Devil Electric - Devil Electric [2017]

Devil Electric to młoda formacja z Melbourne. Do tej pory na koncie mieli zeszłoroczną EP-kę The Gods Below. Kwartet dowodzony przez tajemniczą wokalistkę Pierinę O’Brien na 11 sierpnia zapowiedział premierę swojej debiutanckiej płyty zatytułowanej po prostu Devil Electric. Zarówno zespół jak i niemiecka wytwórnia Kozmic Artifactz muszą mieć sporo wiary w ten materiał, bo kampania zapowiadająca premierę tego albumu była jak na tak niszowego wydawcę dość intensywna. Przed premierą pojawiły się także w sieci dwa numery zapowiadające całość i już one zdecydowanie potwierdziły, że jest na co czekać. Jeśli lubicie ciężkie riffy i tajemniczy klimat połączone z melodyjnością, a przy tym nie przeszkadza wam żeński wokal w rockowym zespole, to ta płyta zdecydowanie jest dla was.

Z całkiem sporym przekonaniem mogę napisać, że 90% muzyków grających obecnie w klimatach stonerowych, doomowych czy hard n’ heavy jest zakochanych w Black Sabbath i zna ich płyty na wylot. Z Devil Electric nie jest inaczej. Wystarczy posłuchać gitary w Lady Velvet, która mogłaby się okazać jakimś wczesnym pomysłem, zmodyfikowanym później nieznacznie na potrzeby płyty Sabbath Bloody Sabbath. A że przy okazji numer jest chwytliwy i dobrze brzmi (również dzięki bardzo sprawnej sekcji rytmicznej), to także zapisać należy grupie na plus. Taka zresztą właśnie muzyka dominuje na tej płycie – sabbathowe riffy, spora dynamika, mocny żeński wokal, ale także pewna przystępność. To słychać choćby w Acidic Fire, Shadowman czy The Sacred Machine, które – co też jakby skądś znamy – zaczyna się od przyjemnego motywu basowego. Na pewno warto wspomnieć też o zamykającej album kompozycji Hypnotica. Tu po w większości dynamicznym, mocnym graniu, mamy bardzo spokojny i klimatyczny początek. Numer świetnie buja, wiedziony subtelnym basem. Obok pojawiających się co jakiś czas mocniejszych zagrywek gitarowych, mamy też delikatne wstawki tego instrumentu w tle. Najlepszy numer na koniec – to chyba dobre posunięcie. Oprócz tego niezły klimat robi ciężka i mroczna miniaturka Monolith, a także również instrumentalna i niewiele dłuższa, za to o wiele lżejsza i spokojniejsza, choć nie mniej tajemnicza Lilith – to zresztą też można odczytywać jako nawiązanie do zespołu z Birmingham, który lubił urozmaicać niektóre ze swoich wczesnych płyt właśnie takimi instrumentalnymi motywami wciśniętymi pomiędzy pełnoprawne utwory.

Szukacie oryginalności, przełomu, pionierskiego podejścia do tematu? Uciekajcie jak najdalej. Ale jeśli otwarte nawiązywanie do chlubnej przeszłości ciężkiej muzyki absolutnie wam nie przeszkadza, gdy tylko zrobione jest profesjonalnie i ze smakiem, to album Devil Electric może wam przynieść wiele przyjemności. To nie jest długa płyta, ale te 36 minut na przywitanie się z grupą to wystarczający czas, by stwierdzić, że mamy kolejny zespół z kraju kangurów (oraz pająków, karaczanów, skorpionów, jaszczurek, węży i innego cholerstwa) ze sporym potencjałem. Zobaczymy co z tego dalej wyjdzie. Początek jest obiecujący.

1. Monologue (Where You Once Walked) (5:26)

2. Shadowman (2:38)

3. Lady Velvet (3:49)

4. Acidic Fire (5:07)

5. Monolith (1:44)

6. The Dove and the Serpent (5:34)

7. The Sacred Machine (3:14)

8. Lilith (2:15)

9. Hypnotica (6:26)

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w niedziele o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji