Glenn Hughes - Warszawa [Progresja], 29 X 2018 [relacja / galeria zdjęć]

Sytuacja, w której muzyk jedzie w trasę, żeby pograć kawałki wielkiego zespołu, w którym występował przez jakiś czas milion lat temu, jest stara jak... hmm, no po prostu stara. Znamy to doskonale i doskonale też wiemy, że częściej jest to wirus nostalgiozy niż treściwy koncert na sensownym poziomie. Tak mogłoby być także w tym przypadku, gdyby nie to, że za utwory Deep Purple na obecnej trasie wziął się członek Rock and Roll Hall of Fame, jeden z najwybitniejszych wokalistów w historii rocka, tytan pracy i Głos Rocka - Glenn Hughes.

Glenn sam przyznaje się do tego, że dawno nie powinien żyć. Od połowy lat 70., czyli okresu, w którym grał w Deep Purple, do końca kolejnej dekady prowadził mocno rockandrollowy tryb życia, który dla tak wielu skończył się tragicznie, że wspomnimy choćby jego kolegę (czy, jak woli Glenn, brata) z Purpli, Tommy'ego Bolina. A potem w końcu stwierdził, że skoro los daje mu kolejne szanse, to wypadałoby zacząć je wykorzystywać. Wziął się w garść, zaczął znowu nagrywać kapitalną muzykę, a teraz postanowił pojechać w trasę, podczas której wykonuje wyłącznie utwory Deep Purple. Co więcej, wymyślił sobie koncert, w trakcie którego przenosi nas bardzo skutecznie do czasu, gdy był basistą i wokalistą tej grupy - z dużą dbałością o szczegóły.

Po rozpadzie w 1976 roku grupa Deep Purple wróciła w roku 1984, ale koncerty formacji wyglądały już wtedy nieco inaczej. Muzycy skupiali się bardziej na graniu znanych wersji kompozycji, zamiast bawić się improwizacjami jak w latach 70. Zamiast dziewięciu czy dziesięciu rozbudowanych numerów grupa grała 17 czy 18, ale w formie raczej mało eksperymentalnej. I tak jest po dziś dzień. Glenn postanowił jednak pokazać fanom, jak to wyglądało w połowie lat 70., a że w formie jest wybornej i dobrał sobie zacny skład pomocników, faktycznie efekt jest kapitalny. Dostaliśmy więc wszystko to, co dzisiaj może już nieco niemodne, ale za to w interesującym nas okresie było absolutnie obowiązkowe podczas koncertów rockowych, także w purpurowym wydaniu: znacznie wydłużone wersje utworów, pełne zabawy brzmieniem i improwizacji czy długie solówki wszystkich instrumentalistów. Oczywiście dla niektórych kilkuminutowe solo perkusyjne to świetna okazja, żeby pójść po piwo albo pozbyć się poprzedniego z organizmu, ale te solówki stanowiły ważny element dla klimatu koncertu i odbioru całości. Właśnie tego brakuje mi na koncertach obecnego wcielenia Deep Purple. Do tego wygląd Glenna - facet znowu zapuścił długie włosy i bokobrody, wcisnął się w kolorowe ciuszki i pomijając upływ czasu, którego oczywiście się nie oszuka, wygląda dokładnie tak jak niemal 45 lat temu. To na pewno też nie jest przypadek.

Oczywiście zdecydowaną większość setu stanowiły kompozycje trzeciego i czwartego składu grupy - czyli tych, w których grał na basie i śpiewał Hughes. Ale nie zabrakło dwóch wielkich klasyków tego najbardziej znanego, drugiego składu - Smoke on the Water i Highway Star. Może niektórzy byli zdziwieni czy wręcz lekko zdegustowani, że Glenn bierze się za nieswoje kawałki, ale to także przemyślana strategia. Przecież panowie odwzorowują show Deep Purple z lat 1974-76, a te dwa numery były jego stałym elementem, mimo że nagrywał je wcześniejszy skład. Wszystko się zgadza. A przy okazji - mam wielki szacunek do obecnego składu grupy, widziałem go na żywo kilka razy, ale Smoke on the Water w wykonaniu zespołu Glenna to jest inna liga jeśli chodzi o poziom wykonawczy, dynamikę i brzmienie. Jednak to nie na te numery czekałem najbardziej i nie one zrobiły na mnie największe wrażenie. Każdy, kto zaczyna chodzić na koncerty, ma nadzieję usłyszeć w ich trakcie swoje ulubione utwory danych artystów czy w ogóle swoje ukochane kompozycje w historii rocka. Ja tak miałem z You Keep on Moving. I pewnie - wolałbym, żeby obok Glenna na scenie stał David Coverdale, ale takie cuda mają szansę zaistnieć jedynie, gdy jeden z nich gra pod domem drugiego. Dodajmy do tego kapitalnego Stormbringera na początek, równie fantastyczne Burn niemal na koniec oraz niespełna czterominutowe w wersji studyjnej, a tu tradycyjnie rozciągnięte do ponad dziesięciu minut Getting Tighter, w którym nie brakowało rockowego szaleństwa charakterystycznego dla koncertów Purpli w połowie lat 70. Glenn zdradził mi przed występem, że czuje w sobie siłę na jeszcze mniej więcej dziesięć lat grania. Jeśli będzie dalej w takiej formie, to jestem przekonany, że będzie to cholernie dobra dla niego dekada. I tylko trudno mi zrozumieć, że w kraju, w którym Deep Purple sprzedaje kilkanaście tysięcy biletów na mocno przewidywalne i co najwyżej solidne koncerty, nie da się wyprzedać występu byłego muzyka tej formacji w świetnej formie w mieszczącym dwa tysiące osób klubie.

Wszystkie zdjęcia są mojego autorstwa i mam do nich wyłączne prawa. Linkowanie do tej podstrony mile widziane. Daj znać, jeśli chcesz je jakkolwiek wykorzystać. / All photos were taken by me and I own all rights to those photos. Feel free to link to this page. Write to me if you want to use them for any purpose.

--

Zapraszam na prowadzone przeze mnie audycje Lepszy Punkt Słyszenia oraz Purple FM w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 i sobotę o 19
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji