Mondo Drag - The Occultation of Light [2016]

Najlepszy sposób na brak zawodów w życiu to brak oczekiwań (ewentualnie brak wykształcenia, ale nie o takie zawody mi chodzi). Ale czasami się nie da, bo jeśli zespół nagrał tak kapitalną płytę jak wydany w zeszłym roku album Mondo Drag (o którym pisałem kilkanaście miesięcy temu), to nie da się po prostu nie mieć ogromnych oczekiwań w stosunku do kolejnych wydawnictw. Ale czasem zdarza się też tak, że ma miejsce mały muzyczny cud i coś, co nie miało prawa się wydarzyć – czyli na przykład nagranie przez nieznaną szerzej grupę drugiej kolejnej genialnej płyty – naprawdę się dzieje. Z wielką ulgą i radością donoszę, że cud taki miał miejsce w tym roku. The Occultation of Light ukazuje się jutro i już teraz mogę z pełną odpowiedzialnością za swoje słowa stwierdzić, że będzie to jedna z moich ulubionych płyt 2016 roku.

Panowie powracają w odświeżonym składzie (poprzednia płyta, choć wydana kilkanaście miesięcy temu, powstawała w 2012 roku i nagrana została z oryginalną sekcją rytmiczną formacji Blues Pills), ale wciąż czarują piękną i wciągającą mieszanką rocka progresywnego i psychodelicznego. 8 kompozycji, 42 minuty fantastycznych dźwięków bez słabego kawałka. Zaczynamy od Initiation, które brzmi niczym psychodeliczne Take Five ze swoim stałym, hipnotycznym rytmem kojarzącym się właśnie ze wspomnianym klasykiem jazzowym. Jednak tam, gdzie w „oryginale” były delikatne wypełnienia i wymyślne figury, tu mamy cudowne pojedynki gitarowo-organowe, które na „dzień dobry” zapewniają nam kosmiczny odjazd. Tych odjazdów będzie zresztą znacznie więcej, jak choćby w drugiej części Out of Sight – pierwszej kompozycji promującej album, która ukazała się internetowo pod koniec zeszłego roku na składance wytwórni Riding Easy Records. Zanim jednak utwór ten wystrzeli w kosmos, w pierwszej części panowie serwują niemal sabbathowe riffowanie wzmacniane gęstym brzmieniem organów. Raj dla fanów brzmienia przełomu lat 60. i 70., a to dopiero początek. Rising Omen i The Eye genialnie łączą w sobie tajemniczość nagrań The Doors z niepokojem charakterystycznym dla wczesnych utworów Pink Floyd, z czasów gdy formacji tej przewodził Syd Barrett. Wyobraźcie sobie klimat The End w połączeniu z kosmicznymi pejzażami Set the Controls for the Heart of the Sun. Do tego w Rising Omen mamy hipnotyczny, wysoki wokal Johna Gamino, który nie śpiewa może wiele na tej płycie – dużo większy wkład w brzmienie grupy ma jako klawiszowiec – ale barwą głosu nieco przypominającą Ozzy’ego (a raczej jego potrafiące śpiewać alter ego) idealnie wpasowuje się w klimat nagrań.

Największa siła tej płyty tkwi jednak we fragmentach instrumentalnych. Pierwszą w pełni instrumentalną kompozycją na The Occultation of Light jest Incendiary Procession, które kapitalnie łączy kosmiczne klimaty z twórczością wczesnego Genesis, E.L.O., Hawkwind czy nawet SBB. Wspomniane już wcześniej The Eye – mój ulubiony utwór na płycie – to głęboki ukłon w stronę twórczości mistrzów muzycznego horroru, włoskiej grupy Goblin, choć da się tam usłyszeć także po raz kolejny nawiązania do psychodelicznych poszukiwań The Doors zawartych w takich kompozycjach jak choćby suita Celebration of the Lizard czy w muzycznych ilustracjach wierszy Jima Morrisona wydanych na płycie American Prayer. Jazz-rockowe zapędy amerykańskich muzyków z Mondo Drag wychodzą tu najwyraźniej i – nie da się ukryć – urywają… no, co tam kto lubi, żeby mu/jej urywało przy słuchaniu muzyki. Klimat ten kontynuuje pierwsza część In Your Head, lecz już druga przynosi uspokojenie, ukojenie niemal, choć jednocześnie wyczuwalny smutek. Jak to w tytułowej głowie – raz szaleństwo i wir emocji, innym razem spokój, błogość, a czasem także melancholia. Te progrockowe wariactwa wymieszane z melancholią powracają w ostatniej kompozycji z regularnej wersji płyty – Dying Light. Na sam koniec wersji rozszerzonej mamy jeszcze zdecydowanie najkrótszy utwór w zestawie – trzyipółminutowe Ride the Sky. Można powiedzieć, że najzwyklejszy z ośmiu, najbardziej piosenkowy, ale za to jak kapitalnie brzmi! Mondo Drag w wersji z potencjałem komercyjnym, choć nie oszukujmy się – raczej nie na nasze czasy. Ale to kompozycja, która spokojnie mogłaby się znaleźć na płycie któregoś z rodzimych wykonawców przypominających w ostatnich latach polską szkołę bigbitu i rocka psychodelicznego – na przykład Ani Rusowicz, żeby daleko nie szukać.

The Occultation of Light to kolejny kop w jaja wszystkich, którzy twierdzą, że dziś nikt nie nagrywa dobrej rockowej muzyki i że trzeba w kółko wałkować nagrania sprzed 40 czy 50 lat, żeby posłuchać czegoś sensownego. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić, że komuś, kto kocha gitarowo-organowe brzmienia z lat powiedzmy 1965–1975, ta płyta mogłaby się nie spodobać. Włączcie ją swoim rodzicom, a pytania typu „rany, kto tak gra?” uzupełnione stwierdzeniem „ależ oni brzmią!” gwarantowane. Jeśli sami jesteście już nieco starsi i macie kłopoty z pamięcią, to kto wie – może też sobie takie pytanie zadacie podczas odsłuchu tego krążka? Na odkrycia nigdy nie jest za późno. Mondo Drag to jeden z najjaśniejszych punktów na mojej osobistej muzycznej mapie świata. To zespół, który daję gwarancję, że jeszcze przez wiele lat będzie kogo podziwiać podczas odsłuchu płyt i w trakcie koncertów… pod warunkiem, że w końcu ktoś sprowadzi ich w nasze okolice.

--

Zapraszam na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji
oraz na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 22 (powtórki w soboty o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji