Joe Perry - Sweetzerland Manifesto [2018]

Szanse na kolejny studyjny album Aerosmith maleją z każdym rokiem, zresztą jedyne dwie płyty „chłopców z Bostonu” z ich własnym materiałem wydane w XXI wieku są albo słabiutkie (Just Push Play), albo bardzo nierówne (Music from Another Dimension). Nic dziwnego, że panowie jakoś chętniej nagrywają na boku i z dala od siebie. W lipcu 2016 roku Steven Tyler wydał przyzwoity debiutancki album solowy We’re All Somebody from Somewhere, na którym flirtował z modern country, pop-rockiem czy americaną. Solowa kariera Joego Perry’ego jest znacznie bogatsza, bo oprócz trzech albumów wydanych w latach 80. pod szyldem The Joe Perry Project, mamy także już trzy płyty wypuszczone „bezprojektowo” pod własnym nazwiskiem. Ale czy nawet większość fanów Aerosmith jest w stanie wymienić choć jeden tytuł solowego utworu gitarzysty, może poza Let the Music Do the Talking, które trafiło także po jakimś czasie na jedną z płyt Aerosmith? No właśnie…

Można dość bezpiecznie założyć, że mało kto czekał na tę płytę i może to właśnie jest jej największą zaletą – nikt nie miał wobec niej żadnych większych oczekiwań, więc można jej słuchać bez uprzedzenia. A słucha się jej nawet całkiem nieźle. Perry zaprosił do śpiewania na albumie trzech kumpli – Robina Zandera z Cheap Trick, Davida Johansena z New York Dolls i Terry’ego Reida, który najbardziej znany jest z tego, że nie został wokalistą Led Zeppelin i Deep Purple, mimo że mógł. Panowie śpiewają po kilka kawałków (poza Zanderem, który pojawia się tylko w jednym), do tego dostajemy jeden numer śpiewany przez Perry’ego oraz dwa utwory instrumentalne. Razem dyszka trwająca 44 minuty, czyli klasycznie. Początek jest interesujący i zaskakujący jednocześnie, bo Rumble in the Jungle (jeden z dwóch wspomnianych numerów bez wokalu) wita nas plemiennym rytmem, choć podanym w dość nowoczesnej formie. Intrygujące, choć i dziwne, bo kompletnie różne od reszty płyty.

A ta reszta płyty to w dużej mierze rzeczy oparte na bluesie, co w sumie absolutnie nie powinno zaskakiwać. Pamiętajmy o tym, że zanim macierzysta formacja gitarzysty stała się maszynką do masowej produkcji balladek o często niebezpiecznie wysokim stężeniu pościelozy, była grupą sprawnie łączącą rock n’ rolla i pijackiego rocka z bluesem właśnie. Nie zaskakują zatem bluesowe klimaty w prostym i na wskroś amerykańskim I’ll Do Happiness, w którym całkiem nieźle sprawdza się zarówno Reid, jak i chórek. Z kolei Haberdasher Blues to typowe archaiczne bluesidło, które właśnie świetnie pasowałoby na któryś z wcześniejszych albumów Aerosmith. Choć trzeba zaznaczyć, że co prawda brzmi przyjemnie, ale takich numerów są miliony. Bardziej rockandrollowo robi się w singlowym Aye, Aye, Aye (jedynym z wokalem Zandera) – to dynamiczny numer w starym stylu, nie za bardzo jest się do czego przyczepić, choć i niczym absolutnie nie zaskakuje.

Po pierwszych kilku dynamicznych kawałkach, oszczędniej i bardziej klimatycznie jest w I Wanna Roll, ale dla kontrastu umieszczone na płycie chwilę później Sick & Tired dość mocno się rozkręca i pod koniec jest już intensywnie i gęsto, a w dodatku momentami także trochę Kashmirowo. Serię klimatów oczekiwanych przerywa drugi z numerów instrumentalnych – Spanish Sushi. Interesujący kawałek, w którym obok gitary na pierwszy plan wychodzą dość nieoczekiwanie klawisze, i to takie gęste, w stylu lat 80. Dodają całości sporo klimatu, tajemniczości i monumentalizmu, a gitara zapewnia niezłą dawkę dramatyzmu. Pod koniec płyty znajdziemy też przyjemną, mocną wersję ciężkiego, ponurego, apokaliptycznego numeru Eve of Destruction z lat 60., wykonywanego już przez wielu – tak wielkich, jak i znacznie mniejszych. Tym razem jedyny raz Joe za mikrofonem. Gdyby do I’m Going Crazy dodać trochę polerki, efektowniejszą produkcję, wokale Tylera i mocne chórki, to mielibyśmy gotowy numer Aerosmith z czasów Permanent Vacation czy Pump. Warto zwrócić uwagę na bardzo przyjemne solo Perry’ego. Na sam koniec Won’t Let Me Go – chyba najgłośniejszy utwór na albumie, w którym znowu Joe serwuje trochę ognistej gry na gitarze.

To nie jest typowy album solowy gitarzysty – nie mam wrażenia, że mamy się tu zachwycać jego grą. Owszem, Joe ma charakterystyczny styl, z którego korzysta, ale nie szarżuje tu z szalonymi partiami i popisówkami. Brzmi to bardziej jak efekt grupowej pracy kilku doświadczonych kumpli, niż płyta sławnego gitarzysty i zaproszonych gości. Ze spójnością materiału jest mocno tak sobie. Dwa numery instrumentalne kompletnie nie pasują do reszty, choć akurat są chyba moimi ulubionymi fragmentami płyty. Poza nimi raczej nie ma zaskoczeń jeśli chodzi o brzmienie czy kierunek, jaki Perry obrał na tym albumie. Umówmy się – nie jest to najbardziej ekscytująca płyta wszech czasów. Nie jest to nawet najbardziej ekscytująca rockowa płyta wydana jak do tej pory w tym roku. Ale wyszło całkiem miło. Nie podejmę się porównania najnowszych solowych dokonań Toksycznych Bliźniaków, bo We’re All Somebody from Somewhere i Sweetzerland Manifesto to zupełnie różne muzyczne bajki. Bliżej mi do brzmienia i klimatów, które proponuje Perry, ale obaj starsi panowie wydali niezłe albumy, które wstydu im absolutnie nie przynoszą. Tylko tyle i aż tyle.

1. Rumble in the Jungle (3:51)

2. I'll Do Happiness (3:39)

3. Aye, Aye, Aye (4:15)

4. I Wanna Roll (4:51)

5. Sick & Tired (4:54)

6. Haberdasher Blues (5:31)

7. Spanish Sushi (3:33)

8. Eve of Destruction (4:19)

9. I'm Going Crazy (3:58)

10. Won't Let Me Go (5:15)

Joe Perry pojawi się 12 czerwca na warszawskim Torwarze jako członek grupy Hollywood Vampires (obok Alice'a Coopera i Johnny'ego "nie Deepa" Deppa.

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w niedziele o 15)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji