a Love Song i zostaje przez kilka kolejnych numerów, nie wychodząc raczej na pierwszy plan, ale przyjemnie ubarwiając takie kompozycje, jak Heartache Follows Wherever I Go, I Gave Up Everything for You, ‘Cept the Blues czy Trouble Town, które równie dobrze mogłoby znaleźć się na którejś z wczesnych płyt Lenny’ego Kravitza. Miłą odmianę od energicznych bluesowych i funkowych zabaw przynosi nieco wolniejsze, cięższe i bardziej nastrojowe Never Give All Your Heart. Z kolei zamykające krążek So, What Would I Do brzmi niczym hołd dla Raya Charlesa, bo choć głosy obu muzyków znacznie się od siebie różnią, to muzyczny klimat tej opartej w dużej mierze na brzmieniu fortepianu kompozycji przyjemnie nawiązuje do twórczości artysty ze stanu Georgia. Warto też wspomnieć, że Joe z każdą kolejną płytą prezentuje się lepiej jako wokalista. Nie wiem, na ile wpływ na to miało kilkuletnie wspólne muzykowanie z Glennem Hughesem, ale dziś Joe to o wiele pewniejszy i sprawniejszy wokalista niż na albumach z początku wieku.

photo: Jakub "Bizon" Michalski

Skoro jest tak fajnie, to czemu jest tak… sobie? No dobrze, może nie tak sobie, ale mimo wszystko bez wielkich ekscytacji. Może dlatego, że ja – jako fan – zacząłem odczuwać już pewne zmęczenie nadmiarem nowej muzyki od Bonamassy. Tego jest po prostu za dużo – wiem, że może to być herezja dla fanów artystów, którzy nowe płyty wydają co pięć lat, ale ja po prostu nie czuję, żeby Joe miał aż tyle do powiedzenia, by co rok wypuszczać jedną czy dwie nowe płyty, zwłaszcza że muzyka bluesowa i bluesrockowa – powiedzmy to sobie szczerze – nie należy do najbardziej oryginalnych i nowatorskich na świecie i wiele numerów Bonamassy wpisanych jest w te same muzyczne ramy. Jeden ze znajomych napisał po premierze tej płyty coś, co idealnie oddaje moje odczucia. Szło to mniej więcej tak: niech on wyjdzie ze studia, zrobi sobie przerwę od koncertowania, pozna jakąś babkę, która potem go rzuci, a on natchniony i cierpiący będzie mógł nagrać w bólu znakomity album. Może właśnie tego mu trzeba? Ten facet ma 37 lat i jest obecnie chyba najpopularniejszym bluesrockowym muzykiem na świecie, ale jak długo będzie w stanie ciągnąć to w takim tempie? I przede wszystkim – jak długo fani będą chcieli słuchać nowych płyt, które tak naprawdę niespecjalnie się od siebie różnią? Different Shades of Blue to absolutnie nie jest zła płyta – tego krążka słucha się niezwykle przyjemnie, nie ma tu w zasadzie słabych numerów, kunsztem Bonamassy i towarzyszących mu muzyków można się tylko zachwycać, ale mam wrażenie, że gdybym zebrał sobie na dysku wszystkie jego nagrania solowe w formie cyfrowej, wrzucił je do komputerowego odtwarzacza muzyki i wybrał losowe odtwarzanie, tak wymieszanej muzyki słuchałoby się dokładnie jak z płyt, a to trochę niepokojące, bo wolałbym przynajmniej od czasu do czasu słyszeć w twórczości Józka coś nowego. Na razie pozostaje zadowolić się czymś bardzo przyjemnym, ale jednak starym, choć zapakowanym w nowe pudełko i przyozdobionym nową okładką.