Naxatras - V [2025]

Grecki Naxatras to klasyczny przykład grupy, która – choć startowała już z całkiem niezłego pułapu – cały czas się rozwija. Pierwsze dwa albumy narobiły w psychodeliczno-stonerowym podziemiu sporego zamieszania – i słusznie! – ale trzeba przyznać, że zwłaszcza pod kątem produkcji nagrań bardziej przypominały dobre demo niż pełnoprawne, profesjonalne wydawnictwa. Trochę zaczęło się do zmieniać przy okazji płyty trzeciej, a na dobre usłyszeliśmy to na IV, która nie tylko brzmiała znacznie lepiej, ale też przyniosła pewną zmianę w muzycznym kierunku. Zespół nie wykonał może wielkiego muzycznego zwrotu, ale nie da się ukryć, że mniej tam było garażowego brudu, a więcej ładnych, odlotowych, psychodelicznych brzmień. V ten trend kontynuuje, przy czym jest jeszcze ładniej brzmieniowo, jeszcze bardziej odlotowo i po prostu jeszcze ciekawiej.

Co przynosi nam V? Mamy tu osiem utworów o łącznej długości 43 minut, czyli bardzo klasycznie. Tym razem nic nie wybija się jeśli chodzi o czas trwania poszczególnych kompozycji. Między najkrótszym a najdłuższym numerem jest ledwo ponad minuta różnicy. Żadnych miniaturek, żadnych rozbudowanych improwizacji i wielowątkowych kolosów. Podobnie jak na IV wahadło wychyliło się bardziej w stronę kosmicznych dźwięków, psychodeliczno-orientalnych odlotów, niż garażowego stonera czy długiego instrumentalnego psychojamowania, którego znacznie więcej było na pierwszym wydawnictwach grupy. Już od poprzedniej płyty w składzie jest na stałe klawiszowiec, co także oczywiście daje muzyce formacji nowy wymiar. Wszystko pięknie płynie od pierwszej kompozycji, Celestial Gaze, w której zresztą mamy wokal. Piszę o tym, bo do tej pory wokale w muzyce Naxatras były raczej rzadkością, często gdzieś tam się przewijały w jednym czy dwóch numerach na płycie, natomiast to dość nietypowe, że mamy je już w pierwszym kawałku. I jak się okazuje po odsłuchu całości, sygnalizowało to ich większy udział w muzyce formacji.

Trochę monumentalnego kosmosu z domieszką orientu i tajemnicy mamy w Spacekeeper. Panowie nigdzie się nie spieszą, ładnie to wszystko budują, a na sprawnej perkusyjno-basowej ramie pięknie wypełniają przestrzeń klawiszowym tłem i porywającą partią gitary. Jeszcze więcej skojarzeń muzycznych z Bliskim Wschodem czy środkową Azją pojawia się w utworze Numenia, który jak żywo sprawdziłby się podczas przejażdżki wielbłądem. Tylko czy w najnowszych modelach wielbłądów są odtwarzacze CD albo chociaż mp3? I znowu mamy wokal! Więcej kosmicznych odlotów powraca w Utopian Structures. Panowie fajnie grają tu przestrzenią, zbliżając się nawet do klimatów Ozric Tentacles czy Tangerine Dream. Tu zdecydowanie prym wiodą klawisze/syntezatory. Breathing Fire to nieco cięższe oblicze grupy, a numer prowadzi riff, którego nie powstydziłyby się grupy hardrockowe (i znowu mamy wokal!). To także jeden z dynamiczniejszych numerów na albumie. Orient (i wokal) powraca także w Legion, natomiast Sand Halo genialnie nawiązuje brzmieniem klawiszy do Doorsów (i nie jest to pierwszy taki przypadek w historii Naxatras). To zresztą mój ulubiony kawałek na tej płycie, bo z jednej strony mamy tu typowy psychodeliczny odlot, z drugiej zaś sporo… piosenkowości. No i jeszcze fajne dociążenie pod koniec. The Citadel to dobry, potężny, psychodeliczny gęścioch na koniec z niespodziewanymi, subtelnymi brzmieniami fortepianu w ostatnich sekundach.

Znakomicie obserwuje się, jak Grecy z sensacji psychodeliczno-stonerowego podziemia powoli wyrośli na jeden z najciekawszych zespołów europejskiej sceny psychodelicznej. Tu wszystko się zgadza, wszystko znakomicie współgra i przede wszystkim kapitalnie brzmi. O ile na pierwszych płytach można było narzekać na niedoskonałości brzmienia, na pewną surowość (choć pewnie dla niektórych była ona zaletą), czy też na nadmiar muzyki (w przypadku albumu III), o tyle już od IV naprawdę narzekać nie ma na co. Grecy zabierają nas na niemal trzy kwadranse w fantastyczny kosmiczny rejs i aż chce się od razu po jego zakończeniu wykupić sobie bilety na kolejny.

Płyty można posłuchać na profilu grupy na Bandcampie.

Premiera: 21 lutego 2025 r.

1. Celestial Gaze (5:05)

2. Spacekeeper (5:09)

3. Numenia (5:09)

4. Utopian Structures (5:29)

5. Breathing Fire (5:17)

6. Legion (4:51)

7. Sand Halo (6:01)

8. The Citadel (5:55)

 

Poprzednie wpisy o zespole:

II [2016]

III [2018]

IV [2022]

 

---

Zapraszam na prowadzone przeze mnie w radiu Rockserwis FM audycje: Lepszy Punkt Słyszenia w każdy piątek o 21 oraz Scand-all w środy o 18. A i jeszcze czasami nalewam drinki w klubie jazzowym Pod Osłoną Nocy w poniedziałki o 23.
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji

W pierwszą sobotę miesiąca (oraz okazjonalnie w inne soboty) o 20 współprowadzę audycję Nie Dla Singli oraz prowadzę audycję Jeden Dwa Trzy w Studenckim Radiu Żak Politechniki Łódzkiej.

http://facebook.com/niedlasingli