Michael Landau - Rock Bottom [2018]

Michael Landau nie jest może gwiazdą pierwszej wielkości, nie pojawia się na okładkach popularnych magazynów muzycznych, a jego nazwisko nie elektryzuje przeciętnego słuchacza muzyki gitarowej, ale jest to muzyk niezwykle ceniony w środowisku. Jako gitarzysta sesyjny współpracował z ogromną liczbą artystów, wśród których znajdziemy takie nazwiska i nazwy jak: Joni Mitchell, Seal, Michael Jackson, James Taylor, Steve Perry, Pink Floyd czy Miles Davis. Ktoś jeszcze ma wątpliwości co do pozycji tego faceta? Jeśli nawet nie znało się wcześniej nazwiska, to lista współpracowników mówi bardzo wiele. Ale oprócz pomagania innym artystom, Landau wydaje także płyty solowe. Najnowsze tego typu wydawnictwo to płyta Rock Bottom, która ukazała się 23 lutego nakładem Mascot Records.

„Przez ostatnią dekadę nagrywałem głównie muzykę instrumentalną, ale pewnego dnia obudziłem się i zapragnąłem nagrać muzykę z wokalem”, mówi Landau. Wokalami zajął się David Frazee, z którym Landau współpracował w latach 90. w grupie Burning Water, a oprócz niego na albumie pojawiają się także: basista Teddy Landau (brat Michaela – niegdyś także w Burning Water), klawiszowiec Larry Goldings i perkusista Alan Hertz. Rzadko zdarza się, bym wymieniał nazwiska muzyków biorących udział w nagraniach, zwłaszcza gdy nie są to wielkie gwiazdy, które czytelnicy natychmiast rozpoznają. Tym razem robię jednak wyjątek choćby po to, żeby podkreślić, jak znakomicie cała piątka spisała się na tej płycie. 

Na Rock Bottom znajdziemy dziesięć kompozycji trwających nieco ponad 41 minut, czyli w zasadzie ideał. Cały materiał został napisany przez Landaua, z pomocą przyszli mu w większości kompozycji jego brat oraz Frazee. Zaczynają bardzo przyjemnie w Squirrels, subtelnie, oszczędnie – delikatny, lekko bluesowy klimat z pięknym tłem organowym. Ale z czasem nieco się ten utwór rozkręca i bywa momentami głośno i dynamiczniej. Sekcja rytmiczna już w pierwszym kawałku demonstruje, że wie, o co w tym chodzi, a głos wokalisty brzmi kapitalnie – rasowy, rockowy głos ze świetną, nieco chropowatą barwą. W Bad Friend Frazee śpiewa mocniej, drapieżniej, za to Landau serwuje nam małą podpuchę w postaci motywu gitarowego zaczerpniętego z twórczości Hendrixa, choć… tylko do połowy. Jeśli ktoś sądził, że to będzie płyta w całości wypełniona ładnymi, spokojnymi, snującymi się miło bluesami, to utwór numer dwa już każe takie myślenie wywalić do kosza.

Co oczywiście nie znaczy, że takich właśnie spokojnych, klimatycznych numerów tu więcej nie będzie. Ależ są – stanowią większość tej płyty. W Getting Old na początku zwraca się uwagę na kapitalny bas, chwilę potem na świetne, oszczędne wstawki gitarowe, a następnie na obłędnie brzmiące organy, które od czasu do czasu przebijają się z drugiego planu na sam przód. Podobny klimat mamy w We All Feel the Same, zaś w One Tear Away robi się nieco bardziej mrocznie, ponuro. Dynamika wraca w króciutkim We’re Alright oraz w Poor Dear, które przy odrobinie dobrej woli można by wyobrazić sobie na płycie ZZ Top. Najlepsze jednak dopiero przed nami, bo absolutnie kapitalna jest końcówka płyty. Freedom to najspokojniejszy utwór na Rock Bottom – klimat jakby z najsubtelniejszych numerów Buckleya, lekkie ślady psychodelii, pięknie snująca się melodia, spokojny wokal i obłędne wstawki klawiszowe. Absolutne cudo! W Heaven in the Alley mamy w porównaniu z Freedom nieco więcej intensywności, ale to i tak wciąż bardzo wolny numer w leniwym klimacie – sprawia wrażenie luźnego, nocnego studyjnego jamu. Również zakończenie albumu jest bardzo spokojne, wyważone, cudownie zaaranżowane, przyjemnie kołyszące i zachwycające ciepłym brzmieniem. Cała płyta to wysoki poziom, ale tymi kilkoma ostatnimi numerami całkowicie mnie kupili.

„Michael to nieodkryty klejnot, jeden z najlepszych gitarzystów Boga – mówi o swoim przyjacielu Steve Lukather. – Graliśmy razem w młodości i był dla mnie prawdziwą inspiracją. To jeden z moich ulubionych gitarzystów na świecie”. Taka rekomendacja to nie żarty. Przyznaję, że choć nazwisko było mi znane, raczej nie byłem w stanie utożsamiać człowieka z żadnymi konkretnymi utworami. Poznaję twórczość Landaua w roku, w którym skończy on 60 lat. Nie szkodzi – chętnie pogrzebię w jego dorobku i jestem przekonany, że znajdę tam sporo świetnego grania, bo takie płyty jak Rock Bottom nie mogą być jednorazowym wystrzałem. To kapitalna niespodzianka – płyta, do której z pewnością będę wracał, bo z każdym odsłuchem robi na mnie lepsze wrażenie.

1. Squirrels (4:23)

2. Bad Friend (2:34)

3. Getting Old (3:17)

4. We All Feel the Same (4:14)

5. We're Alright (2:22)

6. One Tear Away (4:52)

7. Poor Dear (3:49)

8. Freedom (5:27)

9. Heaven in the Alley (4:14)

10. Speak Now, Make Your Peace (6:13) 

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w niedziele o 15)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji