Electric Hollers - s/t [2020]

Electric Hollers to trio z Holandii, które zadebiutowało dwa lata temu albumem Rise. Ja jednak o ich istnieniu dowiedziałem się dopiero w tym roku, przy okazji premiery płyty drugiej, zatytułowanej po prostu Electric Hollers. Moją uwagę przykuła kapitalna okładka w klimatach indiańsko-psychodelicznych. Byłbym bardzo niepocieszony, gdyby nie kryła się za nią dobra muzyka. Na szczęście szybko się okazało, że i muzycznie grupa ta trafia w mój gust niezwykle celnie.

Drugi album młodych Holendrów to bardzo klasyczne brzmienie i niemal klasyczna długość: dziewięć rockowych numerów z posmakiem bluesa i psychodelii, trwających w sumie 49 minut. Gonna Be Okay, którym startują, to dobry początek, który ustawia oczekiwania na cały album. Klasyczniej rockowo się nie da.  Średnie tempo, stosowna dynamika, chwytliwy refren, luz, a do tego fantastyczna partia instrumentalna z lekkimi naleciałościami psychodelicznymi – bardzo w klimacie późnych lat 60., a do tego niezwykle naturalnie. Klimat ten utrzymuje Time napędzane znakomicie pracą sekcji rytmicznej. Te dwa pierwsze numery upewniły mnie przy pierwszym odsłuchu, że będzie to coś dla mnie, ale ostatecznie sprawę przyklepał kawałek trzeci, Need Some Lovin’ – jeden z dwóch zdecydowanie najdłuższych i jednocześnie według mnie zdecydowanie najlepszych na płycie. O ile w Gonna Be Okay trochę żałowałem, że grupa nie pobawiła się może nieco dłużej z tym instrumentalnym odlotem, o tyle w Time już było czuć, że mają ciągoty w tym kierunku i że dobrze się w tym czują, a tutaj, w utworze numer trzy, nie mają już żadnych hamulców. Pojechali kapitalnym, mrocznym bluesem, jak Graveyard na swojej najlepszej płycie (którą jest naturalnie Lights Out, gdybyście nie wiedzieli). Niby wiadomo, że w takim numerze nie da się wymyślić absolutnie nic, co nie byłoby wykorzystane już milion razy, ale i tak od czasu do czasu trafi się jakiś utwór z tej działki, od którego nie można się po prostu oderwać. Tak jest z Need Some Lovin’. Drugi raz na taki poziom wchodzą w jeszcze dłuższym, niemal jedenastominutowym I Don’t Care. Tu też mamy dużo z bluesa, jest choćby kapitalna partia harmonijki w bardzo spokojnej, klimatycznej części środkowej. Snuje się ten numer fantastycznie i nie wyrzuciłbym z niego ani jednej z 650 sekund. Te dwie kompozycje definiują tę płytę i wznoszą ją na poziom o półkę wyższy, ale i bez nich byłby to naprawdę udany album. Z pozostałych utworów na pewno warto wspomnieć jeszcze o klasycznym hardrockowym łomocie w postaci Goin’ Insane czy o luzackim Dreams That Go Under, które zamyka płytę. Ale wpadek tu brak i każdy numer ma coś w sobie.

Zastanawiałem się, do kogo by tu ich porównać, żeby dać wam znać, w jakich muzycznych rejonach obraca się ta formacja, i wyszło mi, że najbliżej ze współczesnych grup są chyba do The Weight. Nie mam pojęcia, czy obie formacje się znają, ale chętnie widziałbym ich na wspólnych koncertach. No wiecie, to takie wydarzenie, na które przychodzili kiedyś tłumnie ludzie, żeby posłuchać zespołów grających na żywo. Nieważne… Electric Hollers bardzo udanie wpisują się w retrorockowe podziemie. Dwaj panowie (wokalista/gitarzysta oraz perkusista) i pani (basistka) mają w sobie tyle naturalności w tym, co robią, że nie sposób im nie kibicować. A do tego – w moim przypadku – mieli też dobrą rękę do grafiki zdobiącej album. Kto wie, czy w ogóle odkryłbym tę płytę, gdyby nie ten fantastyczny obrazek.

1. Gonna Be Okay (4:10)

2. Time (5:59)

3. Need Some Lovin' (8:30)

4. Self Control (4:16)

5. Goin' Insane (3:42)

6. No Fool (3:39)

7. I Don't Care (10:50)

8. Better for All (4:22)

9. Dreams That Go Under (3:58)

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 oraz na set Zona Bizona w niedziele o 16.
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji