The Claypool Lennon Delirium - South of Reality [2019]

Les Claypool to jeden z największych kosmitów w świecie rocka, ale też niewątpliwie jeden z najbardziej cenionych w branży basistów. Znany przede wszystkim jako właśnie basista i wokalista eksperymentalnej grupy Primus, która w swojej muzyce łączy elementy rocka progresywnego, funku, rocka alternatywnego czy muzyki awangardowej. Swego czasu nie wybrany na następcę Cliffa Burtona w Metallice, bo był wedle samych muzyków grupy „za dobry”, ma na koncie współpracę z takimi artystami jak Tom Waits, Alex Lifeson, Jerry Cantrell, Adrian Belew czy Gov’t Mule. No i z Metalliką, bo przecież pojawił się jako jeden z przyjaciół grupy w coverze Tuesday’s Gone. Sean Lennon, z tych Lennonów… Urodzony w 1975 roku syn Johna Lennona i Yoko Ono to muzyk, kompozytor, autor muzyki filmowej, producent i aktor. Ma na koncie m.in. występ w filmie Moonwalker, dwa albumy solowe, był też członkiem reaktywowanej w XXI wieku grupy Plastik Ono Band, dowodzonej przez jego matkę. Na szczęście talent muzyczny odziedziczył zdecydowanie po ojcu, podobnie zresztą jak głos. Od 2015 roku ci dwaj panowie tworzą wspólnie grupę The Claypool Lennon Delirium. W 2016 roku wydali pierwszą płytę, w 2017 roku wypuścili Ep-kę z coverami, na której znalazły się m.in. nagrania Pink Floyd, The Who i King Crimson, zaś pod koniec lutego ukazał się drugi duży album formacji, zatytułowany South of Reality.

Pomysł na formację The Claypool Lennon Delirium zrodził się w 2015 roku, gdy końca dobiegała wspólna trasa Primus oraz formacji The Ghost of a Saber Tooth Tiger, w której muzycznie realizują się Sean Lennon i jego życiowa partnerka. Wiedząc, że raczej nie będzie zbyt zajęty przez kolejny rok, Claypool spytał Lennona, czy ten ma jakieś muzyczne plany na najbliższe miesiące. Jako że młodszy z panów takowych nie miał, postanowili stworzyć coś razem. Pierwsza płyta formacji powstała w kilka tygodni, a obaj muzycy dzielili się wokalami oraz grali na wszystkich instrumentach, nie tylko na basie i gitarze, w czym specjalizują się na co dzień. Album zebrał znakomite recenzje i dotarł wysoko na listach billboardu, choć oczywiście w nieco bardziej niszowych kategoriach, jak „najpopularniejsze płyty winylowe” czy „najpopularniejsze płyty z muzyką alternatywną”. Na drugim albumie formacji częściowo wracamy do klimatów z debiutu, ale można też odnieść wrażenie, że tym razem ta mieszanka progresji, psychodelii i rockowych dziwactw jest nieco bardziej przystępna, melodyjna i… beatlesowska.

To jest jeden z tych przypadków, kiedy odkrywam coś zupełnie ślepym trafem, a potem nie potrafię się od takiej muzyki uwolnić. Niby obiło mi się o uszy kilka lat temu, że syn Johna Lennona coś kombinuje muzycznie z Claypoolem, ale chyba nigdy nie skusiłem się, by posłuchać ich wspólnych dokonań. Bałem się, że będzie to zbyt dziwne i zbyt awangardowe jak na mój gust muzyczny. 1 marca szukałem informacji o wydanych tego dnia płytach rockowych, w poszukiwaniu czegoś, co być może umknęło mi wcześniej. Z rozpędu zajrzałem też do spisu płyt wydanych w poprzednim tygodniu i zobaczyłem tę kapitalną okładkę. Wielki psychodeliczny karaluch czy inny robal, stojący z kompasem na skale nad doliną lub kanionem, pod intensywnie purpurowym niebem naszpikowanym gwiazdami, księżycami i planetami. I do tego ta nazwa – The Claypool Lennon Delirium. Macie czasem przeczucie, że coś wam się spodoba, choć brak ku temu jakichkolwiek logicznych podstaw? Ja po ujrzeniu tej okładki w momencie zapragnąłem usłyszeć muzykę tej grupy, czując dziwną pewność, że to będzie coś niezwykłego. Po pierwszych sekundach otwierającego album utworu Little Fishes wiedziałem już, że na pewno nie będzie to ten przypadek, gdy mimo nadziei jeden czy dwa utwory wystarczają, bym więcej do płyty nie wracał. Zaintrygowali mnie z miejsca tymi dziwacznymi, mocno przesiąkniętymi orientalizmami dźwiękami o silnym posmaku psychodelii i z dominującą, prowadzącą melodię linią basu. Po drugim numerze – kapitalnie beatlesowskim Blood and Rockets – byłem już kupiony. Zachwyt po odsłuchu reszty kompozycji był już tylko formalnością. Dynamiczny, kosmiczny numer tytułowy i znowu trochę bardziej beatlesowska w charakterze Boriska wzniosły ten album na jeszcze wyższy poziom, a kulminacją mojego zdumienia i ekscytacji okazała się kompozycja Amethyst Realm – najdłuższy numer, kapitalne, niemal ośmiominutowe psychodeliczne dzieło z najwyższej półki. Całkowity odlot przy jednoczesnym zachowaniu świetnych melodii, chwytliwych motywów i przystępnego brzmienia. I do tego obłędnie piękna partia gitary. Muszę też wspomnieć o barrettowskim Easily Charmed by Fools czy o ponownie mocno nasiąkniętym orientalizmami Cricket Chronicles Revisited, nawiązującym tytułem do jednej z kompozycji z poprzedniej płyty. Prawda jest jednak taka, że tu słabych numerów zwyczajnie nie ma. Warto też nadmienić, że obaj panowie odpowiadają za niemal wszystkie partie instrumentalne na płycie. Sami też album wyprodukowali, a Claypool zajął się miksem. Jedynym dodatkowym muzykiem jest Paulo Baldi, który w trzech kompozycjach gra na perkusji. Tekstowo często sięgają po ostry sarkazm, by ośmieszyć pewne zachowania, zwłaszcza polityczno-społeczne.

Jeśli miałbym jakoś opisać muzykę tworzoną przez formację The Claypool Lennon Delirium, to z pewnością musimy w tym celu przenieść się myślami do czasów, w których na szczycie był ojciec jednego z panów firmujących ten projekt swoimi nazwiskami, czyli John Lennon. Gdy słyszę zawartość albumu South of Reality, natychmiast mam w głowie obrazy Beatlesów w kolorowych strojach z czasów Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band czy występy początkujących Floydów w klubie UFO, grających odlotową muzykę podkreślaną wyświetlanymi na płachcie z tyłu sceny i tworzącymi kapitalny psychodeliczny klimat slajdami olejnymi. To obrazy nierozerwalnie kojarzone ze swingującym Londynem i końcówką lat 60. Dziś wielu próbuje odtwarzać właśnie taką muzykę i taki klimat. Wielu próbuje, wielu nawet robi to całkiem nieźle, jednak niemal nikt nie robi tego tak naturalnie i tak skutecznie jak panowie Claypool i Lennon. Mam wrażenie, że znany z szaleństw i dziwactw oraz niezwykle wymagającej tak dla muzyków, jak i dla słuchaczy, awangardowej muzyki Claypool znalazł sobie idealnego sparingpartnera, który też ma inklinacje do grania odlotowych dźwięków, ale do tego ma… geny. Geny, które sprawiają, że słuchając tej płyty, możemy zastanawiać się, czy tak właśnie nie brzmiałaby muzyka tworzona przez Johna Lennona w XXI wieku, a może nawet wcześniej, w latach 80. czy 90. wieku poprzedniego. Tego się oczywiście nigdy nie dowiemy, ale na szczęście Sean kontynuuje muzyczne dzieło ojca, zabierając nas w tę podróż w czasie i czasami mrugając okiem do wszystkich fanów Beatlesów, ale jednocześnie dając tu na tyle dużo od siebie, że nie mamy do czynienia z żerowaniem na pamięci o jego ojcu. No a poza tym Claypool jak zwykle zapewnia solidną dawkę szaleństwa, a do tego sprawia, że niezwykle ważną rolę na tej płycie odkrywają wysunięte do przodu partie basu.

Z każdą kolejną kompozycją nabierałem coraz większej pewności, że właśnie odkryłem na własne potrzeby coś niezwykłego, płytę, której będę słuchał za wiele lat. Album, który mnie szczerze ekscytuje. W przypadku większości poznawanych przeze mnie nowych albumów mam tak, że owszem, często trafiam na płyty, które bardzo mi się podobają, piszę o nich, prezentuję ich fragmenty w swoich audycjach, kupuję je, polecam znajomym… rzadko jednak zdarza się, żebym w trakcie pierwszego odsłuchu nie mógł się wręcz doczekać, aż podzielę się ze wszystkimi swoim nowym znaleziskiem, aż będę mógł zaprezentować te nagrania w piątek w radiu. Ostatni raz taką ekscytację czułem przy pierwszym odsłuchu płyty Remedies zespołu Soup, która później stała się moim albumem roku 2017. Czy South of Reality będzie moim albumem bieżącego roku? Tego jeszcze nie wiem, ale na razie jest zdecydowanym liderem i inni wykonawcy będą musieli bardzo się postarać, by zagrozić pozycji tej płyty. Całkowicie szczerze i z olbrzymią pewnością mówię, że według mnie mamy do czynienia z czymś wyjątkowym, być może z najciekawszym projektem ostatnich lat na polu rocka psychodelicznego, który przecież przeżywa swój renesans.

1. Little Fishes (6:06)

2. Blood and Rockets (6:30)

3. South of Reality (3:28)

4. Boriska (5:25)

5. Easily Charmed by Fools (5:11)

6. Amethyst Realm (7:48)

7. Toady Man's Hour (3:13)

8. Cricket Chronicles Revisited (6:23)

9. Like Fleas (3:31)

--

Zapraszam na prowadzone przeze mnie audycje Lepszy Punkt Słyszenia oraz Purple FM w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 i sobotę o 19
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji