Foo Fighters - Concrete and Gold [2017]

Czy to się komuś podoba, czy nie, Foo Fighters należy wymieniać wśród największych gwiazd rocka XXI wieku. Nie ma chyba drugiego zespołu rockowego powstałego w ostatnim ćwierćwieczu, który wypełniałby tak wielkie areny koncertowe i cieszył się tak wielką sympatią dinozaurów rocka. Być może Foo Fighters nigdy nie byli znani z przesadnie ambitnej odmiany muzyki rockowej, bo tu raczej zazwyczaj chodziło o czad i dobrą zabawę, ale potrafili uczynić z tego swój atut. Jednak od kilku albumów panowie wyraźnie próbują urozmaicić swoje brzmienie i w pewnym sensie także zainteresować swoją muzyką słuchaczy nieco bardziej wymagających. Mnie całkowicie kupili płytą Sonic Highways, która spodobała mi się od początku do końca. Nie bez znaczenia było też to, że towarzyszył jej kapitalny dokument w odcinkach, przedstawiający zarówno proces twórczy, jak i historię sceny muzycznej miast, w których zespół nagrywał kolejne kompozycje. Trzy lata, kilka spektakularnych koncertów z legendami w rolach gości specjalnych, jedną EP-kę, kilka zapowiedzi krótkiej przerwy, jedno zabawne wideo wyśmiewające plotki o rozpadzie zespołu oraz jedną złamaną nogę później Foos wracają ze swoim dziewiątym albumem – Concrete and Gold. Oczywiście o premierze musiało być głośno. Czy było to wiele hałasu o nic?

Wsłuchaj się, słuchaczu. Śmiało, trochę głośniej. Słyszysz przecież, że to spokojny numer – zdaje się mówić do mnie Dave Grohl cichutkim głosem, gdy odpalam pierwszy numer na płycie, 82-sekundowy T-Shirt. Niech cię szlag, Grohl. Zawału przecież można dostać, kiedy nagle po 28 sekundach nieoczekiwanie ten cichutki wstęp jest przerwany pompatycznym wybuchem jakby wprost z podręcznika motywów i zagrywek autorstwa profesora Rogera Watersa. Na szczęście po tej miniaturce jedyne skoki tętna spowodowane są po prostu ekscytacją w związku z odsłuchem dobrych numerów. Po większość materiału na Concrete and Gold to naprawdę udane kawałki. Run – pierwszy singiel opatrzony kapitalnym jak zwykle teledyskiem – niespecjalnie mi podszedł na samym początku. W kontekście całej płyty sprawdza się według mnie znacznie lepiej. Połączenie melodyjnych, spokojnych fragmentów, z szalonymi, bardzo dynamicznymi motywami, niczym z twórczości System of a Down, sprawdza się kapitalnie na otwarcie płyty i bardzo udanie łączy się z kolejnym numerem z mocnym rytmem – Make It Right (gdzieś tam w tle można podobno usłyszeć niejakiego Justina Timberlake’a, choć nie jestem w stanie tego wychwycić, więc jak dla mnie to równie dobrze może być kolejny żart Grohla). To zresztą cecha charakterystyczna tej pierwszej części płyty – kawałki z mocnym rytmem. Idealne do pomachania czym trzeba, potupania, skandowania na koncertach. Nie sposób nie wyróżnić tu też drugiego singla – The Sky Is a Neighborhood. Nowoczesny hard rock – po prostu. To muzyka, która ma wszelkie szanse trafić zarówno do fanów mocnego rockowego uderzenia w starym stylu, jak i do tych, którzy przede wszystkim potrzebują dobrej melodii i łatwych do zapamiętania motywów oraz wyrazistego, jednostajnego rytmu. The Sky Is a Neighborhood to z pewnością kandydat do miana najlepszego rockowego singla tego rocku.

Kapitalnie brzmi La Dee Da – zeppelinowy riff, ale zmodyfikowany brzmieniowo tak mocno, że kojarzy się bardzo współcześnie. Kto wie czy tak właśnie nie brzmieliby Zeppelini w XXI wieku. Nowocześnie i dynamicznie jest także w Dirty Water, choć tu po spokojnym początku, który zapewniał chwilowe wyciszenie i zmianę klimatu. W kontraście mamy Happy Ever After – jedyny bardzo spokojny numer na albumie – ogniskowo-beatlesowy, niezwykle przyjemny kawałek, jakby nieco przypominający Skin & Bones zmieszane z melodią refrenu… Lucy in Sky with Diamonds. Mam jednak wrażenie, że w środkowej części płyta nieco traci impet. Niby nie ma jakiegoś drastycznego spadku jakości, ale utwory z początku i końca płyty bardzo szybko zostały w mojej głowie i właściwie od pierwszego odsłuchu przyciągnęły moją uwagę, tymczasem Dirty Water i Arrows po trzech dniach odsłuchu wciąż nic mi nie mówią i nawet w trakcie słuchania ich, nie za bardzo je kojarzę. Na szczęście to chwilowe wrażenie ustępuje w końcówce albumu, przede wszystkim za sprawą Sunday Rain i Concrete and Gold. Pierwszy z nich wyróżnia się przede wszystkim tym, że głównym wokalem zajął się Taylor Hawkins. To kto zagrał na perkusji? Jakiś McCartney podobno. Znacie? W zasadzie wobec tego nie ma co się dziwić, że numer brzmi trochę jak coś, co mógł napisać no może niekoniecznie sam McCartney, ale na przykład Harrison albo Lennon na jedną z późniejszych płyt Beatlesów. Mam też jeszcze jedno skojarzenie, ale wybiega ono chyba zbyt daleko – solowe płyty Rogera Taylora. Może to kwestia wokalu, może tego, że przecież zarówno Grohl, jak i Hawkins są wielkimi fanami Queen. Grunt, że brzmi kapitalnie. To zdecydowanie jeden z najciekawszych momentów na Concrete and Gold, a to ważne, bo jest to zarazem najdłuższa kompozycja. Numer tytułowy płytę zamyka i robi to w świetnym styl. Znowu jest gęsto, w mniej oczywistej formie, dość duszno i przytłaczająco może, a nawet nieco psychodelicznie. Foo Fighters odbijające w klimaty takie jak w Sunday Rain i Concrete and Gold jest mi chyba najbliższe, więc wrażenie z końcówki płyty jest bardzo pozytywne, co zapewne w pewien sposób wpływa też na mój ogólny odbiór tego krążka.

Znowu im się udało. Znowu nagrali album, który trafia w mój gust. Zdaję sobie sprawę, że być może ta płyta niekoniecznie spodoba się fanom wczesnego FF – tego bardziej szalonego, dynamicznego, może nieco bardziej surowego. Oni już kręcili nosem na uwielbiane przeze mnie Sonic Highways. Ale ci, którzy – tak jak ja – pokochali ich przede wszystkim za ostatnie płyty, powinni być chyba bardzo zadowoleni. Ja jestem. Udowodnili mi, że Sonic Highways to nie był przypadek w moich relacjach z tym zespołem. Że tu naprawdę jest potencjał na bliższe kontakty przez wiele kolejnych lat. Oczywiście zespół stawia się w dość trudnym położeniu, bo nie wiem czy jeszcze komukolwiek wystarczy zwykłe wydanie płyty za dwa czy trzy lata. A może dokument? A może reality show? Ale jak to, bez zaproszonych gości? Ani jednej gwiazdki pop albo legendy rocka? A to tak się da? Takie właśnie być może będą wtedy komentarze. To jednak problem na przyszłość. Teraźniejszość wygląda tak, że Foo Fighters udowadniają, że są absolutnymi gigantami mainstreamowego rocka XXI wieku. Można ich za to nie lubić, ale nie sposób nie przyznać, że są w te klocki cholernie dobrzy. Jeśli chodzi o moją ulubioną płytę Foo Fighters, to tu na razie nic się nie zmieni – stawiam na Sonic Highways. Ale czuję, że Concrete & Gold będzie w tym rankingu bardzo wysoko.

1. T-Shirt (1:22)

2. Run (5:23)

3. Make It Right (4:39)

4. The Sky Is a Neighborhood (4:04)

5. La Dee Da (4:02)

6. Dirty Water (5:20)

7. Arrows (4:26)

8. Happy Ever After (Zero Hour) (3:40)

9. Sunday Rain (6:11)

10. The Line (3:38)

11. Concrete and Gold (5:31)

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w niedziele o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji