Gin Lady - Tall Sun Crooked Moon [2019]

Gin Lady to jeden z kilku moich ulubionych współczesnych zespołów przywołujących ducha muzyki z lat 60. i 70. Kilka lat temu śledziłem przeobrażenie Black Bonzo w Gin Lady i choć początkowo trochę brakowało mi elementów progresywnych, z których znana była ta pierwsza formacja, bardzo szybko polubiłem też dużo prostszą, bardziej rockandrollową i amerykańską muzykę prezentowaną przez nowy skład pod zmienioną nazwą. Każda z czterech pierwszych płyt Gin Lady zawierała przynajmniej jeden lub dwa numery, które powalały mnie już od pierwszego odsłuchu, każda też po tym pierwszym odsłuchu stawała się niemal pewniakiem do czołówki listy moich ulubionych płyt roku, w którym się ukazywała. Możecie więc zrozumieć, że gdy dwa tygodnie temu odpalałem Tall Sun Crooked Moon po raz pierwszy, miałem dokładnie takie oczekiwania.

Po pierwszym odsłuchu nie poczułem nic. Przy drugim i trzecim też. Piąty i siódmy także niewiele pomogły. Miałem nawet potrzebę publicznego facebookowego wyrażenia swojego smutku z powodu pierwszego w życiu braku ekscytacji nową płytą Gin Lady. Naprawdę czułem się zawiedziony tym, że nie potrafię zachwycić się piątą płytą szwedzkiego zespołu. Ale wiedziałem też, że mimo wszystko będę ciągle wracał do tej muzyki i dawał jej kolejne szanse, bo przecież słucham tej grupy zbyt długo, żeby się tak łatwo poddać i zaakceptować to, że jej nowa płyta średnio mi podchodzi. W końcu nigdy do tej pory mnie nie zawiedli. I wreszcie po kilkunastu odsłuchach dostrzegłem światełko w tunelu. Nie znaczy to, że nagle doznałem olśnienia i pokochałem ten album bez pamięci, ale dokopałem się do swojego własnego wewnętrznego fana Toma Petty’ego i Traveling Wilburys i zacząłem tę płytę doceniać. 

Tall Sun Crooked Moon to dziesięć kompozycji trwających nieco ponad trzy kwadranse, czyli bardzo typowo dla Gin Lady. Nietypowo jest za to w temacie dynamiki, mocy i natężenia dźwięku, co zresztą bezpośrednio wiąże się z moją pierwszą reakcją na nowy album – to po prostu zdecydowanie najspokojniejsza i najlżejsza płyta w dorobku grupy. Dopóki nie zaakceptowałem tego, że tu nie będzie mocniejszego uderzenia i motoryki znanej z pierwszych albumów, nie potrafiłem cieszyć się tą płytą. Na szczęście po jakimś czasie przynajmniej do pewnego stopnia przestało mi to przeszkadzać. Bo prawda jest taka, że otwierające album Everyone Is Love to chyba jego najcięższy fragment. Jeśli w nim czujecie, że trochę brakuje mocy, to lepiej już nie będzie. Na tej płycie Gin Lady brzmią jeszcze bardziej amerykańsko niż kiedykolwiek wcześniej. Niby kilka razy grają trochę szybciej, jak w singlowym Sweet Country Livin’, równie przebojowym i najdynamiczniejszym na płycie Into the Wasteland czy Undertow, ale to bardziej klimat chwytliwej, bardzo przyjemnej americany niż ognistego, ciężkiego rock n’ rolla.

Na przeciwnym biegunie mamy The Darkest Days of All Time, które jest niczym opowieść snuta nocą     przy ognisku przez starego wędrowca. The Rock We All Push bardzo przyjemnie buja i brzmi niezwykle ciepło, zaś zamykające album Tell It Like It Is to nie tylko zdecydowanie najdłuższa, ale też chyba najbardziej klimatyczna kompozycja na krążku. Jeśli nawet nie zaspokoili mojego zapotrzebowania na ciężar, to przynajmniej pod koniec albumu zrobiło się niezwykle przyjemnie i klimatycznie. Tall Sun Crooked Moon to płyta, którą zespół bez trudu mógłby zagrać w wersji unplugged i zmiana brzmienia nie byłaby wcale drastyczna. To płyta drogi, soundtrack do podróży – włączam, zamykam oczy i widzę klimat jak z filmów o południowym-zachodzie Stanów. Goście siedzą wokół ogniska rozpalonego w samym środku kręgu ustawionego z zaparkowanych kamperów, popijają piwko, podsmażają kolację na ogniu i wspominają to, co im się przytrafiło dawno temu. Gdy tylko udaje mi się wczuć w taki właśnie klimat, nagle moje podejście do tej płyty dość znacznie się zmienia.

Tall Sun Crooked Moon nie będzie moją ulubioną płytą Gin Lady, ale z pewnością moja pierwsza, niezbyt entuzjastyczna opinia, była wydana mocno przedwcześnie. Ten album to udane uzupełnienie dyskografii Gin Lady. Ukazuje zespół, który odsłania swoją łagodniejszą twarz i brzmi bardziej amerykańsko niż kiedykolwiek wcześniej. Czy to źle? Nie! Choć wolałbym, żeby utwory, które trafiły na ten album, zostały podzielone na dwie płyty i poprzeplatane nieco mocniejszymi kompozycjami. Z drugiej strony można powiedzieć, że jest to krążek, który w dorobku grupy niewątpliwie się wyróżnia. Rozumiem to, szanuję, choć w dalszym ciągu trochę mi szkoda, że nic nie ekscytuje mnie tu tak jak Ain’t No Use, Brothers of the Canyon czy Rebirth i nie porywa jak Lipstick Woman czy Lend Me a Hand.

1. Everyone Is Love (4:46)

2. Sweet Country Livin' (3:49)

3. The Darkest Days of All Time (4:36)

4. The Visit (3:49)

5. Gentle Bird (4:46)

6. Into the Wasteland (4:37)

7. Always Gold (3:50)

8. Undertow (4:21)

9. The Rock We All Push (5:15)

10. Tell It Like It Is (6:42)

--

Zapraszam na prowadzone przeze mnie audycje Lepszy Punkt Słyszenia oraz Purple FM w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 i sobotę o 19
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji