The Temperance Movement - White Bear [2016]

Są z Londynu (przynajmniej teoretycznie – wokalista urodził się w Szkocji, perkusista w Australii), ale w ich muzyce słychać tyle wpływów klasycznego brytyjskiego rocka, co i rockowego grania z południa Stanów Zjednoczonych. Kochają muzykę lat 70., ale nie stronią od wpływów z początku lat 90.(nic dziwnego – basista grał kilka lat w grupie Jamiroquai). Grają w starym stylu, ale ich muzyka brzmi niezwykle świeżo i nowocześnie jak na ten gatunek. Od jakiegoś czasu robi się o nich coraz głośniej i wydaje się, że czeka ich całkiem ciekawa przyszłość. Na razie wydali swoją drugą płytę zatytułowaną White Bear. Panie, panowie i misie (nie tylko białe) – The Temperance Movement.

Płyta rozpoczyna się bardzo żywiołowo i przebojowo – Three Bullets brzmi jak nieco bardziej bluesowa i szorstka wersja ostatnich dokonań Jacka White, czyli jest dynamicznie i bardzo rytmicznie, a przy tym gitarowo w tradycyjnym wydaniu. Taka muzyka jest obecnie na czasie, jeśli przyjrzeć się ostatnim trendom rockowym. I bardzo dobrze – przynajmniej w końcu w mainstreamie słychać ludzi, którzy wiedzą, do czego służy gitara elektryczna, po smutnych czasach, gdy za rocka zaczęto uważać Coldplay… The Temperance Movement można momentami utożsamiać z muzyką southern rockową, ale nie jest to tradycyjny southern rock, który skojarzymy choćby z Lynyrd Skynyrd. TTM grają tę muzykę w nieco bardziej nowoczesny sposób – trochę więcej w tym dynamiki, więcej brudu i kopa. Sprawdza się to znakomicie w takich numerach jak A Pleasant Peace I Feel czy Magnify. Z kolei Modern Massacre to połączenie prostoty AC/DC z bezczelnością i werwą The Answer. Dla równowagi znajdziemy na White Bear kilka bardzo spokojnych momentów takich jak kończący regularne wydanie płyty I Hope I’m Not Losing My Mind – oszczędnych aranżacyjnie, prostych w konstrukcji, a przy tym jednak bardzo przyjemnych. Nie jest to nic nowatorskiego w muzyce rockowej – na White Bear raczej nie ma co liczyć na żadne odkrycia i przełomy – ale słucha się tego naprawdę dobrze. Z kolei cały czas nie opuszcza mnie wrażenie, że The Sun and Moon Roll Around Too Soon sprawdziłoby się idealnie na solowej płycie Slasha i o dziwo najmniej chodzi tu o samo brzmienie gitary, a raczej o dynamikę, aranż i głos wokalisty. Do tego jeszcze mamy bonusy do różnych wersji płyty (jakie to jest irytujące…). Czasami bardziej udane (Centrefold), czasami dość miałkie (Time Won’t Leave Me Alone).

Gdy spojrzymy na spis utworów, w oczy rzuca się to, że przy w sumie 10 kompozycjach, płyta trwa 36 minut (są jeszcze wspomniane rozmaite bonusy na Spotify, iTunes czy Deezerze – oczywiście inne w każdym serwisie – ale podstawowa wersja płyty kończy się na 10 utworach). Oznacza to, że nie są one zbyt długie, a muzyka The Temperance Movement bazuje na prostych konstrukcjach. Co jednak ciekawe, przy tak krótkich kawałkach (niektóre nie przekraczają nawet 3 minut, nieliczne trwają więcej niż 4) zazwyczaj nie odnoszę wrażenia, że te numery urywają się nagle czy są niedopracowane. Tu niemal wszystko trwa tyle, ile ma trwać i nawet niezbyt często zdarza się, że chciałbym, żeby muzycy dali się trochę ponieść. To chyba nie ten typ zespołu. Oni są naprawdę dobrzy właśnie w takiej skondensowanej, wysokoenergetycznej rockowej formie. Do tego od czasu do czasu wychodzi im coś, co ma spory komercyjny potencjał (Three Bullets, Modern Massacre). W takim przypadku można wybaczyć brak zapędów do tworzenia wielowątkowych dzieł. Wynagradza mi to w dużym stopniu ciepłe, przyjemne i przede wszystkim bardzo gitarowe brzmienie tej płyty.

The Temperance Movement są dla mnie do pewnego stopnia tym, czym w poprzedniej dekadzie było The Answer – zespołem, który ma spore szansę namieszać na europejskiej scenie hardrockowej. Problem w tym, czy będą w stanie na pierwszych 3-4 płytach przebić się do rockowej czołówki. The Answer wciąż nagrywają nowe krążki, ale mam wrażenie, że trochę stanęli w miejscu i jednak nie odnieśli takiego sukcesu, jakiego się po nich spodziewałem. Kolejne 2-3 lata pokażą, czy The Temperance Movement będą w stanie przeskoczyć do wyższej ligi i stać się prawdziwymi gwiazdami europejskich festiwali rockowych, czy przyjdzie im wiecznie  grać jako support przed koncertami starszych kolegów. Kibicuję im, żeby im się powiodło, ale będą musieli bardziej zaryzykować, żeby podbić serca fanów rocka na większą skalę. Na razie kładą bardzo solidne fundamenty, ale solidnością świata się nie podbija.

--

Zapraszam na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji
oraz na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 22 (powtórki w soboty o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji