Weedpecker - III [2018]

To już nie „młodzi zdolni” albo „obiecujący z potencjałem”. Warszawski Weedpecker to doświadczona, zaprawiona w bojach formacja, która cieszy się coraz większym szacuneczkiem na psychostonerowej dzielni. Zapraszają ich na zacne festiwale, dają możliwość występów ze sporymi w tej muzycznej działce grupami, z zachwytem wypowiadają się o nich fani ciężkiej psychodelii z całego świata – to już nie pilnie strzeżona tajemnica polskiego muzycznego podziemia, ale naprawdę robiący duże wrażenie zespół. Wydana w 2015 roku płyta II zgruzowała i zwalcowała mnie przy odsłuchu. Oczekiwania w przypadku albumu numer III musiały być zatem dość spore, choć efekt tym razem jest nieco inny.

Muzyka stonerowa czy psychodeliczna potrafi być absolutnie genialna i wywoływać w organizmie cudowne reakcje nawet bez wspomagania ziołowego lub chemicznego (co kto woli). Niestety potrafi też być cholernie monotonna, jeśli pomysły muzyków kończą się na tym, żeby napieprzać dwa akordy przez 10 minut ze zmiennym natężeniem dźwięku. Różnorodność i otwartość na często odległe od siebie wpływy to klucz do robienia tego z głową. To, że Weedpecker gra z głową, wiadomo było już po premierze poprzednich płyt. „Trójka” pokazuje, że ta głowa wciąż jest na miejscu, ale zespół w miejscu z pewnością nie stoi. Pierwsze moje wrażenie po przesłuchaniu całości było takie, że III to najlżejsza i najbardziej przestrzenna brzmieniowo płyta tej grupy. Nie myślcie sobie jednak, że jest łatwo, miło i przyjemnie.

Molecule, które album rozpoczyna, może i startuje lekko i kosmicznie, ale jak w połowie pieprznęli, to aż mnie ciarki przeszły. Ale tu słychać przede wszystkim melodię. Ten numer niemal kołysze, a to przy takim ciężarze i intensywności nie jest łatwe. Oczywiście większość utworów potrzebuje nieco czasu, żeby wejść na pełne obroty. Płyta tradycyjnie trwa niecałe trzy kwadranse, ale składa się tylko z pięciu kompozycji, więc łatwo policzyć, że ani przerywników, ani szybkich, mocarnych strzałów w pysk tu nie będzie. Embrace to kolejne zaskoczenie – poprzednia płyta miała wiele muzycznych oblicz, ale to jest coś nowego. Niesamowita lekkość połączona z dynamiką – może trochę w stylu Motorpsycho. Po jakimś czasie wchodzi ciężka gitara i całość nabiera zupełnie nowego wymiaru, ale wciąż pozostaje polot i łatwość, z jaką te dźwięki do mnie trafiają. Mimo ciężaru i gęstości zupełnie nie czuję się przytłoczony tym utworem. Podwójna gitara w połowie sprawdza się wyśmienicie, a kwaśna floydowa końcówka zachwyciła mnie, choć ucięto ją chyba trochę zbyt szybko. W najkrótszym na płycie Liquid Sky panowie od razu przechodzą do mocnego, ale melodyjnego łojenia, jednak najciekawiej jest po kilku minutach, gdy muzycy zaczynają uskuteczniać coś na wzór psychodelicznego funky.

Co zaskakujące, cholernie chwytliwy jest długimi fragmentami także najdłuższy numer na płycie – From Mars to Mercury. Gitary łoją aż miło, sekcja nie pozostaje w tyle, wokal też bardzo udanie wtapia się w resztę, choć nie ma go – podobnie jak i na całej płycie – zbyt dużo. Trudno nawet zauważyć, kiedy te ponad dziesięć minut mija. W ramach wyciszenia po intensywnych doznaniach z poprzedniego numeru kompozycja Lazy Boy and the Temple of Wonders znowu oferuje spokój, wyciszenie, wczesno-floydową sielskość. A potem, w drugiej połowie, przyciskają trochę mocniej i znowu powalają kapitalnym, pełnym polotu motywem gitarowym, choć sama końcówka ponownie należy do dźwięków spokojniejszych, odprężających, przenoszących słuchacza w stan absolutnego rozluźnienia.

Przy poprzedniej płycie pisałem z jednej strony o ciężkich, smolistych riffach, które fundowały darmowy masaż jelit i prostaty, z drugiej o pewnych śladach brudnego klimatu Alice in Chains w spokojniejszych, mroczniejszych kompozycjach. Na III nie słyszę ani jednego, ani drugiego. Jest za to dużo przestrzeni, wolności, lekkości i dynamiki. Tym razem zamiast w kierunku Seattle, moje skojarzenia idą w stronę Skandynawii, bo przy odsłuchu najczęściej przychodziły mi do głowy formacje Motorpsycho i Anekdoten (ta pierwsza zdecydowanie częściej), ale absolutnie nie chodzi tu o kopiowanie i jakieś mocne nawiązania – to raczej bardzo ogólne skojarzenia, które mogą naprowadzić osoby znające te zespoły na właściwe tory oczekiwań przed pierwszym odsłuchem. To jednak tylko pewne odnośniki. Najważniejsze w tym wszystkim jest to, że Weedpecker jest po prostu bardzo dobrym, wzorowo rozwijającym się zespołem. Z płyty na płytę coraz dojrzalszym, oferującym coraz więcej, zachwycającym coraz bardziej. Poprzeczka idzie znowu wyżej, ale mam wrażenie, że nie będzie to najmniejszym problemem. Mogę się założyć o każdą sumę, że pod koniec roku niewiele będzie list najlepszych płyt ostatnich 12 miesięcy na portalach zajmujących się szeroko pojętą psychodelią, które nie będą zawierały tej pozycji. Brawo – „produkt” światowej klasy.

1. Molecule (7:05)

2. Embrace (8:59)

3. Liquid Sky (6:33)

4. From Mars to Mercury (10:36)

5. Lazy Boy and the Temple of Wonders (8:50)

Płytę można odsłuchać na profilu zespołu w serwisie Bandcamp.

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w niedziele o 15)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji