Welshly Arms - No Place Is Home [2018]

Pochodzącą z Cleveland formację Welshly Arms poznałem w 2015 roku, krótko po premierze jej debiutanckiego albumu. Zrobili na mnie naprawdę spore wrażenie swoją mieszanką blues rocka, R&B, nowoczesnej rockowej alternatywy czy nawet glam rocka. Nic dziwnego, że trafili do czołówki moich ulubionych płyt 2015 roku. Oczekiwania wobec kolejnych nagrań miałem więc duże i niestety dość szybko zostałem sprowadzony na ziemię. O ile niesamowicie przebojowemu singlowi Legendary nie sposób odmówić tego, że całkiem słusznie pozwolił grupie przebić się do mainstreamu, o tyle pozostałe nowe nagrania nie napawały optymizmem. Podobnie zresztą jak promocja „na bogato” ze strony wielkiej wytwórni, występy w popularnych programach amerykańskiej telewizji, wykorzystanie Legendary w reklamach, filmach, serialach, programach telewizyjnych i wszystkich innych możliwych miejscach oraz inne historie, które świadczyły o tym, że formacja „idzie w komercje”. No ale chwilunia. Przecież Rival Sons też występują w sławnych programach typu talk show, jeżdżą w trasy z największymi zespołami w historii rocka (i na pewno nie jest to tylko kwestia tego, że temu czy tamtemu muzykowi się spodobali – nie bądźmy naiwni), a przy tym absolutnie nie zaprzedali się demonowi komercji, więc i Welshly Arms sobie poradzą z pokusą, prawda? Nieprawda. No kurwa, nieprawda…

Nie zaczyna się źle. All the Way Up ma przyjemny klimat retro w stylu debiutu. Ale im dalej, to zamiast lepiej, jest niestety przeważnie gorzej. Z nielicznymi wyjątkami. Down to the River zawiera kilka fajnych motywów, ale całość jest dość chaotyczna, choć na tle całej płyty mocniejsze fragmenty i odniesienia do bardziej treściwego R&B są jak najbardziej na plus. Legendary to główny „winowajca” obecnego stanu rzeczy, ale to w sumie bardzo dobry numer, jeden z nielicznych, które nawiązują brzmieniem, ale i poziomem do debiutu. Tylko po co zaraz nagrywać kilka jego średnio udanych kopii? (Nijakie Sanctuary i Love of the Game oraz X, które jest mimo wszystko dobrym utworem, tylko po co umieszczać go na płycie zaraz po „oryginale”?) Parę kompozycji miało klimat i potencjał, zarżnięty moim zdaniem przez zbyt „upopowione” i ugrzecznione brzmienie (Indestructible, które na debiucie zionęłoby wręcz ogniem, a tu nawet dymu nie robi, czy Locked – jeden z kilku lekkich i spokojnych kawałków, który zamiast zachwycać klimatem, drażni wygładzonym aranżem i produkcją. To wszystko jest zbyt popowe, zbyt grzeczne…). All for Us to lekka pioseneczka w klimatach współczesnego folk popu – idealna dla obecnej Listy Przebojów Programu 3. W sam raz do hipsterskiej reklamy smartfonów albo sojowej latte. Zresztą podobnie jak Wild – kolejny wypolerowany numer rodem z reklamy z radosnymi ludźmi w słomkowych kapeluszach skaczącymi na plaży przy wschodzie słońca i bezalkoholowym napoju piwopodobnym w ręku. Nie o takie Welshly Arms nic nie robiłem.

Czuję się trochę oszukany i jestem zły. Może nie powinienem być, ale pierwsza płyta tej formacji była naprawdę znakomita, podobnie zresztą jak zeszłoroczny warszawski koncert, który miałem okazję widzieć. I choć różne sygnały (większość singli wydanych od czasu pierwszej płyty i bardzo silna mainstreamowa promocja Universalu) świadczyły o tym, że może nie być najlepiej, mimo wszystko miałem nadzieję, że grupa nie zejdzie za bardzo z obranej na debiucie ścieżki. Stało się inaczej. I nie chodzi o to, że muzyka zawarta na No Place Is Home jest bardzo zła. Nie jest. Przeważnie. To przyjemne dla ucha granie, które jednak dla mnie w większości utworów kompletnie nie ma treści, nie intryguje, nie wciąga. Debiut był albumem pomysłowym, intrygującym, oferującym świeże spojrzenie na tematy nowoczesnego rocka i czarnej muzyki. Na No Place Is Home słyszę głównie chęć wypuszczenia jak największej liczby podobnych do siebie (i do Legendary) popularnych singli, które będą śmigać po mainstreamowych stacjach radiowych i zapewniać wytwórni kolejne dolary. Ale to przecież osobowo jest wciąż ten sam zespół, który zachwycił mnie trzy lata temu. Nie oduczyli się sztuki komponowania dobrych numerów. Dlatego mimo wszystko tli się jeszcze we mnie nadzieja, że może nie był to jednorazowy wystrzał i że po flircie z komercją zespół przestawnie zawracać sobie głowę tworzeniem przebojów, a wróci do pisania świetnych kompozycji. Tak sobie myślę, że czasem jednak życzenie lubianym przez siebie zespołom wielkiego sukcesu nie jest w niczyim interesie. Z warszawskiej Hydrozagadki na Festiwal w Sopocie w kilkanaście miesięcy. Da się? Da się! Niestety…

1. All the Way Up (3:54)

2. Indestructible (3:46)

3. Sanctuary (3:48)

4. How High (4:07)

5. All for Us (3:35)

6. Down to the River (4:17)

7. Locked (4:00)

8. Hammer (4:26)

9. Legendary (3:52)

10. X (3:47)

11. Wild (3:35)

12. Love of the Game (3:30)

13. Unspoken (3:41)

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji