Red Bowling Ball - Beyond the Gate [2018]

Red Bowling Ball byli jedną z największych niespodzianek w zeszłym roku. Ich wydana w styczniu 2017 roku debiutancka płyta Alongside the Traveller szybko wdarła się do czołówki moich ulubionych wydawnictw tamtego okresu i wciąż często wracam do nagrań z tego krążka. Apetyt rośnie w miarę słuchania, więc oczywiście po tak udanym debiucie moje oczekiwania w stosunku do albumu numer dwa były całkiem spore. I po pierwszym odsłuchu… nie wiedziałem, co sądzić o Beyond the Gate. Z jednej strony miałem świadomość tego, że to bardzo dobry album, z drugiej zaś dość mocno rozmijał się on z moimi oczekiwaniami. I w zasadzie to wrażenie towarzyszyło mi aż do momentu rozpoczęcia prac nad tym tekstem, lecz z każdym kolejnym odsłuchem przekonuję się do tej płyty coraz bardziej.

To, co zaskoczyło mnie na tym albumie tak bardzo i nieco zbiło z tropu, to ciężar. Beyond the Gate to płyta w ogólnym ujęciu dużo cięższa od debiutu, momentami zahaczająca nawet o okolice stonerowe, podczas gdy Alongside the Traveller czarowało muzycznym wyczuciem, smakiem, niuansami brzmieniowymi i znakomitym klimatem luzu. Tymczasem numery takie jak Borderline (przede wszystkim druga część), mocno zaśpiewane, stonerowe Kisses with the Devil czy dociążający momentami utwór tytułowy są cięższe niż cokolwiek na płycie poprzedniej i długi czas miałem z tym pewien problem. Same w sobie nie są absolutnie złe, ale po prostu jakoś mi to wszystko nie pasowało na początku do nazwy Red Bowling Ball, choć to przecież w sumie głupie nastawiać się na coś konkretnego po zaledwie jednej płycie. Z czasem to zaczęło się zmieniać. Jednak wciąż zdecydowanie najbardziej podobają mi się te kawałki, które nieco bardziej przypominają nagrania z zeszłorocznego krążka – kapitalnie otwierające płytę instrumentalne Ouverture, pięknie bujające i kapitalnie rozwijające się Under Surface, w którym ciężaru i gęstości brzmienia wcale nie brakuje, ale mimo tego ciężaru i długości jest bardziej przystępnie niż w kilku innych numerach, czy wreszcie fantastycznie zamykające album niemal dziewięciominutowe E.G.G. To dzięki nim dałem tej płycie kolejne szanse i w końcu przekonałem się do niej.

Myślę, że największy problem na linii ja – ta płyta polega na tym, że po prostu spodziewałem się chyba czegoś nieco innego. Bo przecież mimo tego, że może nie jest to moje tegoroczne top 10, to bardzo udany album, do którego na pewno będę chciał wracać. Bez względu na to, czy takie właśnie były moje oczekiwania wobec tego wydawnictwa, oferuje ono niemal trzy kwadranse kapitalnych, nietuzinkowych dźwięków, które z pewnością spodobają się także tym, którzy zakochali się w pierwszej płycie francuskiej formacji. A przy okazji album ten już na tak wczesnym etapie pozwala wierzyć, że grupa nie będzie się zakopywała we własnym muzycznym ogródku. Czyli wychodzi na to, że to, co na początku przeszkadzało mi w tej płycie, okazuje się jej największym atutem. I bądź tu mądry…

1. Ouverture (4:58)

2. Believer (4:29)

3. Borderline (4:43)

4. Kisses with the Devil (4:12)

5. Under Surface (9:07)

6. Beyond the Gate (7:06)

7. E.G.G. (8:36)

--

Zapraszam na prowadzone przeze mnie audycje Lepszy Punkt Słyszenia oraz Purple FM w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 i sobotę o 19
http://rockserwis.fm
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - profil audycji

http://facebook.com/groups/rockserwisfm - tu można porozmawiać ze mną oraz z innymi słuchaczami w trakcie audycji