Willow Child - Paradise & Nadir [2018]

Niemiecką formację Willow Child poznałem – jak to często bywa – przez przypadek. Ale był to przypadek sprowokowany. Szukaniem. Tak, misie pysie. „Jak ty wynajdujesz te wszystkie zespoły?”, słyszę często. Żeby coś znaleźć, bardzo często trzeba tego szukać. Ja na przykład szukam dobrej muzyki. Takie tam hobby. I czasem na taką właśnie trafiam. Muzyka zawarta na pierwszej dużej płycie tego kwintetu zauroczyła mnie od pierwszych momentów kompozycji otwierającej album Paradise & Nadir. Od razu też nasunęła jednoznaczne skojarzenia, które jednak w żaden sposób nie przeszkodziły mi w cieszeniu się tymi dźwiękami.

Soczyste brzmienie gitar, pięknie wypełniające przestrzeń dźwiękową organy, kapitalna praca sekcji rytmicznej z często wysuwającym się na przód basem, a do tego przyjemny w odbiorze głos wokalistki. A całość w bardzo klasycznym rockowym wydaniu. Bez łomotu, bez hałasu, bez chaosu, bez durnych popisów. Rdzenne (blues)rockowe granie oparte na brzmieniu i melodii, a nie na wyścigach. Oto debiutancki krążek Willow Child w skrócie. Brzmi znajomo? Oczywiście. Nietrudno usłyszeć, że Niemcy inspirują się wieloma klasycznymi zespołami z czasów największej świetności takiej muzyki. Dla mnie jednak słychać tu przede wszystkim inspiracje tym, co od kilkunastu lat tak znakomicie robi szwedzka formacja Siena Root. To było moje natychmiastowe skojarzenie. I nie ma w tym nic złego. Jak się inspirować, to najlepszymi, a szwedzki zespół w te klocki w XXI wieku należy do ścisłej światowej czołówki.

Otwierają od razu bardzo ciekawie, bo motyw wprowadzający nas w numer Little Owl od razu zwraca uwagę niezwykle klasycznym brzmieniem i wpada w ucho. Głos wokalistki Evy Kohl brzmi łagodnie, nieinwazyjnie, przyjemnie dla ucha. Nawet osoby, które niespecjalnie lubią żeńskie głosy w muzyce rockowej, powinny być usatysfakcjonowane. Uwagę zwraca jednak przede wszystkim kapitalna długa partia instrumentalna, dzięki której wszyscy instrumentaliści mają czas przedstawić się słuchaczom i pokazać, że wiedzą, o co w tej muzyce chodzi, nie rozwalając przy tym kompozycji. Dobry poziom utrzymują dynamiczne, blues-rockowe numery, takie jak Eirene, Starry Road czy Red Wood. Dla odmiany w Land of Sloe obok fragmentów żywszych, mamy trochę bardziej stonowanego grania, z dominacją prowadzącego melodię basu, a także nawet kilka lekko jazzujących motywów. Z kolei Beyond the Blue Fields daje grupie możliwość pobawienia się instrumentami. To najdłuższy numer na płycie, siedmiominutowy, w którym słychać, że w mniej restrykcyjnych czasowo formach grupa także czuje się znakomicie i potrafi świetnie ten dostępny czas wypełnić, żonglując intensywnością, bawiąc się brzmieniem, „pojedynkując”, wciągając słuchacza w tę instrumentalną dyskusję. Mayflies otwiera kapitalny, skoczny niemal motyw klawiszowy, który znakomicie „ustawia” rytm i klimat całego numeru (trochę jak w Little Owl). Płytę bardzo przyjemnie kończy Unspoken – przez większość trwania niezwykle minimalistyczny aranżacyjnie, spokojny kawałek, który na sam koniec, po w większości jednak dynamicznych kompozycjach, sprawdza się kapitalnie.

Willow Child to formacja, która oczywiście czerpie pełnymi garściami z dokonań klasyków rocka początku lat 70. Czyni to w dodatku – jak już wspominałem – w sposób bardzo zbliżony do Siena Root – jednego z moich ulubionych współczesnych zespołów. I nie widzę w tym nic złego. Jeśli tylko potrafi się to robić z głową i wyczuciem, takie muzyczne hołdy mogą brzmieć fantastycznie. Tak jest w tym przypadku. Ta płyta to kwintesencja retrorockowego brzmienia. To utwory, które choć mocno nawiązują do „epoki” i mogą przywodzić pewne skojarzenia, nie są kopią dokonań konkretnego zespołu. I o to w scenie retro powinno według mnie chodzić. Dopisuję Willow Child do listy zespołów, które absolutnie trzeba obserwować.

1. Little Owl (6:25)

2. Eirene (3:58)

3. Land of Sloe (5:28)

4. Starry Road (4:32)

5. Beyond the Blue Fields (7:00)

6. Red Wood (4:22)

7. Mayflies (5:34)

8. Unspoken (3:56)

Płyty możecie wysłuchać (a także ją nabyć) na profilu grupy w serwisie Bandcamp.

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji