Motorpsycho - Behind the Sun [2014]

Większość skandynawskich zespołów, które w ostatnich latach przyciągnęły moją uwagę, to grupy relatywnie młode, mające na koncie często dwie lub trzy płyty. Jest jednak kilka wyjątków. Jednym z nich jest norweski zespół Motorpsycho, który – ku mojemu zaskoczeniu – istnieje już ćwierć wieku i zdołał wydać w tym czasie szesnaście płyt studyjnych, kilka albumów koncertowych oraz w sumie kilkadziesiąt EPek i singli. Jakim cudem umykali tak długo mojej uwadze? Nie mam pojęcia, ale to tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że skandynawski rynek rockowy nie został przeze mnie spenetrowany nawet w dziesięciu procentach, a pozytywnych zaskoczeń nowymi dla mnie grupami z tego regionu wystarczy mi na całe obecne życie i jeszcze pewnie spory kawał kolejnego. A co najważniejsze, na tegorocznej płycie zatytułowanej Behind the Sun, muzycy brzmią świeżo i z polotem – niczym rozpoczynający dopiero karierę młody zespół pełen entuzjazmu, energii i pomysłów.

Na Behind the Sun w uszy najbardziej rzuca się muzyczna różnorodność. Motorpsycho nie zamyka się na żaden pokrewny muzyce rockowej gatunek. W trakcie godzinnego odsłuchu płyty trafimy i na heavy blues rock ze stonerowym zacięciem (On a Plate), i na porywające połączenie progrockowych szaleństw i psychodelicznych, improwizowanych odlotów (Kvæstor incl. Where Greyhounds Dare – genialny tytuł, będący nawiązaniem do Maidenowego Where Eagles Dare, podobnie jak i kilka fragmentów tej kompozycji), a także na przejmujące, przenikliwe smuty rodem z twórczości pewnego znanego islandzkiego zespołu. Zanim jednak usłyszymy tego typu brzmienia, grupa proponuje intrygującą mieszankę melodyjnego prog rocka w stylu Yes lub wczesnego Genesis i brzmień pop-rockowych z późnych lat 60. w otwierającym płytę utworze Cloudwalker (A Darker Blue). Jest lekkość, są melodie i sprawnie zrobione wielogłosy, jest polot i dynamika. Bardzo floydowo (w stylu akustycznych numerów z okolic płyty Meddle) robi się na początku Hell – kompozycji, której pierwsze trzy części znalazły się na poprzednim krążku grupy – Still Life Within Eggplant. Na Behind the Sun słyszymy części od czwartej do szóstej, a następnie, na zakończenie albumu, część siódmą. W sumie daje nam to równe 20 minut znakomitej muzyki w klimatach melodyjnego prog rocka. W trakcie pierwszej z dwóch ścieżek, na które podzielono tu Hell, znajdziemy i brzmienia akustyczne, i intrygujące tło klawiszowe dominujące w spokojniejszej, niezwykle delikatnej części kompozycji, i świetny, wkręcający słuchacza, nieco orientalny klimat. Dużo spokojniej i bardzo przyjemnie jest w numerze Entropy. Trochę tu ze starszego Genesis czy z solowych dokonań Petera Gabriela. Dominują wysokie, wielościeżkowe wokale, gęsty aranż, nieco melancholijny klimat i wpadająca w ucho melodia. Dla odmiany The Magic & the Wonder (A Love Theme) to dynamiczny, choć chwilami nieco chaotyczny numer ze świetnie brzmiącą, przybrudzoną gitarą. Jeszcze ciężej robi się we wspomnianej już siódmej części Hell, która kończy album. Muzycy atakują jazgotliwą mieszanką rockowej psychodelii i stonerowego brudu, z domieszką nieco histerycznych wielogłosów. Wszystko to razem tworzy mocno klaustrofobiczny, zwariowany klimat, który w środku płyty byłby pewnie ciężkostrawny, ale na sam koniec tego zróżnicowanego muzycznie albumu pasuje całkiem nieźle. Jest też na tym krążku trochę indie rocka. Do dziś nie wiem, o co w tym chodzi, ale zauważyłem pewną zależność – zazwyczaj tym mianem określa się pseudorockowe nudy bez odrobiny jaj. Niestety i taki fragment trafia się na Behind the Sun, ale na szczęście jest tak zauważalny, jak obecność Mniejszości Niemieckiej w parlamencie RP.

Różnorodność stylistyczna to chyba największa zaleta nie tylko tego krążka, ale także całej twórczości Motorpsycho. Z drugiej strony – pewnie niektórzy odczytają to jako brak własnego stylu i jasno obranego kierunku, a skakanie po gatunkach będzie dla nich przeszkodą nie do przejścia przy próbach polubienia muzyki tej grupy. Mnie to jednak nie przeszkadza. Panowie próbują różnych brzmień, z niemal każdej próby wychodzą obronną ręką, całość brzmi świeżo, dynamicznie, intrygująco i przede wszystkim – tak po prostu – świetnie się tego słucha. Warto też wspomnieć o pewnej ciekawostce związanej z winylowym wydaniem Behind the Sun. Na początku czarnego krążka znajdziemy dwa utwory instrumentalne, których próżno szukać w wersji CD, ale obie kompozycje zostały wytłoczone na tym samym obszarze płyty, zatem ustawiając igłę na początek strony A, nie wiemy, który numer usłyszymy. Czego to ludzie nie wymyślą…

---
Zapraszam na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20
http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji