Lykantropi - Spirituosa [2019]

Lykantropi to szwedzki zespół (początkowo napisałem „kwintet”, ale na nowszych zdjęciach muzyków jest sześcioro lub czasem nawet siedmioro) z Karlstad, który w tym roku wydał swój drugi album – Spirituosa. Okładki płyt tej grupy mogą nasuwać skojarzenia z tajemniczą, nieco mroczną rockową psychodelią i to z pewnością jest jakaś część prawdy. Okazuje się bowiem, że grupa ta łączy w swojej muzyce klimaty retro-rockowowe z elementami muzyki folkowej, blues-rockiem czy właśnie wspomnianą psychodelią. Całość jest niezwykle chwytliwa, przyjemna dla ucha i po prostu bardzo udana. Spirituosa to płyta o klasycznej długości około trzech kwadransów. Zawiera dziewięć przeważnie niezbyt długich numerów, które może i nie odbiegają zbyt mocno od znanych od lat muzycznych schematów, ale zostają w głowie w zasadzie już od pierwszego odsłuchu.

Pierwszą rzeczą, jaka rzuca się w uszy, jest niezwykła lekkość tej muzyki. Od pierwszych sekund mam wrażenie, że to muzycy, którzy czują się w takim klimacie absolutnie fantastycznie. Jeśli miałbym porównać te brzmienia z innym zespołem z mojej bajki, to musiałbym wymienić również szwedzkie Gin Lady. Tu dodatkowo mamy te folkowe elementy, tam nieobecne, ale lekkość i naturalność brzmienia oraz melodyjność są na podobnym poziomie. I do tego naprawdę znakomite wokale – zarówno te wokalistki My Shaolin, jak i te wspomagającego ją, a czasem zastępującego ją za mikrofonem gitarzysty Martina Östlunda. Dodać też muszę, że dość często oboje śpiewają wspólnie (wspomagani jeszcze dwojgiem innych muzyków grupy), co także brzmi naprawdę świetnie. Wielkie brawa, bo wiele współczesnych zespołów skupia się na muzyce, nieco zaniedbując wokalny aspekt swojej twórczości, a czasem, dla kontrastu, wokaliści przedobrzają i starają się spychać wszystkich na dalszy plan. Tu wszystko jest idealnie wyważone.

Dominują dość dynamiczne, ale przede wszystkim – że powtórzę – niesamowicie melodyjne numery, takie jak Wild Flowers i Vestigia, które płytę otwierają. Pięknie folkowym motywem czaruje Songbird, zaś instrumentalny utwór tytułowy dodaje nieco amerykańskiego, rockowego luzu. Choć może wobec coraz większej liczby grup z północy Europy grających w tym klimacie, powinienem nazwać to luzem skandynawskim? Fantastycznie rozwija się Queen of Night (śpiewane przez Östlunda) – nie wiem jakim cudem w niespełna pięciominutowym numerze zespół wcisnął tak udaną i rozbudowaną partię instrumentalną. Ciekawym zaskoczeniem jest zamykający album najdłuższy utwór na płycie, Sällsamma natt, który śpiewany jest, dla odmiany, po szwedzku. Wcześniej fragment tekstu w tym języku znalazł się także w Darkness. Nie wiem czemu, ale skandynawskie języki jakoś tak niezwykle naturalnie brzmią mi z folk-rockowym klimatem.

W opisie grupy na Facebooku padają takie nazwy jak Jethro Tull, Blue Öyster Cult czy The Mamas & The Papas. Muszę przyznać, że to całkiem trafne porównania, bo mamy i folkową lekkość tych pierwszych, i rockową energię tych drugich, i wreszcie znakomite wokale oraz niesamowitą melodyjność, charakterystyczną dla tych trzecich. Ja dodałbym od siebie jeszcze może Fleetwood Mac, co też na pewno ma duży związek z mnogością wokalistów w grupie oraz instrumentalnym polotem muzyki zespołu. Wszystko to podlane skandynawską melancholią oraz klimatem lasów, mistycznych opowieści i dzikiej natury. To absolutnie fantastyczna mieszanka, która zasługuje na znacznie większy rozgłos niż ten, który był jak na razie udziałem tej formacji. Trzymam z nich kciuki i mam nadzieję, że szybko zrobi się o nich nieco głośniej.

1. Wild Flowers (4:12)

2. Vestigia (4:32)

3. Darkness (4:02)

4. Sunrise (4:33)

5. Songbird (4:36)

6. Spirituosa (4:44)

7. Queen of Night (4:49)

8. Seven Blue (5:24)

9. Sällsamma natt (6:42)

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji