Giöbia - Plasmatic Idol [2020]

Z zespołem Giöbia i mną jest tak, że niby od jakiegoś czasu miałem świadomość istnienia takiej formacji i nawet zaliczyłem epizodyczny kontakt z jej twórczością, ale kłamałbym, gdybym napisał, że włączając ich nową płytę, wiedziałem, czego dokładnie mogę się spodziewać. Zetknąłem się z nimi w 2017 roku, gdy grali na Red Smoke Festival. Jak zwykle przed wyjazdem do Pleszewa odsłuchiwałem przynajmniej po dwa-trzy numery wszystkich zespołów, żeby zorientować się, czy dana formacja jest „do zaliczenia”, czy raczej mogę w czasie jej koncertu iść na obiad/do aquaparku/pogadać ze znajomymi/odwiedzić żubry w zagrodzie kilkanaście kilometrów dalej. Wyszło mi chyba, że warto ich zobaczyć, bo mój spis koncertowy podpowiada mi, że widziałem występ tej włoskiej formacji, ale nie będę ściemniał – kompletnie nie pamiętam, czy mi się podobał. Nic to jednak – przenosimy się do roku 2020 i dostaję informację, że mediolańska ekipa wydaje swój piąty już (choć pierwszy od 2015 roku) album. Ponieważ nie znam poprzednich i nie pamiętam tego, co odsłuchiwałem te trzy lata temu, jest to dla mnie nieskazitelnie czysta kartka.

Kartka, która od pierwszych sekund płyty Plasmatic Idol zapełnia się jaskrawymi barwami i kosmicznymi kształtami. Szczerze mówiąc, spodziewałem się mocnego, stonerowo-doomowego łojenia, tymczasem Parhelion to psychodeliczne, spacerockowe „ejtisy” w kapitalnym wydaniu. Muzyka z jednej strony w klimatach Jana Hammera, z drugiej z okolic Nightrun87, ale jednocześnie równoważąca tę fantastyczną syntezatorozę pewnym ciężarem i psychodelią. Drugim zaskoczeniem była kolejna kompozycja – In the Dawnlight – a to dlatego, że zespół dość mocno zmienia tu klimat i przechodzi w nieco cięższe, mniej kosmiczne okolice, bardziej opierając się tym razem na gitarze. Do tego dochodzi po raz pierwszy wokal – ale mocno schowany w miksie i przykryty efektami. W tym momencie zacząłem trochę przypominać sobie, do jakich wniosków dochodziłem przy pierwszym kontakcie z muzyką grupy w 2017 roku – że instrumentalnie fajne, ale wolałbym, żeby wokalu nie było, bo taki, jaki jest, trochę mnie wkurza. I w sumie wiele się nie zmieniło. Nie jest to element, który by mnie zniechęcił do twórczości formacji, ale wciąż uważam, że ta muzyka doskonale broniłaby się bez partii wokalnych, z których z powodów już wymienionych i tak nic nie rozumiem. Do klimatów syntezatorowo-kosmicznych niczym z soundtracku do Pana Kleksa w kosmosie wracamy w tytułowej miniaturce, ale za moment znowu zespół zmienia kierunek – w najdłuższym na płycie Haridwar mamy ciekawą mieszankę. Z jednej strony sam utwór idzie w rejony klasycznego rocka w stylu lat 70., ale nieco rozmyta produkcja i ponownie mocno zatopiony w miksie i przetworzony wokal sprawiają, że ten klasyczny rockowy numer wciąż brzmi spacerockowo i psychodelicznie.

W The Escape wracają na pierwszy plan „ejtisowe” syntezatory i muzyczny kosmos połączony z hipnozą. Tu znowu bardziej lecimy w nieco sennym, psychodelicznym klimacie, niż zbieramy ciosy w szczękę mocnym riffem. Ta lekkość, która dominuje w większości kompozycji, chyba najbardziej mnie urzekła na tym albumie. To wszystko brzmi tak łatwo, przyjemnie… Nie powiem, że bardzo chwytliwie, bo to jednak mało piosenkowe utwory, ale jednak niewątpliwie bardzo szybko można wkręcić się w tę muzykę i tę atmosferę. Wspaniale, momentami dużo spokojniej płynie Far Behind, choć jest tu też kilka fragmentów, gdzie trochę wieje grozą i mrokiem. Zaskakuje nieco Heart of Stone, które – gdyby pozbawić go tej nieco psychodelicznej produkcji, efektów na wokalu i różnych syntezatorowych czarów – byłoby fajnym, akustycznym numerem nadającym się do grania przy ognisku. Nie mówię, że fajne nie jest w takiej formie, w jakiej znalazło się na płycie, ale chciałem podkreślić, jak mocno produkcja i aranż zmieniają charakter kompozycji, która zapewne w swojej pierwotnej formie była napisana właśnie jedynie z pomocą gitary akustycznej, bo buja bardzo ogniskowo. Na koniec płyty – w The Mirrors House – jest znowu nieco ciężej, bardziej gitarowo, niemal stonerowo, choć koniec końców i tak klawisze dokładają się intensywnie do wielkiego finału, a kosmiczne syntezatory wypełniają przestrzeń w ostatnich kilkudziesięciu sekundach, już po zwieńczeniu głównego motywu muzycznego kompozycji.

To na pewno nie będzie płyta dla wszystkich fanów szeroko pojętej psychodelii. Przede wszystkim, domyślam się, że znajdzie się wielu przeciwników takiego podejścia do wokalu. Brzmi on bardziej jak komunikaty w metrze albo rozkazy wygłaszane przez megafon w strefie skażenia (trochę na czasie…). Ale – jak już wspominałem – ta muzyka może się spokojnie obyć bez wokalu, więc tam, gdzie go nie ma, zupełnie się tego braku nie odczuwa, a tam, gdzie jest (a nie zdarza się to aż tak często), da się go mimo wszystko przeżyć, jeśli podejdziemy do niego jak do kolejnego instrumentu gdzieś na drugim, czasem nawet trzecim planie. Takie podejście pewnie znacznie ułatwi cieszenie się z tej płyty, a jest z czego, bo to album, który może przy pierwszym odsłuchu nie kładzie na łopatki, ale z każdym kolejnym człowiek uświadamia sobie, że coraz bardziej mu ten kosmiczno-podwodny klimat z mocnym posmakiem lat 80. odpowiada. Ja przynajmniej tak właśnie czułem.

Płyty możecie posłuchać na Bandcampie.

1. Parhelion (7:03)

2. In the Dawnlight (4:13)

3. Plasmatic Idol (2:02)

4. Haridwar (8:29)

5.  The Escape (5:28)

6. Far Behind (7:20)

7. Heart of Stone (4:30)

8. The Mirrors House (5:25)

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 oraz na set Zona Bizona w niedziele o 16.
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji