Big Big Train - Folklore [2016]

Brytyjska grupa Big Big Train od kilku lat należała do grona tych zespołów, do których z jakiegoś powodu nie mogłem się przekonać. Niby od czasu do czasu słyszałem jakiś numer, który przypadał mi do gustu i sprawiał, że zaczynałem się interesować ich poczynaniami, ale gdy próbowałem odsłuchać całe płyty, to okazywało się, że jest ładnie i przyjemnie, ale bez wielkiej ekscytacji. No po prostu nie do końca dla mnie. Być może ciągłe zmiany w składzie (i co za tym idzie zmiany w brzmieniu), a być może lekka ewolucja mojego gustu muzycznego (a pewne jedno i drugie) sprawiły, że przy okazji premiery albumu Folklore mój stosunek do Big Big Train ocieplił się trochę. Może nie na tyle, żebym zaraz miał lecieć do sklepu i kupić całą dyskografię (zresztą i tak nie dostałbym jej w Polsce), ale najnowsze wydawnictwo Big Big Train jest pierwszym w dorobku grupy, które mój organizm przyswaja całkiem nieźle.

Kto powinien zainteresować się albumem Folklore? Przede wszystkim fani muzyki w stylu solowych płyt Petera Gabriela czy nagranych z nim płyt Genesis, miłośnicy Raya Wilsona (co jest w sumie zrozumiałe), może także Fisha. To ten rodzaj szeroko pojętego rocka progresywnego. Bez rytmicznych szaleństw, karkołomnych solówek, za to z ładnie prowadzoną melodią i świetnym, nieco melancholijnym klimatem. Podniosły początek z motywami rodem ze średniowiecznych turniejów rycerskich sugeruje co prawda, że możemy mieć tu do czynienia z nadmiarem patosu, ale nie – to tylko chwilowe złudzenie. Owszem, otwierający album utwór tytułowy – co spodziewane – przyjemnie nawiązuje do stylistyki folkowej, ale bez przerysowania. Na pewno już od tego pierwszego utworu słychać, że mimo sporej długości większości kompozycji, Folklore jest płytą bardzo przystępną i łatwo wpadającą w ucho. Potwierdza to nawet 10-minutowe London Plane, zaśpiewane trochę w starym, natchnionym rockowym stylu, zagrane też z przyjemnym nawiązaniem do nieco podniosłego, ale wysmakowanego rocka progresywnego lat 70. Sielskie klimaty przerywa na moment Salisbury Giant – zdecydowanie najkrótszy numer na płycie. Tu robi się jakby nieco mroczniej, trochę niepokojąco, choć wciąż niezwykle przyjemnie dla ucha. Z kolei Wassail przynosi więcej dynamiki i przebojowości – to bardzo radiowy numer, pasujący jednak znakomicie do całości i nie odbiegający zbyt mocno klimatem od reszty utworów, tylko nieco bardziej chwytliwy. Ten numer mógłby spokojnie znaleźć się na którejś z solowych płyt Petera Gabriela z końca lat 80. lub początku kolejnej dekady. To świetne połączenie kapitalnego rytmu podbijanego znakomitym brzmieniem instrumentów klawiszowych oraz folkowych ozdobników typu flet czy skrzypce. Do tego efektowne chórki. W lepszej rzeczywistości byłby to murowany przebój. Ten bardziej rockowy i dynamiczny kierunek zespół obiera także w Winkie, w którym dzięki organowemu tłu jest momentami chyba najciężej na całej płycie. Całkiem nieźle rozkręca się także Brooklands – najdłuższa na płycie, bo niemal 13-minutowa kompozycja. Zaczyna się dość niepozornie, lecz gdy już człowiek myśli sobie, że będą tak miło, lecz dość niemrawo pitolili przez cały czas, w połowie wchodzą na wyższe obroty, w czym spory udział ma fantastyczna partia gitary.

Słychać, że w grupie Big Big Train jest obecnie aż ośmioro muzyków. Żeby każda osoba z tej ósemki miała tam co robić, zespół musiał pokusić się o bogate aranże pełne ozdobników, drugiego, a nawet trzeciego dźwiękowego planu. Dzięki temu całość brzmi bardzo przyjemnie, lecz bez wrażenia przesytu kolejnymi warstwami muzycznymi. Przydałoby się jednak trochę odchudzić ten album. Momentów o zwiększonej dynamice jest kilka, lecz wciąż za mało, by całej niemal 70-minutowej płyty słuchało się w maksymalnym skupieniu. To muzyka, która w dawce większej niż 45-50 minut po prostu zaczyna mnie czasami trochę męczyć. Ale to chyba mój jedyny zarzut pod adresem Folklore, bo ani kompozytorsko, ani wykonawczo nie ma się tu specjalnie do czego przyczepić. Fani subtelnego rocka progresywnego przyprawionego szczyptą muzyki folk będą zapewne zachwyceni.

--

Zapraszam na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji
oraz na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w soboty o 13)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji