Lunatic Soul - Walking on a Flashlight Beam [2014]

Są tacy wykonawcy, których albumy można umieszczać na liście najlepszych krążków wydanych w danym roku w zasadzie jeszcze przed premierą. Absolutni pewniacy, którzy poniżej pewnego poziomu po prostu nie zejdą, bo nie są w stanie nagrać słabej płyty. Jednym z takich pewniaków jest dla mnie Mariusz Duda. Nowy krążek jego projektu Lunatic Soul – Walking on a Flashlight Beam – trafia właśnie do sprzedaży i z miejsca można założyć, że pod koniec roku całkowicie zasłużenie znajdzie się na wielu listach najlepszych płyt sporządzanych przez te media muzyczne, które nie czują perwersyjnej przyjemności kiszenia się ciągle w tym samym pseudopopowym szambie.

Ci, którzy mieli już przyjemność zaznajomienia się z tą częścią twórczości Mariusza Dudy, wiedzą, że płyty Lunatic Soul łączy tematyka przenikania się światów ludzi żywych i martwych oraz przejścia „na drugą stronę”. Po płytach „czarnej” i „białej” oraz Impressions – stanowiącej niejako dodatkowy podkład muzyczny do historii zawartej na dwóch pierwszych krążkach – przyszła pora na prequel tej opowieści w postaci Walking on a Flashlight Beam. To dość ironiczne, że album, który traktuje o zamykaniu się we własnym świecie wyobraźni stymulowanej bodźcami książkowo-muzyczno-filmowymi, ma wszelkie szanse stać się dla wielu słuchaczy właśnie taką odskocznią od „normalnego” życia. Czyżby pułapka zastawiona na słuchaczy? Czyżby twórca mówił: „dajcie się wciągnąć w wytwór mojej wyobraźni opowiadający o tych, którzy zbyt mocno żyją właśnie takimi wytworami cudzej wyobraźni”? A może to tylko moja nadinterpretacja? Dla bezpieczeństwa przejdźmy do muzyki.

A ta porywa od pierwszych sekund. Otwierający płytę utwór Shutting out the Sun zachwyca zimnym, mrocznym (w tym dobrym znaczeniu) klimatem i znakomitym rytmem – niby wpływy ethno, ale w wydaniu trance/ambient w połączeniu z pewnymi naleciałościami rockowymi. Podobny chłód brzmieniowy towarzyszy, nomen omen, utworowi Cold. Znakomity, pulsujący motyw wciąga słuchacza, a numer z każdą minutą nabiera intensywności. To nowe oblicze Lunatic Soul – zdecydowane odejście od folkowych wpływów na rzecz brzmień zbliżonych do muzyki elektronicznej, choć w bardzo „ludzkim” wydaniu. W takie rejony Mariusz jeszcze się chyba nie zapuszczał – ani w Lunatic Soul, ani w Riverside. Dużo bliżej tej kompozycji do klimatów Depeche Mode niż do szeroko pojętego rocka progresywnego, a tym właśnie mianem często – według mnie błędnie – określa się muzykę Lunatic Soul.

photo: Jakub "Bizon" Michalski

Siłą tej płyty jest jednak to, że tego typu utwory znakomicie współbrzmią z dużo bardziej tradycyjnymi wycieczkami w stronę folk/prog rocka, jak w dwunastominutowym Pygmalion’s Ladder. Orientalizmy, bardziej rockowy klimat – ten utwór z powodzeniem mógłby znaleźć się na którejś z płyt Riverside, choć przecież muzyka Lunatic Soul z zasady pozbawiona jest dźwięków gitary elektrycznej. Dość Riverside’owo jest także w kompozycji Gutter, choć w tym przypadku należałoby raczej doszukiwać się pewnych podobieństw do pozapłytowych kompozycji zespołu, pokroju Rainbow Trip czy Rapid Eye Movement. Sporym zaskoczeniem jest Treehouse. Utwór w początkowej fazie przywodzi na myśl późnych Beatlesów, choć to wrażenie mija dość szybko. Treehouse to „piosenkowy” pierwiastek na Walking on a Flashlight Beam, ale to absolutnie nie znaczy, że jest miło, ładnie i przyjemnie (jak dla kogo…) jak w przeciętnym hicie z RMFu. Chodzi raczej o nieco łagodniejszy, przystępniejszy klimat i bardziej tradycyjną konstrukcję. Nie będę zaskoczony, jeśli ten numer zostanie drugim – po Cold – singlem z albumu. Spragnieni klimatów znanych z wcześniejszych płyt Lunatic Soul powinni polubić numer The Fear Within i poprzedzającą go półtoraminutową miniaturkę Stars Sellotaped. Brzmieniowo to chyba najmocniejsze nawiązanie do czarno-białego dyptyku, choć oczywiście mniejsze lub większe muzyczne odniesienia pojawiają się także w innych utworach, w końcu mamy do czynienia nie tylko z tym samym artystą, ale i w pewnym sensie innym etapem tej samej historii. Pamiętacie płacz na „czarnej” płycie i śmiech na „białej”? W Sky Drawn in Crayon mamy w tle coś, co przypomina odgłosy dziecięcej zabawy. Wieńczące album tytułowe Walking on a Flashlight Beam brzmi niczym podkład dźwiękowy do powolnego odpływania na zawsze w krainę wyobraźni. Fantastyczny numer – z jednej strony genialnie „bujający” muzycznie, z drugiej mroczny i dość przygnębiający w wymowie. I taka w gruncie rzeczy jest cała płyta. Mariusz Duda znakomicie połączył mrok i chłód oraz tematykę odseparowania się od świata zewnętrznego z naprawdę świetnymi melodiami, bo ta płyta wciąga – jak nie powtarzalnym rytmem czy motywem, to właśnie melodyjnością, choć na pewno nie jest to melodyjność w mainstreamowym znaczeniu tego słowa. To raczej coś, co sprawia, że tej „ciemnej” i „chłodnej” płyty znakomicie słucha się także w ciepły dzień, przy pełnym słońcu.

Walking on a Flashlight Beam pokazuje, że Mariusz wciąż ma pomysł na Lunatic Soul. To mogła być kolejna świetna płyta zdominowana przez eksperymenty z dziwacznymi instrumentami znalezionymi gdzieś na końcu świata. Zapewne też brzmiałaby cudownie i także byłbym nią zachwycony. Ten krążek to jednak ciekawe odejście od dotychczasowej formuły. Otwiera przed Lunatic Soul nowe możliwości przyszłych kierunków muzycznych i jestem przekonany, że każdy z tych kierunków będzie właściwy. Osobne słowa uznania należą się Dudzie jako wokaliście. Choć największą zaletą krążka jest intrygujący klimat całości i wciągające aranże, nie sposób nie wspomnieć o tym, że Mariusz prezentuje tu nie tylko swój charakterystyczny, niski i nastrojowy wokal, ale śmiało, choć niezwykle subtelnie, wchodzi także w wyższe rejestry, jak choćby w Gutter. Jakiś czas temu wspominałem, że Great Western Valkyrie zespołu Rival Sons to według mnie najlepsza tegoroczna płyta. Od dzisiaj na miejscu pierwszym umieszczam jednocześnie dwa krążki – jakże różne od siebie, ale oba absolutnie porywające i zniewalające od pierwszego odsłuchu.