Leon III - Antlers in Velvet [2021]

Leon III to działający w Houston duet, w skład którego wchodzą wokaliści i multiinstrumentaliści Andy Stepanian i Mason Brent. W 2018 roku wydali swój pierwszy album pod tym szyldem, teraz zaś wypuścili płytę numer dwa – Antlers in Velvet. To jednak nie tak, że panowie nagle kilka lat temu zaczęli razem grać. Wcześniej obaj byli członkami formacji Wrinkle Neck Mules, która w latach 2003-2015 wydała sześć albumów studyjnych. Są zatem doskonale zgrani i wiedzą, czego chcą. To słychać. To mój pierwszy kontakt z ich muzyką, ale z pewnością będę musiał nadrobić te zaległości i posłuchać także debiutu oraz nagrań poprzedniego zespołu, bo nowa płyta właściwie już od pierwszego odsłuchu zachwyciła klimatem i wdarła się do mojej tegorocznej czołówki.

Antlers in Velvet to czterdzieści kilka minut kapitalnego, na wskroś amerykańskiego grania łączącego klimaty americany z lekką psychodelią. Choć jest to duet, w nagraniach Stepanianowi i Brentowi w mniejszym lub większym stopniu pomagała prawdziwa armia kilkunastu zaprzyjaźnionych muzyków. Nazwiska i nazwy zespołów, w których występują na co dzień w większości niewiele mi mówią, ale są i takie nieco bardziej znajome, jak Dana Colley, saksofonista znakomitej grupy Morphine. Płytę nagrano wiosną 2019 roku w różnych studiach w kilku stanach – w Teksasie, Wirginii (w której działała poprzednia formacja muzyków), Kalifornii (tam powstała większość materiału), Tennessee i Massachusetts. Nie wiem, co sprawiło, że ukazała się dwa lata po sesjach, ale w tym przypadku najważniejsze jest to, że jednak w końcu jest i do tego – jak to często bywa, zupełnie przez przypadek – jakoś na nią trafiłem.

 

Zaczynają nietypowo, bo od zdecydowanie najdłuższej kompozycji w zestawie – niemal dziesięciominutowego Fly Migrator, który z początku brzmi bardzo niepozornie, jak improwizacja. Tak jakby muzycy wcisnęli przycisk nagrywania, a następnie wzięli do rąk instrumenty (lub za nimi zasiedli) i dopiero wtedy zaczęli wymyślać, co by tu zagrać. Wyszło fantastycznie, bo całość szybko zaczyna brzmieć jak pełnoprawny, dopracowany utwór. Dobry, psychodeliczny odlot na początku. Nikt się nigdzie nie spieszy, jest błogo, przyjemnie, niezwykle atrakcyjnie brzmieniowo – i w takim to właśnie klimacie unosimy się cudownie przez tych niemal dziesięć minut, zupełnie nie czując w dodatku upływającego czasu. Trochę psychodelii, trochę bluesa, trochę klimatów folkowych – fantastyczna mieszanka. A do tego bardzo przyjemne wokale, które pięknie wtapiają się w partie instrumentów, nie wybijając się stanowczo na pierwszy plan.

 

Jeśli chwyci was ten pierwszy utwór, z dużą dozą prawdopodobieństwa można uznać, że spodoba wam się cała płyta, nie znaczy to jednak, że cały czas państwo (bo wśród gości są także kobiety) jadą monotonnie. Owszem, dominuje klimat właśnie takiej sielskiej americany przyprawionej fantastyczną lekką psychodelią i ogólnie słucha się tej płyty jak jednego, niezwykle przyjemnego muzycznego lotu, ale bywa trochę intensywniej, jak w Rumors of Water, które wcale nie jest szybsze od wcześniejszych kompozycji, ale słychać, że zespół gra tu nieco ciężej, głośniej i dynamiczniej. Trochę więcej mocy i tym razem też uderzeń na minutę trafimy w początkowych fragmentach Tigris, w którym zespół zbliża się nieco bardziej do chwytliwego rocka garażowego. Choć mniej więcej w połowie na jakiś czas wszystko mocno się uspokaja, końcówka to najintensywniejszy psychodeliczny odlot na całej płycie. I w takim wydaniu Leon III sprawdza się równie znakomicie. Nie da się jednak ukryć, że przeważnie mamy tu do czynienia ze spokojnymi utworami typu This Whisper Is Ours, które w ogólnym klimacie (podobnie jak i kilka innych motywów na tym albumie) mógłbym porównać z twórczością uwielbianego przeze mnie zespołu Black Mountain.

 

To jedno z najmniej spodziewanych, ale najprzyjemniejszych tegorocznych odkryć. Mam wrażenie, że poznałem kolejny zespół, którego muzyka będzie mi towarzyszyła przez długie lata, bo najczęściej to się po prostu czuje już na początku takiej muzycznej znajomości. Intuicja mnie nie zawiodła, pozwoliłem sobie nawet na dość długie zbieranie się do napisania tego tekstu, żeby upewnić się, że ten klimat nie znudzi mi się po dwóch czy trzech tygodniach. Nie znudził. Choć od momentu pierwszego odsłuchu poznałem kolejnych kilkadziesiąt tegorocznych płyt, Antlers in Velvet wciąż trzyma się mocno w mojej tegorocznej czołówce, a nawet chyba pnie się w tym rankingu coraz wyżej. Sprawcie sobie tę przyjemność i posłuchajcie tej płyty. Wielokrotnie.

Płyty można posłuchać na profilu artystów na Bandcampie.

1. Fly Migrator (9:39)

2. Faint Repeater (4:39)

3. This Whisper Is Ours (6:24)

4. Divining Rods (1:23)

5. Rumors of Water (4:08)

6. Skeletal Pines (5:22)

7. Tigris (6:17)

8. Antlers in Velvet (4:58)

Zapraszam na prowadzone przeze mnie w radiu Rockserwis FM audycje: Lepszy Punkt Słyszenia  w każdy piątek o 21, Radio F.L.O.Y.D. w piątek o 20 oraz na set Zona Bizona w niedziele o 16.
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji