Mother's Cake - No Rhyme No Reason [2017]

No Rhyme No Reason to już trzeci krążek w dorobku Mother’s Cake – młodej ekipy z Austrii. Poznałem ich muzykę pod koniec 2014 roku, kiedy w odstępie kilku tygodni supportowali w warszawskim klubie Progresja najpierw Anathemę, a potem California Breed. Już to jest dość ciekawe, bo przecież obu tych grup nie łączy zbyt wiele muzycznie, a jednak przy obu okazjach to właśnie młodzi Austriacy rozgrzewali publiczność. To mówi dość sporo o muzyce wykonywanej przez tę formację, bo zawartość płyty No Rhyme No Reason trudno wcisnąć do konkretnej muzycznej szufladki.

Na początek wyjaśnię jedno – tak, w tym zespole śpiewa facet. Pytania o płeć wokalisty pojawiły się jak tylko zaprezentowałem niektóre utwory z tego albumu na antenie rockserwis.fm. Faktem jest, że gitarzysta i wokalista Yves Krismer dysponuje bardzo elastycznym głosem i z łatwością wchodzi w wyższe rejestry, przypominając nieco Shannona Hoona czy Perry’ego Farrella. 11 utworów i 55 minut muzyki zapewnia solidne podstawy do zapoznania się z twórczością Mother’s Cake. A jest się z czym zapoznawać, bo na pewno nie jest to grupa, która uczepiwszy się jednego stylu, brnie ślepo w tym samym kierunku. Znajdziemy tu i trochę psychodelii (kapitalne Streetja Man – mój ulubiony numer na płycie), i sporo klimatycznego, lecz zarazem niezwykle dynamicznego rocka (H8 – świetny odjazd pod koniec; Now or Never – kapitalny bas; Hide & Seek), a nawet klimatów taneczno-rockowych (dynamiczne The Sun czy podbite zapętlonymi motywami perkusyjnymi The Killer). A wszystko to dość często podlane funkowym sosem. We wszystkich tych „wersjach” muzycy Mother’s Cake brzmią niezwykle naturalnie i autentycznie. Mamy po prostu do czynienia z bardzo wszechstronnymi muzykami, którzy nie mają najmniejszego zamiaru sami wtłaczać się w konkretne szufladki, ani pozwalać na to innym. Bo oczywiście da się ich porównać do tego czy tamtego zespołu. Ktoś powie, że słychać trochę grupy Mars Volta, inny, że są ślady RHCP, jeszcze ktoś inny, ze Jane’s Addiction albo twórczości wszelakiej Jacka White’a. I to wszystko będzie prawdą, ale jednocześnie te niby znajome elementy tworzą zupełnie nową całość.

 

Od pierwszych dźwięków No Rhyme or Reason po sam koniec Isolation słucha się tej płyty naprawdę dobrze. To nie jest album, który wchodzi do głowy od pierwszego odsłuchu. Po początkowych dwóch czy trzech próbach miałem wrażenie, że doświadczyłem czegoś dobrego, ale nie do końca byłem w stanie to sprecyzować. Nie wiedziałem co tak naprawdę mi się tu podobało, niewiele zostało mi w głowie, ale wiedziałem, że te odsłuchy zostawiły pozytywne wrażenie. Po kilku kolejnych zaczynam doceniać wszechstronność muzyków i nagranego przez nich materiału, a także to, że każdy z nich solidnie się przy tej płycie napracował. Nikt tu nie robi za tło, każdy zwraca na siebie uwagę, a przy tym absolutnie nie można tu mówić o prześciganiu się w popisach. To płyta, którą docenią potrafiący wsłuchać się w partie poszczególnych instrumentów, ludzie szukający nietuzinkowych rozwiązań i zaskoczeń. To po prostu bardzo dobra płyta.

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w niedziele o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji