Buffalo Summer - Desolation Blue [2020]

Zdziwiłem się nieco, gdy przeczytałem, że Buffalo Summer to walijska formacja. Brzmią dość amerykańsko. To melodyjna, chwytliwa muzyka, mocno ukorzeniona w klasycznych, rockowych brzmieniach, ale podana w sposób tak przystępny, że z powodzeniem mogłaby się pojawiać w mainstreamowych stacjach rockowych obok takich zespołów jak Alter Bridge, przez co zakładałem, że muszą być ze Stanów. No to mnie zaskoczyli na początek. Mieli na koncie dwie płyty wydane w 2013 i 2016 roku. W tym wyszła trzecia – Desolation Blue – ozdobiona bardzo przyjemną, klimatyczną okładką. Być może jest ona przyczyną kolejnego, niewielkiego zaskoczenia, bo spodziewałem się chyba czegoś mrocznego, ponurego, może nieco przytłaczającego, a jednocześnie nawiązującego do dark folku czy może post-rocka (niekoniecznie do obu jednocześnie, bo to mogłoby być trudne). A tymczasem, jak już pisałem, jest melodyjnie, dość prosto, bez wielkich kombinacji, ale bardzo przyjemnie.

Płytę – podobnie jak poprzednią – wyprodukował Barrett Martin, muzyk takich formacji jak Walking Papers, Screaming Trees czy Mad Season, który sam zaproponował chłopakom współpracę, gdy kilka lat temu zespół grał wspólną trasę z Walking Papers. Na albumie pojawia się także m.in. Peter Buck z R.E.M. To świadczy o tym, że już teraz starsi koledzy dostrzegają potencjał w Buffalo Summer i trudno się im dziwić. Płyta rozpoczyna się dość nietypowo, bo najlepszym według mnie utworem. Nie, że się powoli rozgrzewają, wkręcają słuchacza w nastrój i takie tam – od razu, prosto z mostu, serwują to, co mają najlepsze. The Power & The Greed to naprawdę intrygująca mieszanka. Klimatyczny, dość dynamiczny i ciężki kawałek, który w zwrotkach brzmi jak coś, co mógłby nagrać zespół The Cult, ale już w refrenie, być może za sprawą wysokiego zaśpiewu, skręca bardziej w stronę Alter Bridge. Mieszanka to dość niecodzienna, ale sprawdza się. Hit the Ground Running, nagranie promujące album, to udany ciąg dalszy, skutecznie podtrzymujący zainteresowanie płytą. Chwytliwy numer, który powinien pojawiać się często w rockowych stacjach radiowych. Po tak udanym podwójnym uderzeniu łatwo zaufać zespołowi i spokojnie czekać na ciąg dalszy.

A dalej zawodu nie ma, choć nie jestem przekonany, czy coś jeszcze w pełni dorównuje tym dwóm pierwszym numerom. Mamy kilka fajnych, dynamicznych rockerów, takich jak If Walls Could Speak czy Deep Water. Tu poziom energii jest bardzo wysoki, czasu na nudę nie ma, choć oczywiście ktoś mógłby się przyczepiać, że takie rzeczy Slash czy Dave Grohl nagrywają od miliona lat. Nieco więcej spokoju i klimatu zapewniają za to pół-akustyczne Last to Know, bujające, nieco mroczne bluesidło Dark Valentine z kapitalną, choć krótką wstawką organów czy niezwykle przyjemne i stonowane, zamykające płytę Pilot Light. Ogólnie wpadek tu raczej brak, choć pewnie, gdybym chciał się czepiać, wynalazłbym ze dwa czy trzy numery, które pewnie można by zastąpić czymś ciekawszym.

Nie jest to może płyta, którą bym pokochał i dla której całkowicie straciłbym głowę, ale odbiór mój musi być pozytywny. Choć muzyka nijak się jednak ma do klimatycznej, nieco tajemniczej okładki, trzeba przyznać, że zespół brzmi bardzo dobrze, a i zdarzają mu się przebłyski, gdy z tego bardzo dobrego poziomu odbija się jeszcze nieco wyżej. Trochę tu ze wspomnianego Alter Bridge, trochę też z Foo Fighters, płyt Slasha czy nawet z bardziej rockowej twórczości Lenny’ego Kravitza, nieco z Rival Sons, odrobinę z The Temperance Movement, ze szczyptą rocka lat 90. To oczywiście jedynie pewne wskazówki ode mnie dla was, żebyście wiedzieli, czego się spodziewać, bo nie znaczy to wcale, że panowie próbują na siłę imitować jakiś konkretny styl. Trzeba ich mieć na oku, to może być za kilka lat całkiem spora firma. Już mają na koncie występy na sporych festiwalach i wspólne trasy z naprawdę dużymi nazwami. Chyba czas na jakiś przełom i kto wie, czy ten album nim nie będzie, choć zapewne obecna sytuacja koncertowa nie będzie temu sprzyjać.

1. The Power & The Greed (3:42)

2. Hit the Ground Running (3:19)

3. If Walls Could Speak (3:46 )

4. The Mirror (3:04)

5. When You Walk Away (4:05)

6. Last to Know (3:32)

7. Dark Valentine (6:04)

8. Deep Water (3:16)

9. Everybody's Out for Number 1 (3:22)

10. Untouchable (2:55)

11. The Bitter End (4:19)

12. Pilot Light (5:18)

Zapraszam na prowadzone przeze mnie w radiu Rockserwis FM audycje: Lepszy Punkt Słyszenia  w każdy piątek o 21, Radio F.L.O.Y.D. w niedziele o 20 oraz na set Zona Bizona w niedziele o 16.
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji