DeWolff - Thrust [2018]

Poprzedni krążek holenderskiego tria DeWolff – album Roux-Ga-Roux – zachwycił mnie i szturmem wdarł się do czołówki moich ulubionych wydawnictw 2016 roku, sprawiając, że DeWolff z miejsca awansowali z kolei do czołówki moich ulubionych współczesnych zespołów. Powalający koncert w Berlinie z końca 2016 roku umocnił tę pozycję. Można zatem śmiało powiedzieć, że Thrust to jeden z tych krążków, na które w tym roku czekałem najbardziej, zwłaszcza, że nowe nagrania panowie prezentowali już pod koniec 2016 roku. Na cały album przyszło nam trochę poczekać, ale zawierający 11 numerów szósty studyjny krążek DeWolff w końcu jest i z radością informuję, że spełnia moje bardzo wysokie w tym przypadku wymagania i oczekiwana.

Startują tak, jak tego oczekiwałem – Big Talk i California Burning z miejsca zapewniają mieszankę przebojowości i dynamiki tak dobrze znaną z poprzedniego albumu zespołu. Klasyczne rockowe brzmienie nasączone klimatami czarnej muzyki z lekko psychodeliczną posypką. Za to właśnie pokochałem Roux-Ga-Roux, więc początek nowego albumu musiał zrobić świetne wrażenie. A później… jest jeszcze lepiej. Once in a Blue Moon to kapitalny blues-rockowy bujacz – brzmi  absolutnie obłędnie i z każdym odsłuchem coraz trudniej się od niego uwolnić. A najpiękniej brzmią instrumenty klawiszowe. Z łatwością mogę sobie wyobrazić taki numer na przykład na płycie Come Taste the Band Deep Purple czy na którymkolwiek z albumów Glenna Hughesa. To jak na razie jedno z moich ulubionych tegorocznych nagrań. Do rzeczy krótszych i nieco bardziej dynamicznych, rockandrollowych klimatów wracamy w świetnym Double Crossing Man, z kolei Tombstone Child zachwyca niezwykle chwytliwym refrenem i bardzo przyjemnym, krótkim fragmentem instrumentalnym.

Deceit & Woo to nagranie, które zespół prezentował już kilkanaście miesięcy temu. Cięty komentarz na temat polityki światowej, dedykowany prezydentowi Trumpowi, w warstwie muzycznej bardzo klimatyczny i dość ciężki oraz gęsty, choć z zupełnie niespodziewaną i mam wrażenie, że wstawioną „dla jaj” przerwą bluesową. We Freeway Flight znowu robi się spokojniej i bardziej nastrojowo. Aranż najoszczędniejszy, jako może być, do tego kapitalny, pełen „czucia” wokal, tak ten z przodu, jak i chórki. Piękna, oszczędna gitara, zachwycająco brzmiące wstawki organowe i niezwykle prosta, ale pasująca tu idealnie perkusja. W drugiej części panowie trochę się rozkręcają, ale nigdy klimat nie ginie pod dynamiką. Kolejny fantastyczny numer. Chyba właśnie te spokojniejsze kawałki, mocniej bazujące na klimacie niż ciężarze i energii, podobają mi się tym razem bardziej, choć w zasadzie każda twarz DeWolff na tej płycie jest niczym wielka wygrana na loterii i pewnie tylko od nastroju w danej chwili zależy czy bardziej się człowiek cieszy z wygrania willi w górach, czy luksusowego jachtu przycumowanego w  ekskluzywnym nadmorskim kurorcie. Połączenie floydowskiego intro (no przecież to motyw żywcem wzięty z Animals) z luzackim southernrockowym graniem świetnie sprawdza się w Tragedy? Not Today, w Sometimes króluje luz niczym z psychodelicznego reggae, zaś w Swain tak fantastycznie beatlesują, że aż trudno uwierzyć, że to numer wydany w 2018 roku. I na koniec jeszcze absolutnie piękne Outta Step & Il lat Ease – kawałek, który zespół wykonywał już w 2016 roku, opowiadający o cieniach długich tras koncertowych i rozłąki z najbliższymi, a napisany – jak przystało na taki numer – w pokoju hotelowym po jednym z koncertów. Znowu nieco dłuższy, odrobinę bardziej złożony, cudownie kołyszący kawałek i kolejny z moich faworytów na tej płycie, na której utworów słabych absolutnie brak.

Thrust to kolejny bardzo różnorodny album DeWolff. Numery dynamiczne, przyjemne bluesrockowe ballady, trochę szaleństwa – to wszystko tworzy kapitalną mieszankę, która po raz kolejny świetnie się sprawdza. Podobnie jak było z Roux-Ga-Roux nowy album holenderskiej grupy z pewnością trafi na moją listę ulubionych płyt roku. Czy będzie na niej tak wysoko, jak poprzednia płyta? Tego jeszcze nie wiem. Wiem za to, że z każdym kolejnym odsłuchem ten album podoba mi się coraz bardziej i z chęcią znowu zobaczę zespół na żywo. Bo takie zespoły po prostu chce się oglądać na scenie. Chce się też słuchać ich płyt. Jednym z najbardziej żenujących haseł w polskich reklamach jest „mnie pomaga”. Hmm… posłuchajcie nowej płyty DeWolff. Mnie się podoba.

1. Big Talk (4:33)

2. California Burning (3:54)

3. Once in a Blue Moon (5:24)

4. Double Crossing Man (2:44)

5. Tombstone Child (3:50)

6. Deceit & Woo (4:50)

7. Freeway Flight (6:02)

8. Tragedy? Not Today (3:45)

9. Sometimes (3:37)

10. Swain (3:13)

11. Outta Step & Ill at Ease (5:15)

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji