Queen - A Night at the Odeon [2015]

24 grudnia 1975. Londyn. Grupa Queen, która wydała niedawno swój czwarty album, A Night at the Opera, i właśnie okupuje od kilku tygodni pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów z utworem Bohemian Rhapsody, wchodzi na scenę prestiżowej sali Hammersmith Odeon. Przez kolejne pięć kwadransów czterech muzyków oczaruje londyńską publiczność. Będzie to jeden z najbardziej znanych i najlepszych występów w historii grupy. 24 listopada 1996 roku. Pora popołudniowo-wieczorowa, czas najlepszej słuchalności radia. Dość młoda, ale już niezwykle popularna stacja RMF FM. Rozpoczyna się emisja koncertu grupy Queen zarejestrowanego niemal 21 lat wcześniej. Lecę szybko po czystą kasetę i już od drugiego utworu nagrywam koncert, by potem odsłuchiwać go pewnie setki razy na magnetofonie (to takie urządzenie, na którym odtwarzało się kasety – takie coś z taśmą, na co nagrywało się muzykę… zresztą nieważne). Emisja kończy się wraz z ostatnimi taktami zagranego na koniec zasadniczego setu In the Lap of the Gods… Revisited, po nich następuje komentarz prezentera (jeśli pamięć mnie nie myli był to Piotr Metz): „To był koncert zespołu Queen, dziś piąta rocznica śmierci Freddiego Mercury’ego”. Tak, dzieci – to prawdziwa historia. Kiedyś popularne stacje komercyjne w Polsce nadawały dobrą muzykę. Ba, potrafiły wyemitować godzinną porcję jednego koncertu. Byli też prezenterzy wybierający tę muzykę, a nie zdający się na gust maszyny losującej. Ludzie nagrywali utwory z radia na kasetach, wymieniali się tymi nagraniami… Czasy niby tak bliskie, a tak odległe. 20 listopada 2015 roku – w sklepach ukazuje się wreszcie po raz pierwszy oficjalny zapis koncertu sprzed 40 lat na CD i DVD/Blu Ray – A Night at the Odeon.

To znakomicie, że panowie z Queen w końcu sięgają po świetne nagrania koncertowe z lat 70. Następna dekada została zajechana kolejnymi koncertówkami, zwłaszcza ze średnio udanej trasy Live Magic, a na wczesny Queen – „przed wąsem” – czekaliśmy latami. Na pierwszy ogień poszła rok temu genialna koncertówka nagrana w 1974 roku w innej londyńskiej sali – Rainbow Theatre. Tym razem dostajemy niemal ten sam zestaw utworów i grupę w bardzo podobnej formie. Czy jest zatem sens wydawać A Night at the Odeon? Jest! Dlaczego? Bo to Queen z połowy lat 70. – to jedyny argument, który ma tu znaczenie. Set jest absolutnie fantastyczny. Od porywającego, hardrockowego początku w postaci Now I’m Here i Ogre Battle przez piękne White Queen i typowy dla występów Queen z lat 70. miks utworów (tym razem Bohemian Rhapsody, Killer Queen, The March of the Black Queen i Bring Back That Leroy Brown) po przebojowy singiel Keep Yourself Alive, uwielbiany przez publiczność w tamtych czasach numer Liar i porywające tłumy, rozbujane In the Lap of the God… Revisited, czyli wczesny odpowiednik We Are The Champions w koncertowym repertuarze grupy. A potem jeszcze to, czego 19 lat temu nie usłyszałem w transmisji radiowej. Kolejny stały element koncertów Queen w tamtych czasach – mieszanka przebojów rockandrollowych. Porywająca, niemal zmuszająca do szaleństw pod sceną. I już własne numery na zakończenie: singlowe Seven Seas of Rhye i mało znane See What a Fool I’ve Been, które nigdy nie zostało wydane na płycie studyjnej grupy.

Opisywanie kolejnych kompozycji pod kątem piękna solówek czy wokalnych popisów nie ma sensu. Fani doskonale znają te kawałki, a to do nich przecież skierowane jest to wydawnictwo, bo przeciętny słuchacz nie kupi płyty koncertowej Queen, na której jedynym rozpoznawalnym przez niego utworem jest Bohemian Rhapsody. Bardziej chodzi o ogólny klimat nagrania i tamtego okresu w historii zespołu. Queen w połowie lat 70. to grupa bazująca na niezwykle dynamicznej, pełnej ognia, ale jednocześnie bardzo zwartej sekcji rytmicznej Roger Taylor / John Deacon oraz uzupełniającym się brzmieniu gitary Briana Maya i fortepianu Mercury’ego. Nie ma wielkich refrenów wyklaskiwanych przez gigantyczny tłum, nie ma korony na głowie, syntezatorów, dodatkowego muzyka obsługującego instrumenty klawiszowe, żeby Mercury mógł sobie pobiegać po scenie. Jest za to czterech młodych, niepozornych gości, ubranych w dodatku w dziwne ciuchy, którzy robią na scenie takie zamieszanie, że zasłużenie zdobyli opinię jednego z najlepszych koncertowych zespołów rockowych wszech czasów. Zapomnijcie o przereklamowanym Wembley, o tragicznej płycie Live Magic, o kiepskim występie na Rock in Rio ‘85 – dwie londyńskie koncertówki z lat 1974–1975, Rainbow i Odeon, to wydawnictwa, które musi mieć każdy fan dobrego rocka z lat 70. Po prostu nie da się być lepszym w tym co się robi. Pozostaje cieszyć się, że doczekaliśmy czasów, w których archiwa Queen z tej fantastycznej dekady zostały otwarte, i liczyć na to, że to nie koniec tak miłych nowin. Jeśli zwyczaj wydawania albumów zarejestrowanych 40 lat wcześniej zostanie podtrzymany w kolejnych latach, czeka nas w kilkudziesięciu nadchodzących miesiącach kilka genialnych archiwalnych płyt sygnowanych nazwą Queen. I żeby nie ta koszmarna okładka, to byłoby idealnie…

--

Zapraszam na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20
http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji
oraz na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 22 (powtórki w soboty o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji