Europe - War of Kings [2015]

Mało jest w historii rocka przypadków tak udanych transformacji muzycznych. Po dziesięciu latach niebytu grupa Europe powróciła w XXI wieku i rozpoczęła zupełnie nowy etap swojej działalności. Plastikowa produkcja, cukierkowe plamy klawiszowe i słodkie refreny odeszły w niepamięć, zastąpiły je gęste, hardrockowe aranżacje i potężne brzmienie organów. Na początku mogło to być spore zaskoczenie zarówno dla fanów zespołu, jak i dla jego przeciwników. Teraz, przy piątej płycie od czasu powrotu, zaskoczenia już nie ma – jest za to wciąż świetna muzyka.

Rzadko się zdarza, żeby singiel był mocnym punktem albumu. Najczęściej krążek promuje kompozycja, która jest chwytliwa na tyle, że ma szansę przebić się w stacjach radiowych. I numer tytułowy z War of Kings pewien potencjał komercyjny oraz odpowiednią dawkę przebojowości z pewnością ma, ale to przede wszystkim świetny rockowy kawałek z absolutnie mocarnym motywem klawiszowym w refrenie. Może gdyby częściej single promujące albumy rockowe brzmiały w ten sposób, nie musiałbym prowadzić audycji radiowej, w której nie ma miejsca dla przebojów. Kolejne dwa numery – Hole in My Pocket i Second Day – robią sporo hałasu w starym dobrym rockowym stylu, ale mam jednak wrażenie, że gdyby nie było ich na płycie, strata nie byłaby aż tak wielka. Co innego Praise You. Pierwsze zwolnienie i wycieczka w klimaty zabarwione bluesem. Gęsta atmosfera, bardzo wysmakowana partia gitary i klimatyczne tło klawiszowe. Bardzo odpowiada mi brzmienie zespołu, w czym na pewno niemała zasługa producenta Dave’a Cobba, człowieka, który jest nadwornym producentem płyt mojego ulubionego współczesnego zespołu rockowego – Rival Sons. Posłuchaj tego numeru, prześmiewco, i powiedz mi prosto w twarz (no dobrze, może być w ekran), że to plastik! Świetne wrażenie robi także ciężkie Nothin’ to Ya z potężnym gitarowo-organowym riffem, gęstą perkusją Iana Hauglanda i kolejną partią gitary Johna Noruma silnie zakorzenioną w muzyce bluesowej.

Druga część płyty nie tylko nie zawodzi nadziei rozbudzonych bardzo udanym startem, ale z każdym numerem robi coraz lepsze wrażenie. Children of the Mind ma intrygujący, nieco surowy i tajemniczy klimat, który mocno kontrastuje ze słodkimi piosenkami, z którymi większość słuchaczy może kojarzyć Europe. Z kolei Rainbow Bridge jest przesiąknięte interesującymi motywami kojarzącymi się z muzyką Bliskiego Wschodu. Spokojne tempo, wyraźnie zaznaczony rytm i egzotyczny klimat w połączeniu z chwytliwym refrenem zbudowanym na gęstym tle organowym – tak brzmi Europe XXI wieku. Angels (with Broken Hearts) jest absolutnie obłędne. To chyba jedyna klasyczna ballada na albumie i wygląda na to, że zespół poszedł w jakość, nie w ilość, bo to prawdopodobnie jeden z najlepszych numerów tej grupy. Oszczędny aranż w zwrotkach, w których dominuje delikatna gitara i subtelne organy w tle, a potem genialnie chwytliwy refren, który buja niesamowicie bez wpadania w muzyczny patos. Joey Tempest śpiewa z wyczuciem, oszczędnie, bez przesadzonej ekspresji. Jego głos jest szlachetny, używa go na pewno oszczędniej niż dawniej, ale chyba mądrzej, z większym wyczuciem i kontrolą. W tym numerze słychać jak bardzo dojrzał cały zespół. To jeden z tych kawałków, które trudno wyłączyć, choćby nie wiem jak dobre było to, co następuje później. Pewnie nie ma co liczyć na wersje koncertowe – trudno będzie odtworzyć tak fantastyczny klimat na żywo, a i tak drastyczne zwolnienie w środku koncertu pewnie zaburzyłoby dynamikę występów grupy, ale może warto poeksperymentować? Jeśli udałoby się choćby w części odtworzyć atmosferę tej kompozycji, jestem przekonany, że publiczność byłaby zachwycona. Po Angels (with Broken Hearts) zostaje już tylko Light Me Up – ciężki, monumentalny wręcz numer, ponad sześć minut gęstych organowych riffów, gitarowych popisów i solidnego perkusyjnego łomotu na sam koniec. I jeszcze mały bonus – instrumentalny utwór Vasastan, który pojawia się na limitowanej wersji albumu. Bardzo delikatny, spokojny numer, utrzymany w fantastycznym, nieco sennym klimacie. Brzmi niczym hołd oddany przez Johna Noruma Gary’emu Moore’owi. Nie wiem, czy taki był zamysł Noruma, ale duch irlandzkiego gitarzysty niezaprzeczalnie unosi się nad tym kawałkiem, choć nie do końca wiem, po co na sam koniec – już po wyciszeniu – dołożono fragment utworu tytułowego. To jednak szczegół, którym nie warto się przejmować, zwłaszcza jeśli przez ostatnie 54 minuty słuchało się tak dobrej płyty.

photo: Jakub "Bizon" Michalski

War of Kings to bardzo udana, świeża płyta hardrockowa, łącząca ciężar z melodiami, przeszłość z teraźniejszością, wykonawczą biegłość z rockowymi emocjami. To album, który umacnia pozycję Europe jako jednego z najlepszych rockowych zespołów XXI wieku, choć wielu fanów rocka wciąż nie zauważyło, że nagrali cokolwiek poza utworem The Final Countdown. To już pewnie nigdy się nie zmieni, taki los zespołów, które wryły się w świadomość dużej grupy osób tak bardzo, że jakiekolwiek zmiany wizerunku i muzycznego kierunku niewiele pomagają. Muzycy Europe znaleźli na swój zespół nowy pomysł i wypada im tylko pogratulować tego, że tak znakomicie odnaleźli się w czasach, kiedy plastikowy rock lat 80. jest częściej obiektem nie do końca niezasłużonych drwin niż zachwytów. Co by nie mówić, niewiele grup z tych, które w latach 80. mogły cieszyć się tak gigantyczną popularnością, wciąż istnieje (w dodatku w najbardziej znanym składzie) i nagrywa płyty, których ktokolwiek chce jeszcze słuchać. Powiem szczerze – nie tęsknię za starym Europe. Dla mnie mogliby podczas koncertów wykonywać tylko materiał z pięciu ostatnich płyt nagranych po powrocie i byłbym szczęśliwy. To oczywiście niemożliwe, ale kto mi zabroni głośno o tym marzyć?

---

Zapraszam na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20
http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji