Bees Made Honey in the Vein Tree - Medicine [2017]

Formacja Bees Made Honey in the Vein Tree na samym starcie wyróżnia się na pewno dziwaczną nazwą. Zespół ze Stuttgartu wydał niedawno swój debiutancki album – dla odmiany o tytule dość „normalnym”, Medicine. Niemiecki kwartet może i świata swoją pierwszą propozycją nie zbawia, bo tego typu klimaty znamy już dość dobrze na odrodzonym w ostatnich latach rynku ciężkiej psychodelii, ale na starcie pokazuje, że operowanie takim odlotowym klimatem w połączeniu z ciężkimi, walcowatymi riffami ma już opanowane w całkiem niezłym stopniu. Jeśli szukacie w muzyce czegoś nowego, to pewnie ta propozycja was nie zainteresuje, ale jeśli lubicie takie właśnie przytłaczające nieco brzmienia ładnie skontrastowane z kojącymi odlotami, to pierwszy album Bees Made Honey in the Vein Tree być może jest propozycją dla was.

Rzut oka na spis utworów i już wiadomo, że panowie nie lubią się rozdrabniać. Na płycie znajdziemy tylko pięć kompozycji, a jeśli wziąć pod uwagę, że ostatnie dwie to jeden numer podzielony na części, to możemy uznać, że cztery. Przy tym udało się nagrać płytę trwającą trzy kwadranse. Zapomnijcie o „piosenkowej” strukturze, zwrotkowo-refrenowej konstrukcji i szybkim przechodzeniu do sedna. Na Medicine dominują długie, klimatyczne intra, spokojne rozwijanie akcji i równie cierpliwe wieńczenie całości. Jeśli jesteś z tych, którzy muszą mieć wszystko natychmiast i bez zbędnej zwłoki, to zalecam szybkie oddalenie się w kierunku formatu radiowego, bo ta płyta będzie jedynie źródłem frustracji. Ale fani mozolnego budowania klimatu powinni być zadowoleni. Every Night I Walk the Same Trail of Thought rozpoczyna się bardzo niepozornie i przez pierwszych pięć minut głównie hipnotyzuje i oswaja słuchaczy z nieco sennym klimatem zawartych tu brzmień. Prym wiedzie mocny rytm perkusyjny, na tle którego mamy przyjemne wywijasy gitarowe, które jednak nigdy nie stają się zbyt agresywne. A potem stopniowo robi się coraz intensywniej i w drugiej części utworu wchodzi sporo brudu i przesteru, a do tego wokal z mocnym efektem, który jednak cały czas pozostaje gdzieś na drugim planie. To zresztą zazwyczaj w tego typu muzyce element, który najmniej mnie przekonuje. Tak też jest tutaj. Ja po prostu nie czuję, żeby w tego typu nagraniach wokal w ogóle był potrzebny, a jeśli już, to niech będzie on sporadycznie pojawiającym się dodatkiem. Wtedy sprawdza się najlepiej.

Burn the Sun (siedem i pół minuty) i utwór tytułowy (sześć minut) wyglądają w tym zestawie niemal na miniatury. W tym pierwszym, w przeciwieństwie do utworu otwierającego album, nie ma przyjemnych, kojących dźwięków na rozruch. Tu od razu dostajemy w pysk mocnymi riffami z przesterem i solidnym łupnięciem. Dopiero później pojawia się więcej przestrzeni i oddechu, choć na zakończenie wracamy do solidnego młócenia. Ale kiedy ta kompozycja przechodzi płynnie w Medicine, mamy chyba najspokojniejszy fragment na płycie. Przez pierwsze dwie minuty utworu tytułowego trafiamy na istną sielankę brzmieniową. Panowie nie spieszą się, grają sobie bardzo spokojnie i na luzie. Aż tu nagle w trzeciej minucie na tę spokojną, zieloną łąkę w środku leniwego letniego dnia spada… hmm wielki doomowy meteoryt (czy ma to sens?). Piękny kontrast im wyszedł w tym numerze. No i na koniec Sail Away – trwające 21 minut monstrum podzielone na część pierwszą i drugą. Początek kontynuuje klimat z mocniejszej części Medicine, bo znowu mamy podobny, ciężki riff z basowym wzmocnieniem. Ale przecież wiadomo, że nie będą nas tak wkręcać w ziemię przez 21 minut. Znajdziemy tu zatem i trochę fragmentów spokojnych, kiedy znowu można myślami odpłynąć sobie w dowolne okolice (głównie w drugiej części), jak i motywy wciskające w fotel. Kwartet znalazł dość dobre proporcje między jednymi i drugimi, co sprawia, że ten ostatni numer świetnie sprawdza się jako dopełnienie całości klimatu albumu.

Pszczółki z miasta Mercedesa na swoim pierwszym albumie pokazały się z dobrej strony. Oczywiście zespołów grających w podobnym stylu jest sporo i w dużej mierze od szczęścia, ale także od dalszego rozwoju formacji zależeć będzie, czy za kilka lat ludzie będą czekali na ich kolejne płyty, czy może pozostaną jednym z milionów zespołów, które mimo obiecującego startu nigdy się nie wybiły. Życzę im pierwszej opcji, bo Medicine, choć może nie grzeszy oryginalnością i na pewno nie wywraca porządku w ciężkiej muzyce do góry nogami, to kawał naprawdę solidnego grania w klimatach heavy psych. Trzymam kciuki i obserwuję.

--

Zapraszam na prowadzoną przeze mnie audycję Lepszy Punkt Słyszenia w radiu Rock Serwis FM w każdy piątek o 21 (powtórki w niedziele o 14)
http://rockserwis.fm - tu można mnie słuchać
http://facebook.com/lepszypunktslyszenia - a tu porozmawiać ze mną w trakcie audycji

Zapraszam też na współprowadzoną przeze mnie audycję Nie Dla Singli w każdą sobotę o 20

http://zak.lodz.pl - tu można nas słuchać
http://facebook.com/niedlasingli - a tu z nami porozmawiać w trakcie audycji