Chemia - Let Me [2015]

Warszawski zespół Chemia to jedna z większych zagadek polskiego przemysłu muzycznego ostatnich lat. Wszędzie w muzycznej prasie znajduję recenzje wychwalające tę grupę pod rockowe niebiosa, co rusz słychać o rzekomych wielkich sukcesach Chemii poza granicami naszego kraju, tylko jakoś dziwnie za każdym niemal razem, gdy rozmawiam z kimkolwiek z muzyków czy dziennikarzy rockowych, przy temacie Chemii następuje mieszanka sarkazmu, szydery i aweźmidajspokoizmu. Grupa stała się trochę takim Nickelbackiem polskiej sceny rockowej (sorry, ktoś to musiał otwarcie napisać, skoro dużym mediom nie wypada), choć pewnie w sporej części jest to reakcja na sposób promowania zespołu, nie na samą muzykę. Tym bardziej, że na nowym albumie zatytułowanym Let Me Chemia prezentuje się zaskakująco korzystnie i piszę to całkiem poważnie.

Let Me to 12 niezbyt skomplikowanych rockowych numerów, czasami kipiących dynamiką i nasyconych głośnymi gitarami, innym razem bujających w sprawdzonym stylu nowoczesnego hard rocka. Rewolucji tu nie ma, większych zaskoczeń też nie. Kolejne utwory najczęściej przebiegają według sprawdzonych rockowych schematów, ale kłamałbym, gdybym napisał, że to kiepska płyta. Ba, przyznaję otwarcie, że są tu kawałki, które przypadły mi do gustu. Fun Gun dobrze strzela w ryj na sam początek szybkim tempem nadawanym przez perkusję, przyjemnie pulsującym basem i prostą, ale bardzo dynamiczną partią gitary. I tak zostaje na długie momenty. Zarówno She jak i The Luck – z gościnnym udziałem perkusisty Brenta Fitza z zespołu Slasha – to właśnie takie szybkie, pełne energii numery, które jednocześnie mają spory komercyjny potencjał dzięki chwytliwym refrenom z wpadającymi w ucho wielogłosami. Ten schemat powiela także większość pozostałych kompozycji, z których w pamięci najskuteczniej zostają Don’t Kill the Winner  i Gotta Love Me. Zaskoczyło mnie też I Love You So Much. Po tytule spodziewałem się niestrawnej pościelówy, a okazało się, że ten utwór ma niezłego, trochę funkowego kopa. Równie dobrze mogłaby to być kompozycja Glenna Hughesa. Ale bywa też spokojniej, choć nie zdarza się to często. Let Me to bardzo przyjemnie bujający numer w średnim tempie, bardzo w stylu hard rocka pierwszej połowy lat 90. Trochę Kalifornii, trochę Seattle – nawet jeśli takich kompozycji powstało mnóstwo, to słucha się tego kapitalnie. Ze spokojniejszych utworów w ucho wpada także zamykający płytę Send Me the Ravens. To zdecydowanie najdłuższa kompozycja na albumie, trwająca ponad 5 i pół minuty, wyróżniająca się ciekawym klimatem, wejściami marszowej perkusji i nieco bardziej złożoną strukturą. Po raz pierwszy (i niestety ostatni, skoro ten numer zamyka płytę) czuję, że grupa próbuje opowiadać coś także muzyką i aranżacją, że chodzi w tym o coś więcej niż tylko o mocne przyłożenie wykorzystane jako podkład do machania głową, zaciskania pięści w powietrzu i dynamicznych podrygów. Brakuje mi jeszcze przynajmniej ze dwóch takich numerów na Let Me, a moje wrażenia po spotkaniu z tą płytą byłyby bardzo pozytywne.

Dobrego materiału na Let Me na pewno jest całkiem sporo. Mam tylko wrażenie, że trochę za mało tu oryginalnych pomysłów i różnorodności brzmieniowej, żeby Chemia była w stanie zainteresować swoją muzyką kogoś, kto oczekuje czegoś nieco bardziej intrygującego i klimatycznego. Fani dynamicznych, radiowych kawałków gitarowych o długości trzech czy czterech minut będą zadowoleni, podobnie jak ci, którzy potrzebują czasami jakiejś przyjemnej balladki, przy której można się pobujać. W tym creedowo-nickelbackowym obszarze Chemia odnajduje się naprawdę dobrze i trudno tu się do czegoś przyczepić. Produkcja zawodowa, zagrane to profesjonalnie, zaśpiewane na dobrym poziomie i bez kaleczenia języka Shakespeare’a (dla młodzieży – to taki gość, który był przez dobre 400 lat najpopularniejszym angielskim pisarzem, zanim pojawiła się J.K. Rowling). Tylko gdzieś w połowie płyty ta jednowymiarowość muzyki Chemii zaczyna mnie nieco męczyć. I nie chodzi wcale o to, że utwory z drugiej części Let Me są słabsze od tych z początku krążka. Mógłbym włączyć losowe odtwarzanie i wrażenia byłyby podobne po 20–25 minutach.

Odsuńmy przynajmniej na chwilę na bok krążące w środowisku żarty na temat zagranicznych sukcesów Chemii. Szydera szyderą, ale goście nagrali po prostu całkiem niezłą rockową płytę, pełną dynamiki, z chwytliwymi melodiami i refrenami, które natychmiast wpadają w ucho. Nie jest to zbyt skomplikowane granie, ale nie odmówię im tego, że albumu Let Me dobrze się słucha. Sam kilka razy w trakcie pisania tego tekstu odstawiałem gimnastykę artystyczną w fotelu w rytm niektórych utworów. Nie przesadzili z długością, poziom rockowej sztampy w normie, muzycznej sacharozy też nie ma przesadnie dużo. Może nie jest to krążek, który powalił mnie i wywróci moje tegoroczne rankingi do góry nutami, ale jestem pozytywnie zaskoczony i jestem w stanie przyznać, że może faktycznie w tym zjawisku o nazwie Chemia stosunek ostrej promocji do dobrej muzyki jest nieco bardziej korzystny dla walorów czysto artystycznych, niż początkowo zakładałem.

--

Zapraszam na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20
http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji
oraz na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 22 (powtórki w soboty o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji