Mark Knopfler to jeden z tych
artystów, których bardziej szanuję i doceniam, niż wielbię. Wielkim fanem Dire
Straits nigdy nie byłem, a i solowa twórczość Marka to raczej nie do końca moja
bajka, choć od czasu do czasu trafi się jakiś utwór, który przemawia do mnie
bardziej niż inne. Ale na pewno nie wyczekuję z niecierpliwością jego kolejnych płyt, nie rzucam się z
obłędem w oczach na najlepsze miejsca w salach koncertowych, gdy tylko Mark
ogłasza kolejne trasy koncertowe, nie potrafię bezgranicznie zachwycać się jego
kolejnymi nagraniami. Jednocześnie jest to artysta, którego kolejne wydawnictwa
są niewątpliwie ważnym wydarzeniem w świecie muzyki no i trzeba to powiedzieć –
Knopfler żenady po prostu nigdy nie robi. To, że każda płyta Marka będzie stała
na wysokim poziomie wykonawczym jest tak samo pewne jak to, w jakim klimacie
będzie utrzymana – co może być w takim samym stopniu zaletą jak i wadą
kolejnych albumów byłego lidera Dire Straits.
Laughs and Jokes and Drinks and Smokes to interesujące wprowadzenie
do godzinnej opowieści Knopflera. Utwór zbudowany na jazzowym rytmie perkusji,
ale klimat tej kompozycji to zdecydowanie obszary muzyki folkowej z lekkim
posmakiem country. Obozowisko wędrowców, muzyka grana wieczorami przy ognisku i
flaszce whisky, lekko podpici muzycy grający na starych, podniszczonych
instrumentach i dzieci skaczące wokół ognia. Widzicie to? Ja widzę. I trochę
szkoda mi, że takie obrazy mam przed oczami jednak dość rzadko podczas odsłuchu
tej płyty. Zdecydowana większość utworów to spokojne, melancholijne numery,
czasami bardzo przyjemnie dopieszczone brzmieniem folkowych instrumentów, ale
jednak w takim nagromadzeniu brzmiące chyba nieco zbyt monotonnie. W zasadzie
żywiej na tym albumie będzie już tylko w singlowym
Beryl, przy czym słowo „żywiej” należy oczywiście odnieść do
solowej muzyki Knopflera. Nie ma co liczyć na pełne energii rockowe kompozycje.
To wciąż bardzo stonowana dynamika, jeśli coś takiego w ogóle może istnieć.
Beryl to bardzo naturalny wybór na
pierwszy singiel. To wciąż
solowy Knopfler,
ale jednocześnie z lekkim nawiązaniem do jego byłego zespołu, z którym wciąż
wielu fanów najmocniej go kojarzy. Trochę inaczej jest też w
Skydiver, które jest radośnie
mccartneyowskie, z wszystkimi zaletami i wadami wiążącymi się z tym określeniem.
Pozostała część płyty to
budowanie nastroju niskim głosem Knopflera – który częściej bardziej recytuje
lub podśpiewuje, niż faktycznie śpiewa – oraz wspaniałym, choć zbyt rzadko
wykorzystywanym brzmieniem jego gitary elektrycznej, które każdy fan rocka
rozpozna bez najmniejszego problemu. Z tych spokojniejszych kompozycji
najprzyjemniej według mnie robi się w Mighty
Man, choć być może moje odczucia są takie częściowo dlatego, że melodia tej
kompozycji przypomina mi uwielbiane przeze mnie zeszłoroczne Where I’ve Been grupy Rival Sons. Bardzo
miło jest też przy Lights of Taormina,
które przyjemnie buja, a do tego oferuje kojące brzmienia gitary z
wykorzystaniem techniki slajdowej oraz miłe dla ucha tło akordeonowe. Świetnie
słucha się bardzo nastrojowego Wherever I
Go zaśpiewanego w duecie z Ruth Moody, które zamyka podstawowe wydanie
płyty. Z jednej strony nie ma tu nic zaskakującego, takich duetów wokalnych w
tego typu kompozycjach było mnóstwo, a i oszczędne wstawki saksofonu to żadna
nowość, ale po prostu dobrze to brzmi i idealnie nadaje się na zakończenie
płyty. Kobiecy głos rozjaśnia nieco tę melancholię, sprawia, że całość brzmi
jakoś tak… „słonecznie”.
To bardzo kominkowa płyta – taka,
która brzmi, jakby powstała w górskiej chatce w środku mroźnej zimy, gdy muzycy
zebrali się ubrani w swetry i grube skarpety (uprzedzając durne komentarze –
inne części garderoby też pewnie mieli, ale po co mam wszystkie wymieniać?) i
postanowili pobrzdąkać sobie na środku salonu z trzaskiem drewna spalającego
się w kominku jako tłem do sesji nagraniowej. I pewnie w takich warunkach
najlepiej też będzie brzmiała. Przyznam, że nie jestem jakimś wielkim
zwolennikiem takiej muzyki na dłuższą metę. Dużo bardziej odpowiada mi
stylistyka ostatnich płyt Roberta Planta, który podobną subtelność i
melancholię ozdabia intrygującym instrumentarium i brzmieniami
plemienno-orientalnymi. U Knopflera jest dla mnie trochę zbyt smętnie i
jednostajnie, zwłaszcza jeśli płyta trwa godzinę. 40 minut w takim klimacie i krążek
współpracowałby z moim charakterem i muzycznym gustem dużo efektywniej. Ale z
drugiej strony nie powinienem być zaskoczony. To jest dokładnie taki album,
jakiego pewnie spodziewała się zdecydowana większość fanów i – biorąc pod uwagę
natychmiastowy sukces pierwszego singla na Liście Przebojów Programu 3 – to
jest to, czego publiczność Knopflera chce słuchać. Myślę, że fani będą nim
usatysfakcjonowani. Czy w jakikolwiek sposób zmieni moje podejście do
Knopflera? Chyba nie.
---
