Osada Vida - Variomatic [2018]

Osada Vida od lat uznawana jest za jeden z ciekawszych zespołów „polskiej sceny progresywnej” (cudzysłów celowy, bo mam poważne wątpliwości, czy taka scena faktycznie istnieje, ale to temat na inną dyskusję), ale zmiany w składzie, zwłaszcza na pozycji wokalisty, rzadko dobrze służą formacjom, które chcą wyrobić sobie pozycję w branży. Przyznam, że o ile wczesne dokonania zespołu jakiś czas temu mnie zaintrygowały, o tyle te nieco późniejsze już były mi generalnie mocno obojętne. Oczekiwań zatem nie miałem także szczególnie wygórowanych po nowym albumie grupy, pierwszym z wokalistą Marcelem Lisiakiem, prywatnie bratem basisty (i byłego wokalisty) zespołu, Łukasza. Zero ekscytacji przed odsłuchem – jak się spodoba, to fajnie. Jeśli nie, to płakać nie będę i przejdę do kolejnych płyt. Takie miałem nastawienie. I może był to dobry pomysł, bo efekt jest taki, że płyta niespodziewanie dla mnie samego przypadła mi do gustu.

Album rozpoczyna przyjemny klawiszowy wstęp w Missing, który z miejsca nadaje kompozycji niesamowitej lekkości, jednak wejście mocnej gitary sprawia, że wskaźnik na „ciężkometrze” idzie ostro w prawo, ostateczne stabilizując pozycję gdzieś pośrodku skali, dzięki sprawnemu połączeniu tych wspomnianych części składowych. Warto też zwrócić uwagę na piękny motyw końcowy, zupełnie inny od zasadniczej części kompozycji, stanowiący jakby odrębną całość, choć w ramach tej samej ścieżki na krążku. Wśród dość sporej grupy rzeczy, które podobają mi się na tym wydawnictwie, na pewno jest to, że zespół pozwala sobie na eksplorowanie instrumentalnego potencjału niemal każdej kompozycji. Często przynosi to naprawdę ciekawe efekty, jak choćby w Eager. Panowie zabierają nas w tych swoich instrumentalnych odjazdach w rejony, których czasami zupełnie bym się nie spodziewał po pierwszych dźwiękach kompozycji. Podoba mi się także wyważenie gry dwóch wiodących instrumentów, czyli gitary i wszelkiego rodzaju klawiszy. Tu ponownie muszę wrócić do wspomnianej lekkości i treściwego ciężaru – z jednej strony przestrzeń, z drugiej gęste gitarowe motywy. Płyta bardzo na tym zyskuje, a świetnym na to przykładem jest The Line. Bardzo dobrze sprawdziła się niespodziewana partia saksofonu wiodąca instrumentalną miniaturkę The Crossing, równie ciekawie wypadły następujące chwilę po niej lekko jazzujące motywy na początku fantastycznego Melt, sprawnie wplecione w dynamiczne, przebojowe i efektowne (ale nie efekciarskie) rockowe granie.

Moich faworytów na tej płycie szukać trzeba jednak gdzie indziej. Jednym z nich jest kolejny instrumentalny numer Good Night Return, który rozpoczyna się niemal niepostrzeżenie, przechodząc płynnie z niezwykle przebojowego In Circles, i zapewnia bardzo interesującą, klimatyczną, kosmiczną podróż, w której prym wiodą instrumenty klawiszowe. Kolejnym jest kapitalne Catastrophic – świetnie bujające, kierujące moje skojarzenia bardzo luźno w rejony genesisowe, choć bez konkretnego punktu zaczepienia. Natomiast piękny fragment instrumentalny z główną rolą gitary przywiódł mi na myśl klimat niektórych kompozycji z późniejszych albumów Riverside, co nie może być złym skojarzeniem.

Instrumentalnie ta płyta jest dla mnie zaskakująco dobra. Zaskakująco, bo choć nie mam wątpliwości co do umiejętności muzyków, twórczość grupy nie była mi nigdy jakoś szczególnie bliska. Były rzeczy, które mi się podobały, ale nigdy nie byłem fanem tego zespołu. Z formacji, w których gra gitarzysta Jan Mitoraj, zdecydowanie bliżej mi do twórczości Brain Connect. Natomiast mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że Variomatic naprawdę zrobiła na mnie – osobie, która nie była fanem grupy Osada Vida i generalnie większości polskiej „sceny progresywnej” (no dobrze…) – dobre wrażenie. Jest jedno „ale” i pewnie nie będzie ono żadną niespodzianką, skoro do tej pory wychwalałem tylko instrumentalistów. Przy pierwszych kilku odsłuchach za cholerę nie mogłem przekonać się do nowego głosu grupy. Nie twierdzę absolutnie, że Marcel jest złym wokalistą. Człowiek potrafi śpiewać, nie kaleczy angielskiego, ale barwa jego głosu po prostu mi nie podchodzi i nie potrafię nic na to poradzić. Po kilkunastu odsłuchach płyty w niektórych kompozycjach (np. w Missing czy In Circles) zdołałem się z nią nieco oswoić, ale ciągle jest na tym albumie parę numerów, w których co do tego połączenia muzyki Osada Vida z wokalem młodszego z braci Lisiaków nie jestem przekonany. Mam wrażenie, że dużo lepiej sprawdzałby się w trochę innej muzyce, opartej na brzmieniach akustycznych, folkowych.

Z pewnością będę jeszcze dawał sobie szansę na zmianę poglądów w tej kwestii, bo prawda jest taka, że – co dla mnie niezwykle zaskakujące – chce mi się wracać do tej płyty. Będę szczery – myślałem, że posłucham kilka razy, napiszę tekst na bloga bardziej z obowiązku niż ze szczerej chęci i na tym moja przygoda z tym albumem się skończy, aż wreszcie płyta trafi na półce do przegródki z krążkami, które odwiedzający mnie znajomi mogą sobie pożyczyć na wieki wieków, jeśli akurat mają ochotę coś z tej przegródki posłuchać. Nic z tego – nie oddam, bo cały czas coś mnie do tej płyty ciągnie. Bardzo rzadko zdarza się, żebym odsłuchał jakieś wydawnictwo tak wiele razy przed napisaniem tekstu. Biorąc pod uwagę moją nieskrywaną niechęć do większości tzw. „polskiej sceny progresywnej” (to już ostatni raz w tym tekście), myślę, że jest to w moich ustach (palcach?) potwierdzenie wysokiej jakości nowego wydawnictwa Osada Vida. Bardzo mocny kandydat do czołówki najlepszych polskich płyt tego roku.

1. Missing (8:52)

2. Eager (6:03)

3. Fire Up (4:16)

4. The Line (5:58)

5. The Crossing (1:38)

6. Melt (4:08)

7. Catastrophic (6:13)

8. In Circles (3:16)

9. Good Night Return (4:55)

10. Nocturnal (5:04)

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji