King Gizzard and the Lizard Wizard - L.W. [2021]

Są z Melbourne. Niby grają od nieco ponad dekady, ale mają już na koncie niemal 20 płyt studyjnych i kilka kolejnych koncertowych. Zespół o chyba mojej ulubionej nazwie – King Gizzard and the Lizard Wizard. Przyznaję, że nie znam zbyt dobrze ich wcześniejszych wydawnictw, a te, które znam, robiły na mnie różne wrażenie. Gdy panowie grają trochę ciężej, nawet bardziej surowo, to zazwyczaj przyjmuję to pozytywnie, ale bez wielkiej ekscytacji. Tym razem jednak było nieco inaczej. Album L.W. to bezpośrednia kontynuacja wydanej w zeszłym roku płyty K.G., a oba albumy nawiązują rozwiązaniami brzmieniowymi i kompozytorskimi do bardzo udanej i uwielbianej przez fanów grupy płyty Flying Microtonal Banana z 2017 roku. I tym razem na linii zespół – ja „zażarło” kapitalnie.

Podobnie jak rok temu zespół prezentuje nam się w swojej psychodelicznej odsłonie, w dodatku z mocnym posmakiem bliskowschodnio-śródziemnomorskim. Jak już wspomniałem – i co nietrudno odgadnąć po tytułach – te dwa albumy się łączą. Dosłownie. Zakończenie K.G. płynnie przechodzi w początek L.W., a do tego oba albumy łączą także pewne muzyczne motywy, w tym kompozycja K.G.L.W., która na płycie zeszłorocznej jest jedynie półtoraminutową zajawką otwierającą całość, zaś tu rozbudowanym, ośmioipółminutowym numerem całość wieńczącym. Zespół wyraźnie daje nam do zrozumienia, że powinniśmy słuchać tych dwóch albumów razem. I choć jest to tekst przede wszystkim o krążku tegorocznym, chcę podkreślić, że są to dwie części jednej całości.

I znowu mamy niezwykle intrygujący klimat, dźwiękowe „rozjazdy”, kapitalne psychodeliczne odloty przyprawione posmakiem Bliskiego Wschodu i Orientu, motywy niemal taneczne, choć oczywiście utrzymane w konwencji i brzmieniu rockowym, a przede wszystkim rzeczy niezwykle chwytliwe, które sprawiają, że płyta za nic nie chce wyjść z głowy. O ile otwierające ją If Not Now, Then When brzmi trochę jak rozwinięcie formuły ośmiobitowej muzyki do starych gier komputerowych skrzyżowane z muzyczką z reklamy z lat 90., o tyle już w kolejnym numerach – O.N.E. oraz połączonym z nim Pleura – mamy kapitalny południowo-wschodni klimat. Spotkałem się w kontekście tego wydawnictwa z określeniem anatolian rock, które ma opisywać właśnie muzykę czerpiącą z melodii i brzmień popularnych w Turcji i okolicach. To trafna łatka, bo faktycznie brzmienie tych kompozycji natychmiast przywodzi na myśl właśnie te rejony.

Płyta trwa 42 minuty i w całości słucha jej się znakomicie, ale z pewnością warto wyróżnić jeszcze kilka rzeczy, takich jak Supreme Ascendancy, które brzmi niczym inspirowany brzmieniami muzyki japońskiej, triphopowo-psychodeliczny odlot na kwasie, kapitalne, klimatyczne Static Electricity, które z czasem fantastycznie się rozkręca i pod koniec serwuje nam solidny folkowo-psychodeliczny odlot, czy Ataraxia – być może najbardziej chwytliwy i przebojowy numer na płycie, i to mimo tego, że rytmicznie jest to kompozycja nieco pokręcona, jak na coś, co ma być chwytliwe. I tak właśnie w zasadzie „odhaczyłem” większość tego albumu. Nie ma co wchodzić w szczegóły dotyczące konkretnych utworów. Te płytę naprawdę najlepiej wchłania się w całości, bez przerw i dzielenia jej na mniejsze fragmenty, bo skoro spora część utworów jest ze sobą i tak połączona, a przejścia między nimi są płynne, taki podział byłby sztuczny.

Pewnie gdy za jakiś czas zespół postanowi znowu nagrać płytę np. metalową albo stonerową, dużo mocniejszą, gęstszą i bardziej szorstką w brzmieniu, znowu po odsłuchu pomyślę sobie „no, fajne”, a potem nigdy do niej nie wrócę. Tak już miałem z kilkoma ich albumami. Ale zawsze z tyłu głowy będzie ta pewność, że prędzej czy później znowu zachce im się zrobić coś bardziej w moim guście i będę na to gotowy, żeby móc znowu zachwycać się ich nieco szalonymi pomysłami. I wcale nie musi być to kolejny odcinek mikrotonowych eksperymentów. Ten zespół ma tyle różnych pomysłów, że nigdy nie wiadomo, czym zaskoczą i przede wszystkim czym zachwycą. Pewnie nigdy nie nadrobię w stu procentach ich całej dyskografii i niektórych ich albumów aż tak nie polubię, ale takimi rzeczami jak K.G. i L.W. kupują mnie całkowicie. Aha, za jakieś dwa tygodnie ukaże się już kolejny krążek zespołu. Tym razem podobno ma być synth-popowo... I jak tu za nimi nadążyć?

Płyty można posłuchać na profilu zespołu na Bandcampie.

1. If Not Now, Then When? (3:50)

2. O.N.E. (3:40)

3. Pleura (4:11)

4. Supreme Ascendancy (3:39)

5. Static Electricity (5:49)

6. East West Link (3:08)

7. Ataraxia (5:17)

8. See Me (4:04)

9. K.G.L.W. (8:28)

Zapraszam na prowadzone przeze mnie w radiu Rockserwis FM audycje: Lepszy Punkt Słyszenia  w każdy piątek o 21, Radio F.L.O.Y.D. w piątek o 20 oraz na set Zona Bizona w niedziele o 16.
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji