Bjørn Riis - A Storm Is Coming [2019]

Solowe płyty norweskiego gitarzysty Bjørna Riisa to ciekawa sprawa. Przyznaję, że na początku nie do końca wiedziałem, o co w tym wszystkim chodzi. Fanem grupy Airbag, w której Riis gra na gitarze i jest głównym kompozytorem, jestem już od jakichś dziewięciu lat, bo ich muzykę poznałem wkrótce po premierze debiutanckiego albumu formacji. Siłą rzeczy śledziłem też solowe dokonania Riisa od samego początku i nie do końca rozumiałem, dlaczego zdecydował się na takie muzyczne rozdwojenie jaźni, bo przecież muzyka na jego albumach utrzymana jest w tym samym klimacie, co płyty Airbag, do tego dość solidnie wspomagają go na nich muzycznie jego koledzy z zespołu, a przecież to i tak przede wszystkim on odpowiada za muzyczny kierunek Airbag. Niby Bjørn tłumaczył przy okazji jednego ze swoich pierwszych wydawnictw, że zebrał na nim kompozycje, które nie do końca pasowały do Airbag, ale ja, szczerze mówiąc, kompletnie nie słyszałem różnicy między tym jego solowym materiałem, a dorobkiem jego macierzystej formacji. O ile jeszcze w przypadku pierwszej solowej płyty inne wytłumaczenie było dość sensowne – Asle, wokalista Airbag, wybrał się w roczną podróż dookoła świata, więc nuda, bezczynność i takie tam… Ale później? Trochę żałowałem, że Riis nie wybiera po prostu najlepszych pomysłów i nie wydaje ich pod szyldem Airbag, zamiast rozdzielać je na dwa zespoły. Przyznaję jednak, że z nowym albumem jest nieco inaczej.

A Storm Is Coming to już trzecia solowa płyta Riisa, a nie zapominajmy, że ma też na koncie wydaną w zeszłym roku EP-kę Coming Home. I o ile na początku faktycznie był to niemal w całości materiał w klimatach Airbag, a do tego zagrany przecież w niezwykle charakterystyczny dla Riisa sposób, na nowej płycie dość często słychać pewne różnice. Zresztą te już śmielej pojawiały się przy okazji poprzedniego dużego krążka (zeszłoroczna EP-ka raczej niespodzianek nie przynosiła). Jasne, są tu numery, które pasowałyby na płyty Airbag idealnie – Icarus czy You and Me to materiał, który z powodzeniem może wejść do koncertowej setlisty Airbag i Asle będzie brzmiał w nim niezwykle naturalnie. To granie, do którego ta formacja nas przyzwyczaiła – melancholijne, nieco baśniowe, pięknie bujające w stylu wczesnogilmourowskich Floydów. Pewnie i w innych numerach takie airbagowe motywy znajdziemy, bo przecież solo gitarowe i ogólny klimat końcówki Stormwatch też nasuwają oczywiste skojarzenia. Ale nie może być inaczej, skoro na płycie obok Riisa gra połowa obecnego składu tej formacji. Ale już we wcześniejszej fazie wspomnianego Stormwatch muzycy łoją nieco mocniej, w stylu, na który Airbag decyduje się dużo rzadziej. Zaskakująco jest też na samym początku płyty, bo pierwsza część When Rain Falls przez jakiś czas brzmi tak, jakby panowie łoili garażowego stonera, a wcześniej mamy przecież jeszcze ambientowy, dwuminutowy wstęp do tej kompozycji, oraz na samym końcu, bo fantastyczny Epilogue brzmi jak klimatyczne i tajemnicze motywy z płyt Lunatic Soul. Aż chciałoby się, żeby właśnie takich klimatów, jak w tej ostatniej – krótkiej – kompozycji, było w przyszłości na płytach Riisa więcej. To na pewno urozmaiciłoby jego wydawnictwa i pozwoliłoby im nieco bardziej oddalić się od tego, co robi z Airbag.

Trudno mi oceniać ostatnie płyty Riisa oraz krążki Airbag. Z jednej strony klimatem nie odbiegają daleko od pierwszych, uwielbianych przeze mnie wydawnictw Airbag, a z drugiej… klimatem nie odbiegają daleko od pierwszych, uwielbianych przeze mnie wydawnictw Airbag. Wbrew pozorom to, co napisałem, ma sens. Mam nadzieję… Po prostu niezmiennie inspirowane Gilmourem brzmienie gitary Riisa, jego sposób śpiewania i układania melodii wokalu, a także sposób budowania kompozycji są bardzo charakterystyczne i przy ósmym wydawnictwie w ciągu dziesięciu lat nie jestem w stanie czuć w trakcie odsłuchu tej samej ekscytacji, co wtedy, gdy po raz pierwszy usłyszałem Steal My Soul, Colours czy Homesick I-III. Co nie znaczy, że tym nowym utworom czegoś brakuje. Po prostu nastąpiło chyba u mnie lekkie zmęczenie materiału i choć słucha mi się tej płyty bardzo przyjemnie, wiem, że raczej częściej będę wracał do pierwszych dwóch albumów Airbag niż do czegokolwiek, co Bjørn wydał później – solo czy z zespołem. Może jakaś radykalna zmiana podejścia do komponowania i brzmienia przyniosłaby powiew świeżości w jego dyskografii, ale z drugiej strony, czy można mieć do muzyka pretensje, że robi to, co do tej pory się sprawdzało?

1. When Rain Falls (10:41)

2. Icarus (7:00)

3. You and Me (7:05)

4. Stormwatch (14:22)

5. This House (8:18)

6. Epilogue (3:35)

--

Zapraszam na prowadzone przeze mnie audycje Lepszy Punkt Słyszenia oraz Purple FM w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 i sobotę o 19
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji