Hair of the Dog - This World Turns [2017]

Ze szkockim triem Hair of the Dog zetknąłem się po raz pierwszy, gdy zespół wydał swoją drugą płytę – The Siren’s Song. Uwagę przykuwała psychodeliczna okładka, ale w jeszcze większym stopniu po prostu świetna muzyka zawarta na tamtym albumie. Z miejsca stali się jednym z moich ulubionych zespołów europejskiej sceny retro/hardrockowej. Oczywiście wraz z tym przychodzą oczekiwania. I tu często pojawia się problem, bo zespoły, które raz oczarowały, czasami zwyczajnie nie mają w sobie drugiej tak udanej płyty i z czasem entuzjazm zarówno muzyków jak i fanów nieco opada. Nie tym razem jednak – Hair of the Dog za kilka dni wydadzą swój trzeci album, zatytułowany This World Turns, i już teraz wiem, że jest to wydawnictwo, na które warto było czekać.

To niezwykłe, że tak młoda i wciąż jeszcze mało doświadczona wydawniczo formacja ma już swój własny styl, który sprawia, że łatwo rozpoznać ich w tłumie zespołów grających w klimatach mocnego retro-rocka. A przy tym nowa płyta na pewno nie jest kalką poprzedniej. Wiele zmieniło się w życiu trójki młodych muzyków w tych ostatnich dwóch latach i nie mam na myśli zmian związanych z wielkim sukcesem, bo ten niestety na razie udziałem Hair of the Dog nie był (choć wierzę, że ten w końcu nadejdzie). Pozmieniało się głównie w życiu prywatnym muzyków, o czym pisali w zapowiedzi płyty. Ich świat niewątpliwie kręci się zupełnie nowym rytmem, co odzwierciedla tytuł nowego albumu oraz tematyka części utworów. Nie zmieniło się to, że dominuje mocne, ale jednocześnie bardzo melodyjne gitarowe granie w dobrym hardrockowym wydaniu, podszyte tu i tam klimatami stonerowo-psychodelicznymi.

Na płytę składa się zaledwie sześć kompozycji – to w większości numery znacznie odbiegające strukturą od tradycyjnych radiowych rockowych strzałów. Utwór tytułowy, który płytę otwiera, poznaliśmy już jakiś czas temu. Zabieg dość nietypowy, bo to kawałek zdecydowanie najdłuższy w zestawie – niemal dziesięciominutowy – a nie dość, że jest wprowadzeniem do płyty, to jeszcze ją zapowiadał. Ale wybór był chyba słuszny, bo to jeden z najlepszych numerów w dorobku zespołu. Od samego początku jest ciężko jak cholera, ale i z głową. Uwagę zwraca zwłaszcza bardzo długi fragment instrumentalny, który kapitalnie rozpędza numer. Riffy mają zarówno purplowski polot jak i sabbathowski ciężar, do tego kapitalne wstawki basu i znakomicie napędzająca całość perkusja – ten utwór nie ma prawa nie spodobać się fanom klasycznego rockowego łojenia. Keep Watching Over the Night rozpoczyna się niemal niezauważenie, bo początek stanowi przedłużenie motywów i klimatu z kompozycji tytułowej. Tu na pierwszy plan wychodzi zdecydowanie perkusista Jon Holt, który obija swój zestaw z taką mocą i polotem, że człowiek samemu zaczyna wymachiwać kończynami w fotelu, udając grę na perkusji.

Odskocznią od dłuższych numerów jest Ctrl-Alt-Delete – jedyna prostsza kompozycja, zresztą chyba też jedna z bardziej przebojowych. Mocny rytm, solidny riff śmiało nawiązujący do wczesnych lat Iron Maiden oraz dużo większy udział wyrazistego wokalu Adama Holta i mamy prawdziwą rockową petardę. Choć początek płyty robił świetne wrażenie, to na pewno nie można powiedzieć, że panowie wystrzelali się szybko z pomysłów, bo zakończenie jest chyba jeszcze lepsze. A przede wszystkim zapewnia fragmenty spokojniejsze, co świetnie wpływa na odbiór całości, bo w pierwszych czterech numerach przerw od mocnego grania niemal nie było. In Death’s Hands rozpoczyna się dynamicznie, ale jednocześnie bardzo przestrzennie – mimo mocnego rytmu całość pozwala na oddech, Adam śpiewa dużo spokojniej niż w poprzednich numerach, a zamiast ściany gitar mamy prosty, bardzo oszczędny motyw oraz bardzo przyjemne figury basowe. Z czasem całość staje się nieco intensywniejsza, ale ta spokojniejsza pierwsza część była tej płycie bardzo potrzebna. Natomiast 4AM kapitalnie bazuje na prostym motywie gitarowym, który mocno kojarzy mi się z czymś znanym, popowym, wykorzystywanym w milionie reklam, ale odjeżdża w zdecydowanie innym kierunku, szybko dostając odpowiedniego ciężaru. Bardzo spokojny, sielski niemal początek, kojarzący się ze świtem słońca na plaży w środku lata, a potem potężne uderzenie. Świetny przykład na to, jak na motywie składającym się z kilku prostych dźwięków zbudować podstawy pod mocny, rockowy numer, który jednak nie staje się więźniem tego motywu, a długimi fragmentami „żyje własnym życiem”. To także kompozycja, która z miejsca trafia do grona moich ulubionych numerów Hair of the Dog, obok Weary Bones i The Siren’s Song.

Boję się często, że po płytach nieznanych zespołów, które bardzo mi się spodobały i trafiały do czołówki moich ulubionych albumów w danym roczniku, kolejne krążki będą rozczarowaniem. Im większy entuzjazm, tym rozczarowanie bywa boleśniejsze. Tu jednak o rozczarowaniu mówić absolutnie nie mogę. Hair of the Dog nagrali kapitalny album, który – podobnie jak płyta poprzednia – będzie bardzo często gościł w moim odtwarzaczu i zapewne też będzie się bił za niespełna sześć miesięcy o czołówkę mojego tegorocznego rankingu. To jest rock, jakiego oczekuję po młodych zespołach hołdujących tradycyjnemu ciężkiemu graniu z poprzednich dekad. Teraz jeszcze jakby zechcieli wpaść na koncerty gdzieś w naszą okolicę…

1. This World Turns (9:37)

2. Keep Watching Over the Night (7:04)

3. Ctrl-Alt-Delete (4:03)

4. The Colours in Her Skin (5:55)

5. In Death's Hands (7:07)

6. 4AM (7:41)

 

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w niedziele o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji