Ulver - The Assassination of Julius Caesar [2017]

SZOK! NIEDOWIERZANIE! DRAMAT FANÓW DEPECHE MODE!

Myśleli, że ich ulubiony zespół wydał świetną płytę, a to Ulver…

Tak mógłby brzmieć nagłówek w Aszdzienniku. Muzyczny kameleon Kristoffer Rygg powraca z kolejnym obliczem projektu Ulver. Nie znam jeszcze zbyt dobrze dyskografii tej grupy, bo zainteresowałem się jej twórczością stosunkowo niedawno, ale mam wrażenie, że poza reggae i italo disco grali już wszystko. Tym razem postanowili chyba zademonstrować, że da się w 2017 roku nagrać dobrą płytę Depeche Mode, w dodatku nie będąc tym zespołem. Plan się powiódł – album wyszedł zaskakująco udanie, choć w zasadzie niespodzianką to żadną być nie powinno, wszak Ulver od kilku już lat coraz śmielej zapuszcza się na terytorium muzyki elektronicznej, dark ambient, synthpopu czy new wave. To właśnie mieszankę tych brzmieniowych obszarów znajdziemy na trzynastym krążku formacji – The Assassination of Julius Caesar.

Nowy Ulver to niemal trzy kwadranse wielkiego ukłonu w stronę brzmień lat 80., co zresztą wynikało już z wymienionych przeze mnie przed momentem gatunków, z których grupa czerpie na tej płycie. Zapowiadał to też kapitalny singiel Nemoralia, który fantastycznie łączy mrok i chłód brzmienia z chwytliwością. Wręcz idealny singiel dla zwolenników takich brzmień. I ta mieszanka tajemniczości, chłodu, mroku i przebojowości jest kluczem do polubienia całej płyty. Jeśli kręcą was takie podbite elektroniką synthpopowo-nowofalowe utwory, będziecie wniebowzięci. Ulver nagrał płytę w stylu lat 80., ale pozbawioną brzmieniowego kiczu tamtej dekady. Powiedzmy to sobie szczerze – brzmienie przede wszystkim instrumentów klawiszowych oraz wszelkich syntezatorowych wynalazków tamtych czasów zestarzało się błyskawicznie. Dlatego dzisiaj muzyka lat 80. najlepiej brzmi… we współczesnych wykonaniach. I dlatego też albumu The Assassination of Julius Caesar słucha się tak dobrze. A jeśli do tego zespół potrafi trochę pokombinować i ubarwić to brzmienie, to tym lepiej. Tak jest choćby w ponaddziewięciominutowym Rolling Stone, w którym pod koniec dość zwarta, rytmiczna konstrukcja muzyczna przeobraża się w z pozoru chaotyczny jazgot z kluczową rolą saksofonu. Saksofon wróci zresztą także w zamykającym album Coming Home, które od samego początku powala kapitalnym mrokiem i zaskakującą przy takiej przestrzeni intensywnością brzmienia. Niby jest bardzo oszczędnie jeśli chodzi o aranżację, ale dzieje się tu bardzo wiele, a całość fantastycznie rozkręca się przed samym finiszem płyty.

W międzyczasie mamy też rozpoczynające się niczym marsz żałobny So Falls the World, które także w sferze tekstowej porusza się po mocno apokaliptycznych rejonach, tworząc dość posępną, ale piękną całość (dynamiczne zakończenie wprowadza tu też element zaskoczenia). Ten klimat końcówki So Falls the World ma swoje przedłużenie w Southern Gothic. Rozpoczyna się od tajemniczych odgłosów w tle, ale szybko wchodzi właśnie ta dynamika i mocny rytm, nawiązujące do drugiej części poprzedniej kompozycji. To najkrótszy numer na płycie, w dodatku mocno przebojowy (z gatunku tych dobrych przebojów), nie zdziwiłbym się zatem, gdyby był kolejnym singlem promującym album. Taki kawałek może zaistnieć na antenie zarówno stacji grających ambitniejszą muzykę, jak i komercyjnych gigantów. Z kolei do znanego już z pierwszego singla świetnego połączenia częściowo elektronicznego klimatu w dość spokojnym tempie oraz wpadających w ucho melodii powraca Angelus Novus – mój ulubiony numer na płycie. To jeden z tych numerów, które hipnotyzują miarowym rytmem i wywołują ciarki tłem, które co jakiś czas zaskakuje niemal kosmicznymi dźwiękami. Niby wszystko oparte jest na prostych melodiach, ale brzmi niesamowicie.

Chłodny klimat, tajemnicze brzmienia, ogromna przestrzeń aranżacyjna – to nowy Ulver w pigułce. Z pozoru proste numery odkrywają z każdym odsłuchem kolejne warstwy dźwięków, często absolutnie magicznych. Z Ulver jest tak, że nawet jeśli nie lubiło się żadnej z ich poprzednich płyt, to zawsze z ciekawości warto sprawdzić, co znajduje się na kolejnej, bo nigdy nie wiadomo, w którym kierunku pójdą. Ja nie jestem w stanie znieść wczesnego, ekstremalnie metalowego oblicza tej formacji. Ale późniejsze wydawnictwa, choć jeszcze wciąż mało mi znane, już przy pierwszym kontakcie zaintrygowały mnie. Nową płytą jestem oczarowany. Jeśli mam słuchać muzyki, w której nie dominują solówki gitary elektrycznej i wibrujące brzmienia Hammondów, to niech to będzie właśnie taka muzyka. Intrygująca, mroczna, wielopłaszczyznowa, a do tego cholernie przebojowa na swój sposób. Ja taki Ulver kupuje.

UWAGA! Blog dorobił się profilu na Facebooku ;)

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w niedziele o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji