The Alligator Wine - Demons of the Mind [2020]

The Alligator Wine z pewnością nie są kolejnym typowym zespołem grającym współcześnie muzykę rockową. Choćby dlatego, że jest ich tylko dwóch. Choć muzyka grupy jest mocno zakorzeniona w klasycznych bluesowych i rockowych brzmieniach, nie ma w niej gitar – ani basowej, ani elektrycznej czy akustycznej. Grupę tworzą Rob Vitacca (wokal, instrumenty klawiszowe, perkusjonalia) i Thomas Teufel (perkusja, wokal). W skomponowaniu utworów na ich debiutancki album pomagał też producent płyty. I tyle. Więcej osób nie potrzebowali. Demons of the Mind to trzecie wydawnictwo zespołu po EP-ce demo wypuszczonej cztery lata temu i singlu z zeszłego roku, ale pierwsze, które ma szansę dotrzeć do szerszego grona odbiorców. I niewątpliwie są ku temu podstawy, bo płyty słucha się kapitalnie.

Jak brzmi zespół rockowy, który nie korzysta z gitar? No cóż, powiem szczerze, że gdybym o tym wcześniej nie przeczytał, pewnie nawet nie zwróciłbym na ten brak gitar uwagi, przynajmniej nie od razu. Bo panowie w dwóch robią momentami naprawdę solidną, gęstą rozpierduchę i niczego tam w ich brzmieniu nie brakuje. Otwierający album singlowy Shotgun rozpoczyna się klimatycznie i spokojnie, ale to ściema, bo po chwili panowie rozkręcają mocną rockową imprezę. W Crocodile Inn dominuje głównie klimat i przestrzeń, w czym nasączenie brzmienia klawiszami wydatnie pomaga, choć i tu są momenty, gdy robi się mocniej. Voodoo, wiedzione rwanym motywem organów, to niemal taneczny rock, który musi poderwać słuchaczy do ruszenia tym czy tamtym. Perkusja i organy odpowiadają tu za rozkręcenie tej kompozycji w jednakowym wymiarze, a dość niski, chropowaty wokal znakomicie pasuje do całości. Początek Ten Million Slaves przywiódł mi na myśl również początek Rest in Peace z pierwszej, fantastycznej płyty Richiego Sambory, ale potem panowie w tym coverze Otisa Taylora znowu podkręcają tempo i przechodzą do bardzo motorycznego, dynamicznego, klasycznie rockowego brzmienia. Nie można nie wspomnieć tu o kapitalnej robocie, którą muzycy wykonali przy wszelkiej maści instrumentach perkusyjnych. Ile tu się dzieje w tle!

The Flying Carousel wchodzi na jeszcze wyższy poziom rockowej dyskoteki. Przy tym naprawdę można śmiało uderzać na parkiet, a jednocześnie po prostu kapitalnie się też tego słucha w domu, w bardziej statycznych okolicznościach. Ale świetnie, że po tych kilku żwawych numerach, zespól zupełnie zmienia klimat w najdłuższym na płycie Lorane. Tu jest spokojnie, klimatycznie, nawet trochę mrocznie, a z czasem numer przyjemnie się rozwija, momentami solidnie bujając. Dream Eyed Little Girl to powrót do dynamiki i niemal transowego rytmu, który fani na koncertach będą wyklaskiwali, aż odpadną im ręce. W Mamãe w kontekście koncertów (pamiętacie jeszcze, co to?) dochodzi dodatkowo czynnik wspólnego śpiewania prostego refrenu. Wiecie co? Wyobraziłem ich sobie na małej scenie tego festiwalu, co to nazywa się inaczej, ale i tak każdy wie, że to Przystanek Woodstock. Jaką oni by tam imprezę rozkręcili pod sceną! Aż bym znowu po latach przerwy pojechał pewnie. Na koniec jeden z najlepszych numerów na płycie – Sweetheart on Fire. Mimo rymu fire / desire, oklepanego jak tyłek młodej kelnerki w podrzędnej, prowincjonalnej knajpie, całość ma kapitalny klimat. Tym razem, na sam koniec płyty, panowie zrezygnowali już z rozpędu i zabawy na całego, a postawili na atmosferę, przestrzeń i oszczędność aranżacyjną, choć od połowy kompozycji, na do widzenia, trochę jednak gęstości i bujanda dokładają. Sprawdziło się to kapitalnie. Bardzo udane zakończenie naprawdę dobrej płyty.

Być może nie jest to najbardziej wyszukana muzyka pod słońcem, ale The Alligator Wine spełniają tu chyba najważniejszy warunek uzyskania mojej pozytywnej opinii – po prostu nagrali coś, czego świetnie się słucha i do czego chce się wracać. Zupełnie nie przeszkadza mi to, że momentami rozkręcają tu rockową dyskotekę, bo za moment kontrują kapitalnym klimatem. Chwytliwe melodie, nośne refreny, pasujący do tego zadziorny wokal, fajne wykorzystanie perkusjonaliów, a do tego równy udział w napędzaniu utworów perkusji i wszelkiej maści instrumentów klawiszowych – to przepis na płytę, która z pewnością zostaje w pamięci. Będzie o nich głośno.

1. Shotgun (3:55)

2. Crocodile Inn (4:45)

3. Voodoo (3:53)

4. Ten Million Slaves (6:08)

5. The Flying Carousel (4:29)

6. Lorane (6:14)

7. Dream Eyed Little Girl (4:26)

8. Mamãe (3:49)

9. Sweetheart on Fire (5:12)

Zapraszam na prowadzone przeze mnie w radiu Rockserwis FM audycje: Lepszy Punkt Słyszenia  w każdy piątek o 21, Radio F.L.O.Y.D. w niedziele o 20 oraz na set Zona Bizona w niedziele o 16.
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji